I pray to the Gods, let him stay…

Απλά δεν θέλω να συμβεί… ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ! Λένε είναι δύσκολο να καταλάβεις την αξία κάποιου πριν τον χάσεις… Αυτό δεν ταιριάζει σε αυτή τη περίπτωση γιατί εδώ και 11μιση χρόνια εγώ ξέρω ότι τους αγαπώ, ότι απλά δεν θέλω να ζήσω τη ζωή μου μακριά τους γιατί είναι και αυτοί μέρος της, μέρος της καρδιάς μου και η απουσία τους αφήνει αισθητά καινά. Από τότε που τους θυμάμαι, μέρα παρά μέρα ανέβαινα και παίζαμε, γελούσαμε, κάναμε φάρσες και ξεκαρδιζόμασταν, μερικές φορές μαλώναμε, και σε λίγα λεπτά πάλι γελούσαμε αγκαλιά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη στην καρδιά μου από αυτή που νιώθω για τα πιο γαμάτα ξαδέλφια που θα μπορούσα να έχω…  Και έχω άπειρους λόγους για να το κάνω αυτό. Αυτά με στήριξαν πρόπερσι όταν δεν είχα γονείς, όταν δεν είχα φίλους…  Αυτά ήταν εκεί όταν τα χρειαζόμουν, μαζί τους κόντευα να τρελαθώ όταν νομίζαμε ότι η grandma έμεινε ανάπηρη, αυτά ήταν που μου έδειξαν τόση αλληλεγγύη όταν σακατεύτηκα και άνοιξα το ξερό μου το κεφάλι, μαζί τους έκανα τις πιο επικές φάρσες της ζωή μου και εγώ τους βοηθούσα όταν απλά η θεία μου φερόταν με τον πλέον αντιπαιδαγωγικό τρόπο, και πάντα ήταν ένα μέρος της ζωής μου, αναπόσπαστο και αναντικατάστατο. Γιατί όσο και να έχω αποκτήσει φίλους δεν είναι το ίδιο με την αδελφική αγάπη (διότι ξέρω πολύ καλά ότι όπως τους αγαπάω εγώ σαν αδέλφια μου, έτσι με αγαπούν και εκείνα). Πάντα ήμασταν τρίο και συμπλήρωναν την μοναχική μου ύπαρξη.

  

Οχι, πείτε μου... Υπάρχει πιο λατρεμμένο δώρο;

Και σαν να μην έφτανε που χάνω τα δύο πιο αγαπημένα μου συγγενικά πρόσωπα (γιατί τα αγαπάω όσο και τους γονείς μου) μαζί τους θα χάσω και τη γυναίκα που θεωρώ δεύτερη μάνα μου και ξέρει πόσο πολύ την αγαπώ και αυτό είναι αμοιβαίο. Για τον θείο μου δεν θα πω πολλά, ποτέ δεν ήμασταν τοοοοσο κοντά αλλά ακόμα και αυτός ο παλιμπεδισμός και η ανωριμότητα του θα μου λείψει. Ποίος θα με ενοχλεί με τα γέλια του όταν θα διαβάζω για εξετάσεις; Ε; ε; 

Και εκεί που έχεις δεθεί τόσο πολύ με αυτούς τους ανθρώπους έρχεται μια οικονομική κρίση και σε γαμάει. Μπαρδόν. Και βέβαια ο θείος μ δεν είναι και υπόδειγμα εργατικότητας αλλά τον αγαπώ και αυτόν. Όμως τώρα αναγκάζεται να φύγει :’( Πόσο γρήγορα άραγε θα περάσουν αυτές οι 30 μέρες πριν έρθει η 27^η Οκτωβρίου και αναχωρήσει για τη Γερμανία…; Θα μου φανεί ότι περνάει αργά ο χρόνος, θα προλάβω να τον ζήσω λίγο παραπάνω να τον δω λίγο παραπάνω ή μήπως λόγω των υποχρεώσεων θα περάσει ο καιρός και εγώ θα είμαι ακόμα στην προκαταρτική φάση; Πολλές φορές ο χρόνος κυλάει τρομακτικά γρήγορα και οι δυσκολίες ή οι φόβοι που πρέπει να αντιμετωπίσεις σε πλησιάζουν ταχύτατα. 

Εδώ θέλω να πω κάτι… Ότι μπορεί να φαίνεται πως ασχολούμαι μόνο με εμένα, πως βλέπω την κατάσταση τόσο τραγική σαν να μην το έχει πάθει κανείς άλλος ή σαν να μην υπάρχουν χειρότερα αλλά ωστόσο δεν είναι έτσι… Ξέρω πως υπάρχουν και χειρότερες καταστάσεις (όπως να πεθάνει κάποιος δικός σου) αλλά εμένα αυτή τη στιγμή με καίει ο συγκεκριμένος πόνος μου και ζητώ την άδεια, όμως αυτή τη φορά και εδώ έχω δικαίωμα να είμαι όσο εγωκεντρικός θέλω. -.- (Ανασφάλειες πάλι….. ακόμα και όταν γράφω για κάτι π με καίει, νιώθω ότι κάνω κακό σε κάποιον)

Back to Black… Τι έλεγα; Α, ναι… Λοιπόν βρίσκομαι στη φάση Α. Άρνηση. Αρνούμαι την πραγματικότητα, δεν θέλω να δεχτώ αυτό που θα γίνει, δεν το ενσωματώνω στην ύπαρξή μου, το απορρίπτω, ελπίζω να φύγει – να περάσει και όλα να είναι πάλι καλά…  Τρέφω ελπίδες ότι ίσως δεν χρειαστεί να φύγει… Ότι ακόμα οι θείοι μου το «σκέφτονται» και δεν θέλω να παραδεχτώ ότι το έχουν πάρει απόφαση. Εδώ ο άνθρωπος βρήκε δουλειά με 1050 ευρώ τον μήνα βασικό και αύξηση στον πρώτο χρόνο αν τα πάει καλά… Και θα μείνει εδώ με τα 700 και τον κίνδυνο απόλυσης; Εδώ που τα λέμε, το σωστό είναι να φύγει, αυτό είναι το καλύτερο για την οικογένειά τους… Και έτσι θα γίνει δηλαδή… :/ Ωιμέ! Σε λίγο καιρό θα έρθει η αρχή του τέλους… Και σε λιγότερο από ένα χρόνο το πιθανότερο είναι να εγκαταλείψουν την Ελλάδα και οι άλλοι τρεις…. :’( Θα κλάψω. Γιατί να μην κλάψω; Είναι σκληρό, δεν είναι; Ξαφνικά μια (διπλή) παρουσία που υπήρχε στη ζωή σου 11 και βάλε χρόνια σε εγκαταλείπει και φεύγει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Και μάλιστα αναγκάζονται… :/

Οκ, think possitive… (εύκολο το ‘χεις;) Θα έχω ένα σπίτι να μείνω αν πάω ολιγοήμερη εκδρομή στη Γερμανία και όταν θα πηγαίνω να τους βλέπω θα εξασκώ και τις ξένες γλώσσες μου και θα ζω στο εξωτερικό, σε άλλες εμπειρίες… Τα παιδιά θα μάθουν άπταιστα Γερμανικά και θα βρουν ευκολότερα δουλεία είτε στην Γερμανία είτε στην Ελλάδα και θα βελτιωθεί το επίπεδο διαβίωσής τους…  Αλλά ρε γαμώτο, έχω άδικο που βλέπω τα αρνητικά να με πνίγουν, να ρουφούν τις θετικές σκέψεις από το μυαλό μου και να μαυρίζουν τις βλέψεις για το μέλλον; Σκέφτομαι πόσο μα ΠΟΣΟ θα μοιάζει άδεια η ζωή  μου χωρίς τα ξαδέλφια μου… Ακόμα και η πολυκατοικία θα είναι πιο ήσυχη πφφφ -.- Το λέω από τώρα, με μισό μάτι θα τους κοιτάω αυτούς που θα νοικιάσουν το σπίτι ….. Κάποτε εγώ εκεί ένιωθα σπίτι μου! Τουλάχιστον υπάρχει και το Σκάιπ… Μεγάλη εφεύρεση η γουέμπ κάμερα….

Θέλω απλά να τους χορτάσω όσο μπορώ! Αλλά έχουμε και πληθώρα υποχρεώσεων και εκτός αυτού απέκτησαν και τα μικρά κοινωνική ζωή και εγώ βγαίνω συχνά με παρέα (έζησα να το γράψω και αυτό) και υπάρχει και μια ψυχή που της χαρίζω μέρος της υπόστασής μου και κάνω το κινητό σκουλαρίκι για χάρη της…  Και έτσι τελευταία οι επαφές μας έχουν μειωθεί και καθώς περνάνε και το στάδιο που ούτε για παιχνιδάκια είναι (ούτε και εγώ βέβαια) αλλά ούτε και για κουβέντες παρά μόνο για λαπ τοπ και ηλεκτρονικά και αθλήματα δεν έχουμε και πολλά να κάνουμε μαζί. Ωστόσο τόσο εγώ όσο και εκείνα περνάμε όμορφα απλά και μόνο αν είμαστε μαζί… Θα προσπαθήσω να τους χαρώ πιο πολύ. Θα ζητήσω Χριστούγεννα στο χωριό, ότι και αν πει η μανα μ. Θα μου λείψει όσο τίποτα άλλο η απλή και τόσο μα τόσο υπέροχη αγκαλιά τους όταν συναντιόμαστε στις σκάλες, ή όταν μας μαλώνουν όλους μαζί και εμείς σφιγγόμαστε αγγαλιασμένοι για να μην γελάσουμε :Ρ Αλλά περισσότερο απ όλα αυτό που είπα πριν… Η αγκαλιά τους, και ειδικά του ξαδέλφου μου. Αυτό το παιδί εξελίσσεται ανησυχητικά αντιπαθητικός σε ορισμένα  χαρακτηριστικά αλλά για μένα ΠΑΝΤΑ θα είναι ο μικρός μου αγαπημένος ξάδελφος. Αυτός που όταν με βλέπει έτσι απλά, στο άκυρο, τρέχει και μ αγκαλιάζει, κρεμιέται από πάνω μου (γιατί είναι ακόμα πιο αδύνατος και από εμένα, ναι πιστέψτε το) και μένουμε εκεί μέχρι να πει η θεία μου «Άντε, θα αργήσουμε» Με τι να αντικατασταθεί αυτό;;;;; Και η άλλη η κατσίκα (όπως την λέει η μπαμπάς μου) που όλο σκαρφίζεται νάζια και τσαχπινιές και όλο το παίζει σοβαρή ενώ είναι η πιο παιχνιδιάρα… (αν και είναι και η πιο σοβαρή) Η σιωπηλή επικοινωνία και η τηλεπάθεια που έχουμε είναι μοναδική… Ένα μόνο βλέμμα αρκεί για να καταλάβει ο άλλος μια ολόκληρη κατάσταση και να σκάσουμε στα γέλια.  Εδώ έχουμε κανονίσει και τις μελλοντικές μας κουμπαριές, και πώς ο καθένας μας θα αποκτήσει και κουμπαριά με τον άλλον…

Τέλος πάντων, θα μου λείψουν μέχρι εκεί που δεν πάει… Θα έκανα πολλά αν μπορούσα για να μην αναγκαστούν να φύγουν… :'(  Θα μου λείψουν..(το είπα, ε;) Γουατέβερ… Αυτό δεν είναι το τελευταίο αντίο, θα δείξει ο καιρός τι ακριβώς θα γίνει και ο Αύγουστος είναι ακόμα μακριά… Θα σας σκέφτομαι και θα σας αγαπάω για πάντα… Διότι η αγάπη δεν γνωρίζει σύνορα, κρίσεις και αποστάσεις… Αν είναι να αγαπάς κάποιον πραγματικά θα αγαπάς όσο μακριά και είστε, όσο και αν κάνετε να μιλήσετε… <3 <3 <3