I wish the subscriber I've called was here...

Μεσάνυχτα 7 προς 8 Οκτ. 11:

‘’Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει πιθανόν το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο. Παρακαλώ, καλέστε αργότερα’’

Μάλιστα. Για πόσες φορές όμως  έχω τη δύναμη να καλέσω αργότερα; Για πόσο ακόμα θα αντέξω πριν παραδοθώ στην ανησυχία; Αυτό που δεν καταλαβαίνει η ψυχρή μηχανική γυναικεία φωνή είναι ότι αυτό το αργότερα απέχει από το παρόν περισσότερο από μερικές ώρες, περισσότερο από μια, από δύο μέρες…  Γιατί απέχει όγκους ανησυχίας, λύπης, μοναξιάς και απελπισίας. Απέχει απλά κενό, κενό που παγώνει την ανάσα στα χείλη μου αφού η απουσία της είναι λαμπερή και η σιωπή της εκκωφαντική.  Κάθε μέρα που περνάει, η πληγή βαθαίνει, το στιλέτο μπαίνει βαθύτερα στη καρδιά μου και μια και μόνο της κουβέντα μπορεί να με απαλύνει από κάθε πόνο , να θεραπεύσει την πληγή εάν δεν είναι πολύ αργά… Είναι όμως; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. ΟΧΙ! Όχι ακόμα. Υπάρχει περιθώριο πριν το κενό γίνει τόσο μεγάλο ώστε τα αδύναμα από τη θλίψη  άκρα μου να μην μπορούν να το ξεπεράσουν.

Μου λείπει τρομερά, θα έκανα τα πάντα για να τη δω να μου χαμογελά, να την ακούσω, να της ανοίξω τη καρδιά μου και να της την εμπιστευθώ. Αλλά δεν είναι εδώ για μένα. Βρίσκεται κάπου μακριά, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω αν με σκέφτεται, αν με θυμάται, αν καταλαβαίνει την παγωνιά γύρω μου. Ελπίζω να μην έκανα λάθος, να μην πληγωθώ. Έχω ανάγκη να μου πει πως όλα είναι καλά, να ακούσω ότι με σκεφτόταν και ότι της έλειψα.

Φαντάζομαι ότι όντως έτσι είναι, δεν έχω χάσει την πίστη μου, αλλά και πάλι δεν ξέρω. Μπορεί και να κάνω λάθος. Αλλά νιώθω ότι δεν έχω κάνει ακόμα, την εμπιστεύομαι, δεν πρέπει να είμαι πλεονέκτης και ανυπόμονος. Εμένα δεν θα μου άρεζε αν εκείνη κλονιζόταν τόσο εύκολα για μένα, θα ένιωθα ο ίδιος άσχημα που της δημιουργώ αυτή τη διάθεση και το τελευταίο που θα ήθελα τώρα είναι να την κάνω και εκείνη να νιώσει άσχημα. Δεν πρέπει να πιέζω και να πρεσάρω. Όμως χίλια άσχημα σενάρια περνάνε απ το μυαλό μου. Ότι με αγνοεί, ότι με ξέχασε, ότι μου θύμωσε, ότι έκανα εγώ κάτι και οι δικοί της, της απαγόρευσαν να μου μιλάει και της πήραν τον υπολογιστή. Ότι χτύπησε, ότι τραυματίστηκε και εγώ δεν είμαι κοντά της, ότι με μίσησε, ότι έπαυε κάτι κάποιος δικός της και είναι μες στη στεναχώρια της. Ότι ερωτεύτηκε κάποιον άλλο, έναν άγνωστο όμορφο και ελκυστικό Αθηναίο που της χαρίζει το πιο αθώο βλέμμα για να τον εμπιστευθεί και ότι την κάνει να με λησμονήσει και να ζήσει χαρούμενη μαζί του. Φοβάμαι. Ανησυχώ.

Σε σκέφτομαι κάθε φορά που κοιτάω το κινητό μου και δεν βλέπω σημάδι σου, τρέχω όλο προσδοκία όταν ακούω μήνυμα. Σε συλλογίζομαι πριν κοιμηθώ και το πρωί όταν αντικρίζω το φως που τρυπώνει απ το πατζούρι μου. Σε ψάχνω στο αεράκι, στη δροσιά της νύχτας, στη μουσική. Σε ακούω να μιλάς στη σιωπή και σε βλέπω στο σκοτάδι. Σε αναζητώ, σε αισθάνομαι στο τίποτα και στο πουθενά, σε νιώθω παντού. Wish you were here…

Πόσο όμορφο τραγουδι...;