I pray to the Gods, let him stay…

Απλά δεν θέλω να συμβεί… ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ! Λένε είναι δύσκολο να καταλάβεις την αξία κάποιου πριν τον χάσεις… Αυτό δεν ταιριάζει σε αυτή τη περίπτωση γιατί εδώ και 11μιση χρόνια εγώ ξέρω ότι τους αγαπώ, ότι απλά δεν θέλω να ζήσω τη ζωή μου μακριά τους γιατί είναι και αυτοί μέρος της, μέρος της καρδιάς μου και η απουσία τους αφήνει αισθητά καινά. Από τότε που τους θυμάμαι, μέρα παρά μέρα ανέβαινα και παίζαμε, γελούσαμε, κάναμε φάρσες και ξεκαρδιζόμασταν, μερικές φορές μαλώναμε, και σε λίγα λεπτά πάλι γελούσαμε αγκαλιά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη στην καρδιά μου από αυτή που νιώθω για τα πιο γαμάτα ξαδέλφια που θα μπορούσα να έχω…  Και έχω άπειρους λόγους για να το κάνω αυτό. Αυτά με στήριξαν πρόπερσι όταν δεν είχα γονείς, όταν δεν είχα φίλους…  Αυτά ήταν εκεί όταν τα χρειαζόμουν, μαζί τους κόντευα να τρελαθώ όταν νομίζαμε ότι η grandma έμεινε ανάπηρη, αυτά ήταν που μου έδειξαν τόση αλληλεγγύη όταν σακατεύτηκα και άνοιξα το ξερό μου το κεφάλι, μαζί τους έκανα τις πιο επικές φάρσες της ζωή μου και εγώ τους βοηθούσα όταν απλά η θεία μου φερόταν με τον πλέον αντιπαιδαγωγικό τρόπο, και πάντα ήταν ένα μέρος της ζωής μου, αναπόσπαστο και αναντικατάστατο. Γιατί όσο και να έχω αποκτήσει φίλους δεν είναι το ίδιο με την αδελφική αγάπη (διότι ξέρω πολύ καλά ότι όπως τους αγαπάω εγώ σαν αδέλφια μου, έτσι με αγαπούν και εκείνα). Πάντα ήμασταν τρίο και συμπλήρωναν την μοναχική μου ύπαρξη.

  

Οχι, πείτε μου... Υπάρχει πιο λατρεμμένο δώρο;

Και σαν να μην έφτανε που χάνω τα δύο πιο αγαπημένα μου συγγενικά πρόσωπα (γιατί τα αγαπάω όσο και τους γονείς μου) μαζί τους θα χάσω και τη γυναίκα που θεωρώ δεύτερη μάνα μου και ξέρει πόσο πολύ την αγαπώ και αυτό είναι αμοιβαίο. Για τον θείο μου δεν θα πω πολλά, ποτέ δεν ήμασταν τοοοοσο κοντά αλλά ακόμα και αυτός ο παλιμπεδισμός και η ανωριμότητα του θα μου λείψει. Ποίος θα με ενοχλεί με τα γέλια του όταν θα διαβάζω για εξετάσεις; Ε; ε; 

Και εκεί που έχεις δεθεί τόσο πολύ με αυτούς τους ανθρώπους έρχεται μια οικονομική κρίση και σε γαμάει. Μπαρδόν. Και βέβαια ο θείος μ δεν είναι και υπόδειγμα εργατικότητας αλλά τον αγαπώ και αυτόν. Όμως τώρα αναγκάζεται να φύγει :’( Πόσο γρήγορα άραγε θα περάσουν αυτές οι 30 μέρες πριν έρθει η 27^η Οκτωβρίου και αναχωρήσει για τη Γερμανία…; Θα μου φανεί ότι περνάει αργά ο χρόνος, θα προλάβω να τον ζήσω λίγο παραπάνω να τον δω λίγο παραπάνω ή μήπως λόγω των υποχρεώσεων θα περάσει ο καιρός και εγώ θα είμαι ακόμα στην προκαταρτική φάση; Πολλές φορές ο χρόνος κυλάει τρομακτικά γρήγορα και οι δυσκολίες ή οι φόβοι που πρέπει να αντιμετωπίσεις σε πλησιάζουν ταχύτατα. 

Εδώ θέλω να πω κάτι… Ότι μπορεί να φαίνεται πως ασχολούμαι μόνο με εμένα, πως βλέπω την κατάσταση τόσο τραγική σαν να μην το έχει πάθει κανείς άλλος ή σαν να μην υπάρχουν χειρότερα αλλά ωστόσο δεν είναι έτσι… Ξέρω πως υπάρχουν και χειρότερες καταστάσεις (όπως να πεθάνει κάποιος δικός σου) αλλά εμένα αυτή τη στιγμή με καίει ο συγκεκριμένος πόνος μου και ζητώ την άδεια, όμως αυτή τη φορά και εδώ έχω δικαίωμα να είμαι όσο εγωκεντρικός θέλω. -.- (Ανασφάλειες πάλι….. ακόμα και όταν γράφω για κάτι π με καίει, νιώθω ότι κάνω κακό σε κάποιον)

Back to Black… Τι έλεγα; Α, ναι… Λοιπόν βρίσκομαι στη φάση Α. Άρνηση. Αρνούμαι την πραγματικότητα, δεν θέλω να δεχτώ αυτό που θα γίνει, δεν το ενσωματώνω στην ύπαρξή μου, το απορρίπτω, ελπίζω να φύγει – να περάσει και όλα να είναι πάλι καλά…  Τρέφω ελπίδες ότι ίσως δεν χρειαστεί να φύγει… Ότι ακόμα οι θείοι μου το «σκέφτονται» και δεν θέλω να παραδεχτώ ότι το έχουν πάρει απόφαση. Εδώ ο άνθρωπος βρήκε δουλειά με 1050 ευρώ τον μήνα βασικό και αύξηση στον πρώτο χρόνο αν τα πάει καλά… Και θα μείνει εδώ με τα 700 και τον κίνδυνο απόλυσης; Εδώ που τα λέμε, το σωστό είναι να φύγει, αυτό είναι το καλύτερο για την οικογένειά τους… Και έτσι θα γίνει δηλαδή… :/ Ωιμέ! Σε λίγο καιρό θα έρθει η αρχή του τέλους… Και σε λιγότερο από ένα χρόνο το πιθανότερο είναι να εγκαταλείψουν την Ελλάδα και οι άλλοι τρεις…. :’( Θα κλάψω. Γιατί να μην κλάψω; Είναι σκληρό, δεν είναι; Ξαφνικά μια (διπλή) παρουσία που υπήρχε στη ζωή σου 11 και βάλε χρόνια σε εγκαταλείπει και φεύγει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Και μάλιστα αναγκάζονται… :/

Οκ, think possitive… (εύκολο το ‘χεις;) Θα έχω ένα σπίτι να μείνω αν πάω ολιγοήμερη εκδρομή στη Γερμανία και όταν θα πηγαίνω να τους βλέπω θα εξασκώ και τις ξένες γλώσσες μου και θα ζω στο εξωτερικό, σε άλλες εμπειρίες… Τα παιδιά θα μάθουν άπταιστα Γερμανικά και θα βρουν ευκολότερα δουλεία είτε στην Γερμανία είτε στην Ελλάδα και θα βελτιωθεί το επίπεδο διαβίωσής τους…  Αλλά ρε γαμώτο, έχω άδικο που βλέπω τα αρνητικά να με πνίγουν, να ρουφούν τις θετικές σκέψεις από το μυαλό μου και να μαυρίζουν τις βλέψεις για το μέλλον; Σκέφτομαι πόσο μα ΠΟΣΟ θα μοιάζει άδεια η ζωή  μου χωρίς τα ξαδέλφια μου… Ακόμα και η πολυκατοικία θα είναι πιο ήσυχη πφφφ -.- Το λέω από τώρα, με μισό μάτι θα τους κοιτάω αυτούς που θα νοικιάσουν το σπίτι ….. Κάποτε εγώ εκεί ένιωθα σπίτι μου! Τουλάχιστον υπάρχει και το Σκάιπ… Μεγάλη εφεύρεση η γουέμπ κάμερα….

Θέλω απλά να τους χορτάσω όσο μπορώ! Αλλά έχουμε και πληθώρα υποχρεώσεων και εκτός αυτού απέκτησαν και τα μικρά κοινωνική ζωή και εγώ βγαίνω συχνά με παρέα (έζησα να το γράψω και αυτό) και υπάρχει και μια ψυχή που της χαρίζω μέρος της υπόστασής μου και κάνω το κινητό σκουλαρίκι για χάρη της…  Και έτσι τελευταία οι επαφές μας έχουν μειωθεί και καθώς περνάνε και το στάδιο που ούτε για παιχνιδάκια είναι (ούτε και εγώ βέβαια) αλλά ούτε και για κουβέντες παρά μόνο για λαπ τοπ και ηλεκτρονικά και αθλήματα δεν έχουμε και πολλά να κάνουμε μαζί. Ωστόσο τόσο εγώ όσο και εκείνα περνάμε όμορφα απλά και μόνο αν είμαστε μαζί… Θα προσπαθήσω να τους χαρώ πιο πολύ. Θα ζητήσω Χριστούγεννα στο χωριό, ότι και αν πει η μανα μ. Θα μου λείψει όσο τίποτα άλλο η απλή και τόσο μα τόσο υπέροχη αγκαλιά τους όταν συναντιόμαστε στις σκάλες, ή όταν μας μαλώνουν όλους μαζί και εμείς σφιγγόμαστε αγγαλιασμένοι για να μην γελάσουμε :Ρ Αλλά περισσότερο απ όλα αυτό που είπα πριν… Η αγκαλιά τους, και ειδικά του ξαδέλφου μου. Αυτό το παιδί εξελίσσεται ανησυχητικά αντιπαθητικός σε ορισμένα  χαρακτηριστικά αλλά για μένα ΠΑΝΤΑ θα είναι ο μικρός μου αγαπημένος ξάδελφος. Αυτός που όταν με βλέπει έτσι απλά, στο άκυρο, τρέχει και μ αγκαλιάζει, κρεμιέται από πάνω μου (γιατί είναι ακόμα πιο αδύνατος και από εμένα, ναι πιστέψτε το) και μένουμε εκεί μέχρι να πει η θεία μου «Άντε, θα αργήσουμε» Με τι να αντικατασταθεί αυτό;;;;; Και η άλλη η κατσίκα (όπως την λέει η μπαμπάς μου) που όλο σκαρφίζεται νάζια και τσαχπινιές και όλο το παίζει σοβαρή ενώ είναι η πιο παιχνιδιάρα… (αν και είναι και η πιο σοβαρή) Η σιωπηλή επικοινωνία και η τηλεπάθεια που έχουμε είναι μοναδική… Ένα μόνο βλέμμα αρκεί για να καταλάβει ο άλλος μια ολόκληρη κατάσταση και να σκάσουμε στα γέλια.  Εδώ έχουμε κανονίσει και τις μελλοντικές μας κουμπαριές, και πώς ο καθένας μας θα αποκτήσει και κουμπαριά με τον άλλον…

Τέλος πάντων, θα μου λείψουν μέχρι εκεί που δεν πάει… Θα έκανα πολλά αν μπορούσα για να μην αναγκαστούν να φύγουν… :'(  Θα μου λείψουν..(το είπα, ε;) Γουατέβερ… Αυτό δεν είναι το τελευταίο αντίο, θα δείξει ο καιρός τι ακριβώς θα γίνει και ο Αύγουστος είναι ακόμα μακριά… Θα σας σκέφτομαι και θα σας αγαπάω για πάντα… Διότι η αγάπη δεν γνωρίζει σύνορα, κρίσεις και αποστάσεις… Αν είναι να αγαπάς κάποιον πραγματικά θα αγαπάς όσο μακριά και είστε, όσο και αν κάνετε να μιλήσετε… <3 <3 <3

BLUSH!!!

Ok… Never before have I blushed so mush… Πραγματικά, παίζει να ήταν η μεγαλύτερη αμηχανία και ντροπή της μίζερης ζωής μου. Αν εξαιρέσει κανείς ίσως το περιστατικό που με έκανε ρεζίλι σε όλο το σχολείο στην Τρίτη δημοτικού (ξέχασα την προσευχή το ζώο… από τότε έχω να προσευχηθώ, σοβαρά) δεν νομίζω να έχω ξανανιώσει τόση ταχυπαλμία. Βέβαια δεν πονούσε το στομάχι μου, ούτε έπαθα δύσπνοια αλλά αυτό συμβαίνει όταν φοβάμαι και έχω τρομερό άγχος μαζί. Τώρα απλά το άγχος πλημμύρησε το αίμα μου…

Μα… σε ποίον να το πω και να με πιστέψει (οκ, τα τρία χαζά χάρηκαν…. Και η παρανωμαλία της Αττικής το ίδιο….)  Όπως και να χει, ένιωσα τόσο σφιγμένος εκείνη τη στιγμή… Νόμιζα ότι η καρδιά μου από την ταχυπαλμία θα πεταχτεί από το στήθος μου… Έπειτα την ένιωσα να βουλιάζει κάπου προς το στομάχι μου… και μετά απλά να σφίγγεται και να θέλει να σκάσει.  Απορώ πώς στο καλό δεν λιποθύμησα…. Είναι μετά δυνατόν να σε ρωτάει αν ένιωσα σφιγμένος;;;;;;; Όχι πως δεν το περίμενα… ήδη είχε αφήσει 2-3 ευκαιρίες να του γλιστρήσουν….  Βιαζόμουν, να αλλάξω θέμα, δεν ήθελα να συμβεί τόσο γρήγορα… Λογικό δεν είναι; Μόλις δεύτερη φορά τον έβλεπα…. Ήρθε όμως η στιγμή και δεν κρατήθηκε. Τουλάχιστον ήμουν προετοιμασμένος, και έβαλα τα δυνατά μου… Σκατά θα τα πήγα αλλά θα εξασκηθώ :Ρ Και σαν να μην έφτανε μία, ήρθε και επόμενη, και μια ακόμα… Μετά τη δεύτερη, η καρδούλα μου έπασχε από ακραία υπερδιέγερση… Τουλάχιστον μέχρι την τρίτη μεσολάβησε ένα διάστημα. Και μάλλον θα μας είδαν εκείνοι στο μπαλκόνι αλλά ποιος χέστηκε; Εγώ πάντως όχι. Καλό θα τους κάνει να δουν ότι υπάρχει και διαφορετικός κόσμος απ τον δικό τους… Αλλά αν είχε περισσότερο κόσμο δεν θα το άντεχα… Ευτυχώς ήταν δεν ήταν 5 άτομα στα πέριξ.  Και να σκεφτεί κανείς ότι μετά γελούσαμε κιόλας που μας κοίταξαν. Οκ, λογικό να κοιτάξουν… Αφού δεν ακούσαμε καμιά καντήλα τυχεροί ήμασταν... Και η φάση είναι να το έκανα και καλά... Δεν ξέρω τι να υποθέσω...:Ρ

Και μου το είπε κιόλας μετά… έπρεπε να χαλαρώσω, φερόμουν περίεργα, αλλόκοτα, υπερκινητικά… Λογικό το βρίσκω. Και που πετάχτηκα μπροστά στο σταματημένο λεωφορείο καλά είναι… θα μπορούσα να έχω τρέξει προς ένα κινούμενο όχημα… :Ρ Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως επιβιώνω ακόμη… Όπως τα λέει είναι. Παραθάρρεψα. Ήθελα και πεταχτό, τρομάρα μου!!! Βρε ούστ, ασβέ! Έτσι έπρεπε να μου πει το μυαλό μου, αλλά το bloody mind  για να δουλέψει θέλει αίμα και αυτό θέλει καρδιά. Το ‘παμε, δεν το ‘πάμε; Η καρδιά μου παραλειτουργούσε. Παίζει να έκανα κανένα μισάωρο να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς είχε γίνει και αν μου είχε αρέσει… Αλλά τώρα σίγουρα λέω πως μου άρεσε. Και το τραγικό είναι που πρώτα πρώτα, αμέσως δηλαδή, το είπα στην Σ. Χαρτί και καλαμάρι. Το και το.  Ακόμα νιώθω τύψεις deep inside, αν και δεν θα έπρεπε αφού αυτή μου βεβαιώνει ότι δεν την πειράζει. Εγώ όμως δεν ξέρω αν το εννοεί το λέει για να μην πληγώσει. Δώσε μου μια απάντηση, η οποία να είναι η μόνη αληθινή… Όμως στην αρχή ένιωθα χάλια, τύψεις, ενοχές, φόβος, κακία για τον ίδιο μου τον εαυτό. Όχι, δεν με εμποδίζει εκείνη. Η συνείδησή μου με εμποδίζει. Και απλά αυτή έχει στα χέρια της το όπλο για να με απελευθερώσει. Αν το κάνει, τότε και εγώ θα είμαι εντάξει με τον εαυτό μου. Αυτή έχει το μαχαίρι, αυτή και την πίτα. Το μόνο που δεν θέλω απο όλο αυτό ειναι να πληγώσω εκείνη, γιατί άλλο έρωτας και άλλο αρπαχτές.

Πάμε παρακάτω… Καλά, δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό από τη μία… Τέτοια ανωμαλία που την δέρνει το θεωρώ αναμενόμενο, όταν ο Θεός μοίραζε παραξενιά αυτή είχε ξεχάσει την ομπρέλα. Οκ, και οι άλλες δύο αντέδρασαν όπως περίμενα, μάλιστα ήταν πολύ ενθαρρυντικό που χάρηκαν .  Η μια ζηλεύει κιόλας… Δεν θα ‘πρεπε. Έχω κάτι που δεν ξέρω αν θέλω και αν μου αξίζει. Μάλιστα δεν ξέρω καν αν δεν το θέλω ή αν δεν μου αξίζει… Και τα δύο. Και η άλλη κλαίει την αγαμία της. Come on… Τελικά σε αυτόν τον κόσμο συμβαίνουν πολύ τρελά και παράλογα πράγματα, οπότε αν δεν βρει και αυτή κάτι ανάλογο, θα την κόψω την φλέβα…( btw, αυτό άρχισε να ξεθωριάζει… Σε κάνα δυο μέρες δεν θα φαίνεται έντονα. ) Σε όλους έρχεται η ώρα που περιπλέκονται τα πραγματα. Λίγο σπαστική η μοναξιά αλλά τουλάχιστον ξέρεις τι σου γίνεται, πού παν τα τέσσερα…

Και τώρα μου λένε όλοι να μην κωλώσω, κτλ, να συνεχίσω… Η Σ., ο Νίκος και οι τρεις φίλες μου (ναι, και εσύ Χ. που μου κάνεις παράπονα….-.-) Εύκολο το ‘χετε -.^ ; Εγώ είμαι ο άνω κάτω στο μυαλό μου… (ναι, στο μυαλό γιατί μάλλον δυστυχώς εδώ δεν χωράει και πολύ η καρδια… τουλάχιστον αυτό τα κάνει πιο εύκολα, το μυαλό τιθασεύεται πιο απλά) Και θα σας πω τι φταίει. Έγινε τόσο γρήγορα. Μια βδομάδα μιλούσαμε, μια μέρα βρεθήκαμε και την επόμενη κιόλας ΜΠΑΜ.  Το ‘χες πει Σ, την επόμενη φορά θα γινόταν. Και έλα που όντως έγινε… :Ρ Και ακόμα και τώρα που γράφω, όλη η φάση συνεχίζεται και Jesus, κανονίσαμε να πάμε και όπου θέλει η χαζή…. Έλεος, θα πάω σε γ.κ…. Αν και δεν θα έπρεπε να φρικάρω, εγώ το παθαίνω. Είναι άγχος, όχι δειλία. Δεν μου έχει περάσει ακόμα. Δεν είναι εύκολο… Αλλά σύντομα θα απαλλαχτώ από το σφίξιμο και την ταχυκαρδία.  Είναι καλό που το συνεχίζω; Δεν έχω ιδέα. Αλλά δεν θα ήταν δειλία να το κρύψω μέσα μου, να το χαντακώσω και να το αφήσω να μουχλιάσει στα άδυτα των αναμνήσεων; Αφού μου άρεσε, όλα κι όλα. Αν ήταν να συμβουλέψω αντικειμενικά τον εαυτό μου τα ίδια που μ λένε θα έλεγα… Όποτε τι να πράξω; Να κάνω αυτό που φοβάμαι ή να κρυφτώ…; Για την ώρα συνεχίζω και το πολύ πολύ να φάω το κεφάλι μου, να καταστραφεί η εικόνα μου, αλλά αυτό θα έχει και το καλό επακόλουθο του να απαλλαγώ από την ανασφάλεια. Πληθώρα παραγόντων θα καθορίσουν το μέλλον… Θα δείξει. Πάντως η ντροπή παραμένει…:/

Where you gonna sleep tonight?

Well, well, well… Περασαν τέσσερεις πέντε μέρες αλλά τι να κάνω ο άνθρωπος (τροπος του λέγειν) τωρα βρήκα χρόνο… Και από εκεί που το Σαββατόβραδο αποφάσισα να κάνω ανάρτηση μόλις βρω ευκαιρία προέκυψαν άλλα δύο θέματα που θέλω να αναφερθώ. Όμως πού θα μου πάει, θα τα χωρέσω και στο πρόγραμμα μου κάποια στιγμη….

17.9.2011

Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό. Πρώτη και μοναδική φορά στα 3-4 χρόνια της εφηβείας μου. Άλλη μια απόδειξη του πόσο άκυρος και άκαιρος είμαι, σε αυτόν τον κόσμο που το διαφορετικό και το ιδιαίτερο θεωρείται παράδειγμα προς αποφυγή. Έχω ακούσει και έχω δει διάφορες περιστάσεις, ποικίλες φορές που κάποιος διανυκτερεύει στο σπίτι ενός φίλου του (συνήθως του ίδιου φίλου) μετά όμως από συνεννόηση και προσκληση κτλ…. Ωστόσο, αυτό που συνέβη σε εμένα είναι κάπως διαφορετικό. Ήταν ακόμα και… παράνομο κατά κάποιον τρόπο, αφού αν οι γονείς μου ήξεραν για αυτό δεν νομίζω να μου έδιναν την άδεια. Αλλά ακόμα και αν την έδιναν, τα πράγματα θα περιπλέκονταν διότι ως γονείς θα ζητούσαν λόγους και εξηγήσεις και λόγια και γιατί…. Με το δίκιο τους θα το έκαναν, έτσι θα έπρεπε να κάνει ένας υπεύθυνος γονέας. Όμως σε αυτό το στάδιο όλοι θέλουμε να κάνουμε τα πάντα ανεξάρτητα από τους γονείς μας, μόνοι μας, με αυτονομία και ελευθερία, ακόμα και αν ξέρουμε, κάπου μέσα μας, ότι θα είχαν δίκιο αν μας απέτρεπαν. Δεν το λέω βέβαια αυτό για τη συγκεκριμένη περίπτωση γιατί αυτό που έγινε ήταν για μένα κάτι έξω απ τα νερά, ιδιαίτερο. Και πέρα για πέρα απολαυστικό, ευεργετικό, όμορφο. Και ευτυχώς δεν ήταν εκεί οι γονείς μου για να περιπλακούν τα πράγματα… Το να μένω μόνος τα ΣΚ είναι πάντα περισσότερο από ευχάριστο.

Και πώς κατέληξα να λέω καληνύχτα και να πηγαίνω στο διπλανό δωμάτιο, ούτε που το κατάλαβα… Εγώ για κανένα τέταρτο πήγα, άντε μισάωρο αλλά φαίνεται ότι η ώρα περνάει πολύ γρήγορα όταν είσαι μαζί με ενδιαφέροντα άτομα, ανθρώπους από τους οποίους έχεις και μπορείς αν θέλεις, να γνωρίσεις πολλά. Και οι ώρες περνούσαν και εμείς μιλούσαμε και μιλούσαμε για διάφορα θέματα, για το σχολείο και τις σχολές, για πολλά βιβλία… Και όπως παντα έφυγα από εκείνο το σπίτι έχοντας στο μυαλό και άλλα βιβλία για να διαβάσω… Η ίδια λέει ότι το διάβασμα κάνει κακο. Ποιος λέει τι είναι καλό και τι κακο; Μήπως και το να κοιμηθείς στο σπίτι μια φίλης σου που με το ζόρι την ξέρεις μισό χρόνο, έχετε βγει μόλις 4-5 φορές και γενικά δεν την ξέρεις πολύ καλά, είναι και αυτό κακό; Αν είναι έτσι τότε…3: ) Είμαι κακός… :Ρ Παρ όλα αυτά ακόμα και που δεν την ξέρω πολύ καιρό μαζί της νιώθω σαν να βρίσκομαι με κάποιον που ξέρω χρόνια. Ίσως μια μεγαλύτερη ξαδέλφη ή κάτι ανάλογο… κάπως έτσι την νιώθω, δικό μου άνθρωπο. Και γι αυτό άλλωστε πέρασε τόσο γρηγορα ο χρόνος κοντά της. Φάγαμε, ήπιαμε :Ρ Γελάσαμε!!! Είναι πανέμορφο να γελάς, ξεχνώντας για λίγο κάθε πρόβλημα, ξεχνώντας ότι βρίσκεσαι σε μια φάση που κάνεις μεγάλες αποκαλύψεις στους γύρω σου, ξεχνώντας πώς δεν έχεις χρόνο παρα μόνο για μια άντε δυο εξόδους την εβδομάδα .Ειλικρινά πέρασα υπέροχα, σε ευχαριστώ για όλα, για όσα έζησα και για όσα έμαθα. Μέχρι που δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω στην ανάρτηση μου… Ταιριάζει και το «I’ve had the time of my life»… 

Και περνούσαν τα λεπτά και κάθε δεκάλεπτο κοιτούσα το ρολόι αλλά οι δείκτες έδειχναν μια ώρα μετά, όχι δέκα λεπτά… 01… ‘’Πρέπει να πας σπίτι Σαράντη είναι πολύ αργά, έχουμε και το ρέμα (τρομαζω να το περνάω το βραδυ) ‘’ Ε, ας πουμε λίγο παραπάνω για τα Succubus & Incubus… 02… ‘’Πωωω.. πώς στο καλό θα πάω σπίτι;’’ ‘’Θέλεις να μείνεις εδώ;’’ Οι φυσικές μου συστολές με έκαναν να μουρμουρίσω κάτι σαν άρνηση, σαν συγκατάβαση με το γεγονός να περπατήσω σπίτι… Αν και εκείνη μου πρότεινε να μείνω σπίτι της. Φάγαμε, ήπιαμε και χυμό και πάλι πίσω στις κουβέντες…03… Η μητέρα της ανησυχεί για το πώς θα πάω σπίτι, μου λεει να κοιμηθώ εκεί αν δεν έχουν πρόβλημα οι γονείς μου (ούτε που το ξερουν και δεν χρειαστηκε να το μαθουν). Δέχομαι. ΘΑ.ΚΟΙΜΗΘΩ.ΣΤΗΣ.Κ…!!! Υπέροχα :) Ελπίζω να μην το κάνανε από υποχρέωση και καλοσύνη….  Για μένα ήταν μια κίνηση φιλίας, κατι που δείχνει ότι δεν χρειαζεται να εχεις μακρόχρονη φιλία για να έρθεις κοντά με κάποιο, αρκούν μερικές επαφές…  Ακόμα γελάω ρ συ με την φάρσα… ήταν επική! Θα μου θυμίζει εκείνο το βράδυ, που ήδη ήταν πολύ υπέροχο (με σινεμά με συμμαθητές, γέλιο, αγωνία, χάθηκα κιολας στα χόρτα :ΡΡ) και η πρόσκληση της τελευταίας στιγμής με απογείωσε. .. 04.. Και ήδη είχαμε λιώσει, βασικά λιώναμε με τα βιντεάκια αλλά τα μάτια μου έκλειναν απελπιστικά συχνά και έτσι ήταν καιρός να κοιμηθώ.  Ακόμα και αν είχα δυσκολία στο να κοιμηθώ σε ξένο κρεβάτι, που δεν έχω, θα την είχα ξεπεράσει ξέροντας ότι εκείνη ήταν δίπλα, ότι πέρασα μια ολόκληρη νύχτα μαζί της και ένιωσα όπως είχα καιρό να νιώσω.  Όπως ακριβώς ήμουν, με τα ρούχα μου (τα λατρεύω αυτά τα ρούχα!!!) πέρασα στο διπλανό υπνοδωμάτιο και κοιμήθηκα. Σαν πουλάκι που λέμε, με πήρε ο ύπνος, με το παντελόνι και τη μπλουζα, δεν είχα πρόβλημα.

Μερικές φορές γίνονται ανησυχητικά ευνοϊκές συμπτώσεις. Μια νύχτα που έλειπαν οι γονεις μου, έλειπε και ο αδελφός της, και εκείνη ακριβώς τη νύχτα δεν μπορούσα να την επισκεφθώ νωρίτερα από τις 12, γιατί αν είχα πάει απόγευμα σαφώς δεν θα κοιμόμουν εκεί. Η ζωή παίζει περίεργες παρτίδες, πότε καλές, πότε άσχημες, πότε απλώς ακριβοδίκαιες, πότε άδικες και παράλογες. Αυτή η νύχτα ήταν μια καλή παρτίδα. Είχα καλά χαρτιά και το ταμπλό δεν είχε αντιπάλους, μόνο μια αγαπημένη συμπαίκτρια. Να μην τα πολυλογώ (περισσότερο) κοιμήθηκα για πρωτη φορά σε σπίτι φίλης/φίλου μου… Καλά θα κάνω να μην είμαι ντροπαλός αν μου ξαναγίνει πρόταση. Κάποτε είχα αρνηθεί αυτη του Βαγγέλη, μετά του Αλέξη, και τι κατάλαβα… κινδυνεύω να αποκτήσω 2 στις 2 απώλειες κολλητού φίλου. Χαζά κόμπλεξ και ντροπες και τώρα είμαι σκατα… Τέλος πάντων, πίσω στο πρόσφατο παρελθόν…

Με έκανε ελαφρώς σκατά το σκυλί της, άσπρες τρίχες παντού πάνω στα μαύρα ρούχα μου... ήταν κάπως άθλιο, αλλά τα θελα και τα παθα, δεν έκλεισα την πόρτα. Άλλο ένα παράδοξο. Εγω κοιμάμαι παντα με κλειστή πόρτα αλλά τώρα που το σκέφτομαι μάλλον την άφησα ανοιχτή (παρά τον κίνδυνο να συμβει αυτό που συνέβη) για να βρίσκομαι πιο κοντά της, στην ασφάλεια της γνώσης και της ωριμότητάς της.

Λοιπόν (όπως αρχίζω, έτσι και τελειώνω) πέρασα τέλεια εκέινο το βράδυ, σε αυτό το ξενύχτι μαζί σου παρ όλο που εγω εχω και σχολεία και μαθήματα… Και έμαθα και έναν πιο σύντομο δρόμο για το σπίτι σου  το πρωί, με το φως, γιατί κοντευω να βαμπιριάσω, δεν είχα δει ποτέ το σπίτι σου στο φως :Ρ Τα λέμε ;) Καλή επιτυχία σε ότι καινούργιο έρχεται

No matter what, I am on the right track baby.

Χθες υπήρξε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες νύχτες της ζωής μου, μια νύχτα που δεν θέλω να ξεχάσω ποτέ, θέλω πάντα όσα χρόνια και αν περάσουν να θυμάμαι την κάθε λεπτομέρεια από αυτή τη νύχτα. Επιτέλους έχω αρχίσει να ξαλαφρώνω. Όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία αλλά τέσσερα (ουάου ρε φιλε…) άτομα βρίσκονταν εδώ όταν ένιωσα την ανάγκη και τη διάθεση να αφήσω τον εαυτό μου να το παραδεχτεί. Και δεν θα σταματήσω εδώ, έχουν σειρά και άλλες. Ναι, ναι. Το πήρα απόφαση. Υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπάνε και θα καταλάβουν, θα το κατανοήσουν. Και αν δεν το κάνουν, αν με εγκαταλείψουν, αν με παρατήσουν αν με αποφύγουν τότε ειλικρινά δεν θα κάνω παραπάνω από μια προσπάθεια να τους φέρω πίσω. Αν δεν μπορέσουν να δεχτούν, άνθρωποι που τώρα με αγαπάν και του αγαπώ, να το δεχτούν τότε δεν με αγάπησαν ποτέ.

                                                                                                       

Ειλικρινά ούτε που κατάλαβα πώς έγινε. Οκ, η συζήτηση ήταν γύρω από το θέμα εδώ και μερικά λεπτά αλλά μου ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα… Βασικά, αλλού θεωρούσα ότι θα γίνει πρώτα η εκπληξη, κι όμως τα φαινόμενα απατούν. Και έτσι απλά το της το είπα. Μα δεν είναι υπέροχο; Νιώθω τόσο μα τόσο ανάλαφρος. Πάει τώρα εγώ αυτή τη κοπέλα την αγαπώ σαν φίλη μου, τέλος. Δεν γίνεται μετά από αυτό να την νιώθω οτιδήποτε λιγότερο από καλή μου φίλη, δικό μου άνθρωπο. Και πλιτς. Τι υπέροχη έκφραση έκπληξης ήταν αυτή που πήρε, πώς άλλαξε το σχήμα των ματιών της.  Και μετά η επόμενη. Θυμωσιάρα μου… (αν και δεν με διαβαζεις) Μην ανησυχείς σε εμπιστευόμαστε. Αν δεν εμπιστεύομαι κάποιον σαν εσένα τότε ποιον να εμπιστευθώ;;; Εδώ κοντεύεις να ζηλέψεις κι από πάνω…. Τι σκατά έχεις μέσα στο κεφάλι σου δεν καταλαβαίνω αλλά και εσένα σε θεωρώ φίλη μου.  Και τέλος η Κ. Κ, θες να σου πω μια αλήθεια; Το υποψιαζόμουν, δεν λέω ότι το είχα καταλάβει, θα ήταν αλαζονεία, αλλά ναι, είχα κάποιες υποψίες, Είχες πετάξει μερικά υπονοούμενα. Βέβαια μπορεί απλά να ήσουν υπέρ, αλλά προφανώς ήταν κάτι περισσότερο. Χαίρομαι πάρα πολύ που το είπα και εσένα, ξέρω ότι έχεις το μυαλό να με συμβουλέψεις και  να με βοηθήσεις. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με εσένα. Μάλλον σε ειδωλοποιώ αν και εσύ δεν θα το ήθελες (νομίζω). Σου το έχω πει τόσες και τόσες φορές ότι νιώθω κάτι απροσδιόριστο για εσένα αλλά σίγουρα είναι έντονο και θετικό. Θα κάνω ότι μπορώ σήμερα για να σε βοηθήσω αλλά την ξέρεις, δεν την ξέρεις; Μπορει να μην απαντήσει. Τέλος πάντων.

Είναι τόσο όμορφο να λες κατι τέτοιο σε άτομα που μπορούν να το δεχτούν και νιώθω σημαντικός (ναι, είναι ψωνίστικο) όταν μου το λένε εμένα. Εγώ αυτό το ερμηνεύω με τρόπο ανάλογο με αυτό που νιώθω εγώ για αυτά τα άτομα. Άραγε είμαι και εγώ τόσο ευνοϊκός και σημαντικός για εκείνα; Πιθανόν.

Και επίσης μέσα σε όοοολα αυτά έγιναν κι άλλα, σχετικά και μη. Είδα ότι υπάρχει κόσμος που αξίζει να θαυμάζουμε για αυτό που είναι και δεν το κρύβουν (πολύ τουλάχιστον) που δεν τους νοιάζει τι ακριβώς θα σκεφτούμε και είναι οι εαυτοί τους. Μάλλον άκουσαν μερικές κουβέντες από τις συζητήσεις μας, γι αυτό πήραν το θάρρος. Και πάλι νιώθω περήφανος που ίσως τους δώσαμε θάρρος, όπως θα ένιωθα και εγώ αν άκουγα τα όσα λέγαμε σαν τρίτος. Ήταν υπέροχες. Απλά υπέροχες. Τελικά τα βίντεο κλιπ, ακόμα και των μέτριων καλλιτεχνών που βγάζουν γρήγορα λεφτά δεν λένε πάντα ψέματα. Εγώ την είδα την λάμψη του βίντεο κλιπ. Ναι, την διέκρινα σε όλο το χώρο γύρω τους.  Fireworks!!! Υπάρχουν στα αλήθεια στον καθένα από εμάς. Γλυκουλένιες, όπως θα έλεγε και η πρώτη φίλη μου.  Και κάτι άσχετο (όχι εντελώς). Θα κρατήσω το μπαλόνι μου μέχρι να πεθάνω, θα μπει στο ασημί κουτί και θα μείνει εκει! Αυτό το μπαλόνι θα συμβολίζει την χθεσινή νύχτα, τις χθεσινές εμπειρίες και θα γράφει πάνω τα ονόματα μερικών αγαπημένων μου ανθρώπων που τους θέλω κοντά μου.

Hey, travelers, όλοι εσείς που ταξιδεύετε αεί στις προσωπικές σας σκέψεις και τα μονοπάτια των στοχασμών να ξέρετε ότι μπορώ να σας δώσω μια συμβουλή. Πραγματικά αξίζει να αγαπάμε τον εαυτό μας για αυτό που είμαστε. Ακούγεται δύσκολο πολλές φορές, για εμένα, για εσένα για τους περισσότερους, όμως δεν υπάρχει τίποτα πιο καλό από το να σέβεσαι και να αγαπάς τον ίδιο σου τον εαυτό, όσο παρακμή και αν είναι. Συνεχίστε να ζείτε όσο καλύτερα μπορείτε και βοηθήστε και τους άλλους να κάνουν το ίδιο, όπως λέει και ο Γκρεγκ (α ρε Σ, με επηρεάζεις) όλοι θέλουμε ένα κίνητρο, μια ευκαιρίας, μια ώθηση για να εμπνευστούμε και να πούμε ότι θέλουμε. Είτε είναι μια συμμαθήτρια, είτε είναι μια φίλη, είτε είναι δυο άγνωστες, πέντε σκαλιά πιο πίσω ή τέσσερα παιδιά λίγα σκαλοπάτια μπροστά. Love ya. ;)

Take the measure in your hands ;)

Φυσική Κατεύθυνσης Β’ τάξης Γενικού Λυκείου:

«Τη θερμοκρασία τη μετράμε σε βαθμούς Κέλβιν (Κ)»

«Συνήθως η πίεση μετριέται σε ατμόσφαιρες (atm), ο όγκος σε λίτρα (L)…» κτλ…

Γενικά η φυσική, η χημεία, τα μαθηματικά και όλες οι επιστήμες βάζουν ονόματα στις μονάδες μέτρησης των μεγεθών για να μετράμε όλοι με τον ίδιο τρόπο τον κόσμο γύρω μας και τα όσα μας περιβάλλουν. Πράγματι αυτό είναι πολύ χρήσιμο, απαραίτητο για να προοδεύσει η γνώση και η έρευνα. Όμως έξω από τα χαρτιά, πέρα από τα βιβλία και μακριά από τα εργαστήρια όλα αυτά καταντήσανε να το πω… ‘’κλισέ’’ και μη οικεία για εμένα. Λατρεύω τις επιστήμες που είπα πριν και τις δέχομαι έτσι όπως είναι, όμως δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας για να ζήσεις και για να σκέφτεσαι και έτσι εγώ που για καλή μου τύχει και ζω και σκέφτομαι κατάλαβα κάτι. Δεν χρειάζεται ούτε καν σε αυτή την περίπτωση, ουτε σε καμια άλλη να συμπεριφερόμαστε με στυγνή λογική, να βλέπουμε τα πράγματα με παρωπίδες και να μην ξεφεύγουμε σε αυτό που νιώθουμε. Χρειαζόμαστε να ξεσπάσουμε, να ξεσκάσουμε και να καινοτομήσουμε, να θέσουμε δικά μας μέτρα και σταθμά και να κόψουμε τη ζωή σας μέτρα μας.

O Kαθενας θέτει τις δικές του μονάδες μέτρησης για αυτη τη ζωή και αυτό είναι σημαντικό γιατί όλα αλλάζουν διαστάσεις και νόημα όταν τα μετράς με διαφορετικό τρόπο. Δεν είμαστε αναγκασμενοι να μετράμε τα μεγέθη όπως μας υποδεικνύουν, αντιθέτως θα ήταν πολύ καλύτερα αν μετρούσαμε έτσι όπως θέλουμε εμείς ώστε να αποκτήσει το καθε τι διαφορετικό χαρακτήρα και σημασία.

Γιατί τα λέω αυτά, πώς μου ήρθε και τα σκέφτηκα… Ποσώς σας νοιάζει (αν με διαβάζει κανείς) αλλά εδώ είναι το χωράφι μου και φυτεύω ότι σπόρο θέλω εγώ :Ρ Σήμερα λοιπόν γυρνούσα από το σχολείο, μέσα στο ντάλα ήλιο όπως είναι λογικό αφού ο καιρός δεν μας λυπάται και βαράει 35ρια, αφού ήδη είχα ανέβει την ανηφόρα της Πυλαίας και κατευθυνόμουν προς το σπίτι μου. Όπως πολύ συχνά, άκουγα μουσική από το κινητό μου και συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να βιάζομαι να γυρίσω σπίτι για να χωθώ στη δροσιά του διαμερίσματος. Δεν με ενοχλούσε που ζεσταινόμουνα τόσο πολύ και που περπατούσα αργά. Διότι άλλαξα την μονάδα μέτρησης. Η απόσταση και η διαδρομή έπαψε να μετριέται σε μέτρα, χιλιόμετρα ο χρόνος σε λεπτά γιατί τα αντικατέστησα με μονάδες από νότες και φωνές. Τραγούδια.  Το έκανα συχνα αλλά τώρα κατάλαβα την αξία του. Καθώς μετρούσα με μονάδα «το τραγούδι» όλα άλλαξαν οπτική. Δεν ενδιαφερόμουν για το αν θα περπατήσω κι αλλό μες στον καύσωνα γιατί αυτό σήμαινε περισσότερα τραγούδια και περισσότερος χρόνος με τη μουσική που μου αρέσει. Περισσότερα πράγματα να δω γύρω μου, περισσότερη ουσία. Και έτσι θα υιοθετήσω «το τραγούδι» για να μετραω την απόσταση όταν περπατάω κάτω από άβολες συνθήκες  για να δώσω διαφορετική διάσταση στα γεγονότα, για να τα κάνω πιο φωτεινά, να δω περισσότερο τι κερδίζω από το τι χάνω, να μάθω περισσότερα και ζήσω παραπάνω έξω από τα κάγκελα των καθημερινών υποχρεώσεων.

Και βέβαια έχουμε το θεμελιώδες δικαίωμα να μετράμε κάτι και με άλλες δικές μας μονάδες. Π.χ. η απόσταση Αθήνα – Θεσσαλονίκη (ή Άρτα – Θεσσαλονίκη) δεν θέλω πια να μετριέται για εμένα σε χιλιόμετρα, θέλω να εκφράζεται σε μονάδες προσπάθειας, αγωνίας και ελπίδας για να αποκτήσω ή να πλησιάσω αυτό που μου αρέσει, αυτό που αγαπώ.

Δεν είναι καλύτερα έτσι; Με αυτόν τον τρόπο κοιτάμε τα θετικά και όχι τα αρνητικά, τα οφέλη και όχι τα ελλείμματα. Ίσως να πει κανείς ότι απλά ξεγελάω τον εαυτό μου και καταφεύγω σε φτηνές λύσεις. Ίσως. Δεν με νοιάζει. Νιώθω καλύτερα όταν σκέφτομαι έτσι; Ναι. Επομένως δεν έχει νόημα να πει κανείς πως δεν αλλάζει ουσιαστικά τίποτα γιατί το να νιώθουμε όμορφα και χαρούμενοι από εκεί που υπήρχε μιζέρια και γκρίνια, είναι αλήθεια σημαντικό ;)