What a Feeling! I Like it 'cause it's not a dream any more! :D

Και πώς μετά να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο, οποιαδήποτε εσωτερική συζήτηση, οποιαδήποτε φιλοσοφική σκέψη που θα φόρτωνε αυτό το μπλογκ με διδακτικά νοήματα και σοφά λόγια του κώλου; Δεν μπορώ να κάνω την ανάρτηση που σκόπευα να κάνω σήμερα, αλλά ίσως καταφέρω να την αλλάξω και να την βάλω αύριο... Γιατί απόψε η νύχτα, η μέρα η ζωή μου όλη και κάθε κύτταρο του φριχτού μου σώματος κατακλύζεται από μία και μόνο μία σκέψη και ένα και μοναδικό συναίσθημα τόσο σπάνιο και τόσο έντονο. Ευτυχία.

Είναι η δεύτερη φορά στη ζωή μου που νιώθω τέτοια ευτυχία, όσοι το έχουν νιώσει θα ξέρουν την ‘’ειδοποιό’’ διαφορά από το παραλήρημα χαράς και τι την κάνει τόσο δυσεύρετη. Και επίσης θα ξέρουν ότι δεν μπορεί να περιγραφεί, όχι εύκολα. Αν θέλει κανείς να ακούσει την γνώμη μου θα την πω…. Πιστεύω ότι για να υπάρξει αληθινή ευτυχία πρέπει να προηγείται μεγάλη, ΠΟΛΥ μεγάλη νοσταλγία, προβλήματα και καταστάσεις που σε βουλιάζουν στη δυστυχία. Και όταν εμφανίζεται, ειδικά όταν αυτό γίνεται ΜΠΑΜ ξαφνικά, η λύση και ένα μαγικό φως διαλύει κάθε ζοφερό σύννεφο που σε σκιάζει τότε είναι που νιώθεις ευτυχισμένος. Όταν όλα κάνουν στην άκρη και υπάρχεις μόνο εσύ και αυτό που θέλεις πιο πολύ απ όλα μπροστά σου, υλικό, συμπαγές και να σου φωνάζει να το πιάσεις, να το αρπάξεις, να το γευτείς, να το ζήσεις. Όταν τίποτα πλέον δεν σε βαραίνει στον πάτο, όταν φτερά φυτρώνουν στην καρδιά σου, όταν μια αόρατη αύρα σκορπίζει χρώματα, και λευκό φως παντού, και μουσική και νότες και όνειρα και ότι πιο καλό μπορείς να φανταστείς με την κούτρα σου. Τότε νιώθεις ευτυχία. Και όλα τα προβλήματα ωχριούν μπροστά της. Όλα μοιάζουν φτιαγμένα από το αγαπημένο σου υλικό, στο αγαπημένο σου χρώμα με τον αέρα να μυρίζει όπως το αγαπημένο σου άρωμα.

Αυτά με την περιγραφή…  Και τι είναι αυτό που με κάνει να νιώθω έτσι… ΕΤΣΙ; (πω, ακομα και τώρα δεν μπορώ να περιγράψω πώς νιώθω) Είναι αυτό που θα ήθελα να μου συμβεί περισσότερο στον κόσμο τις τελευταίες εβδομάδες. Και μόνο η σκέψη του μου χαρίζει τη μοναδική αυτή αίσθηση. Να πάω στην Αθήνα!!! Ξέρετε, είναι αυτό που εύχεσαι να υπήρχε μόνο ένα μέρος στον κόσμο ολόκληρο, αυτό που εύχεσαι να μεταφερθείς εκεί τώρα αμέσως χωρίς να σε νοιάζει τι αφήνεις πίσω σου, χωρίς να σε απασχολεί τι θα βρεις μπροστά σου αρκεί να φτάσεις αυτό που επιθυμείς πιο πολύ και απ τη ζωή σου ή μάλλον που δεν επιθυμείς τη ζωή σου χωρίς αυτό.  Κάποτε αυτό το μέρος, η πρωτεύουσα της χώρας των ονείρων μου ήταν το Λονδίνο. Έχει όμως μεταφερθεί πολύ πιο κοντά, πολύ πιο προσιτά και εξίσου απρόσιτα. Η Αθήνα είναι σαφώς πιο κοντά, πιο οικονομικά εύκολο να πάω αλλά και πάλι χρειάζεται η χρυσή ευκαιρία…. Και αυτή ήρθε. Έχω ακούσει τόοοοοσα και τόσα για τον διευθυντή της εταιρίας που δουλεύει ο πατέρας μου και πραγματικά ο άνθρωπος δεν πάει πολύ καλά όμως μόνο ευγνώμων του είμαι για την ευκαιρία που μου προσφέρει. Και το τάιμινγκ είναι πολύ πολύ σημαντικό. Συγκαλεί συνέλευση της εταιρίας στην Αθήνα στις 27 του μηνός!!! Εκείνη τη μέρα δεν έχουμε σχολεία, ούτε την προηγούμενη, ούτε την επόμενη και έτσι έχω όλο το πεδίο ελεύθερο να αρπάξω το τι μου δίνεται και αυτό θα κάνω. Θα το ζήσω όσο πιο πολύ μπορεί όσο πιο έντονα είμαι ικανός να το κάνω. Μια μέρα είναι λίγη, αναρωτιέμαι πόσο θα με χορτάσει, πόσο θα μπορέσω να ικανοποιηθώ με λιγότερο από 24 ώρες μαζί της αλλά η προσφορά είναι αυτή και είναι take it or leave it. Χαζός είμαι να την αφήσω; Μπορεί να μην είναι τόσο όσο θα ήθελα (καλά αυτό είναι πρακτικά αδύνατο αφού θέλω να ζήσω εκεί μόνιμα, αλλά ούτε και 4-5 μέρες που θα ήταν πραγματικά υπέρ των ονείρων μου) όμως είναι άπειρες φορές καλύτερο από το τίποτα, και κάθε λεπτό εκεί αξίζει χιλιάδες άλλα μακριά της. Έτσι δεν θέλω να συμπεριφέρομαι με απληστία και ανικανοποίηση, για αυτό δεν παραπονιέμαι. Ας μην ζητάω πολλά γιατί θα μου πάρουν και τα λίγα (σχήμα λόγου, καθόλου λίγο δεν είναι). Και επιπλέον μετά από αυτή τη πρώτη επαφή θα γίνει πιο εύκολο να ξαναπάω, θα μου έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη και περισσότερη σιγουριά θα νιώθουν για εκείνη. Έτσι ίσως μου δοθεί η άδεια να πάω τα Χριστούγεννα ξανά!!!!

Το τρελό είναι που μου κάνει μια ο πατέρας μου πριν λίγο «Θα μείνεις στην Σάντρα;» Ούτε να το ζητήσω δεν θα τολμούσα, τόσο ικανοποιημένος ήμουν ήδη. Αλλά έκανε την ευχάριστη έκπληξη να το πει ο ίδιος. Και DAMN η μάνα μου δεν έχασε ευκαιρία να φέρει αντίρρηση, να πει ένα άνευ παρεξηγήσεως και αδιαμφισβήτητο όχι και να μου τονίσει ότι θα κοιμηθώ στο ξενοδοχείο αν θέλω να πάω. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή. Κάποιοι θέτουν όρους, άλλοι τους υπακούν ή τους αρνούνται με συνέπειες, καλές ή κακές. Είμαι υπερβολικά ευδιάθετος για να φέρω αντιλογία και να μαλώσω. Μόνο να παρακαλέσω μπορώ, ευγενικά και με γλοιώδη τρόπο ώστε ίσως με αφήσει ο πατέρας μου να το κάνω, κρυφά από τη μάνα μου. Δύσκολη δοκιμασία, θα πρέπει να γλύψω πολύ :Ρ Ίσως να θυμάται πώς είναι ο έρωτας και να με αφήσει… Ίσως να αποδειχτεί πιο εύκολο απ ότι πιστεύω όπως εύκολα ανέφερε ότι θα πάει Αθήνα χωρίς να ακούσει το ένα εκατομμύριο ατομικές βόμβες που έσκασαν στη κάρδια μου. Ίσως και να μην με αφήσει… Κρίμα…. Θα κέρδιζα ουκ ολίγες ανεκτίμητες ώρες. Και πάλι όμως δεν μπορώ να πιστέψω την τύχη μου.

Και το πιο εντυπωσιακό είναι κάτι που τώρα καταλαβαίνω, και πραγματικά νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη προς τον πατέρα μου αφού αυτός είναι ο άνθρωπος που μου χαρίζει για δεύτερη φορά την αίσθηση της ευτυχίας. 2 στα 2 τα χρωστάω σε εκείνον. :’) Thanks dad. Σε αγαπώ για την ανεξάντλητη χαρά που νιώθω και για όλα τα άλλα, όσα μου έχεις δώσει ως τώρα. :DDD

Λοιπόν, άντε άντε άντε δεν μπορώ να περιμένω να περάσουν 6 μέρες!!! Σήμερα κόντευα να πάθω εγκεφαλικό, τότε θα φτάσω στα πρόθυρα καρδιακού… Whatever. Αυτά για την ώρα. Σας αγαπώ. Απόψε όλους σας αγαπώ κάθε άνθρωπο που γνωρίζω γιατί όλοι οι άνθρωποι αξίζουν να νιώσουν έτσι και δεν αντέχω να νιώθω το αντίθετο για αυτούς…. Είναι η ομορφότερη νύχτα της ζωής μου, ισάξια της 26^ης Μαϊου…. Και θα τη θυμάμαι για όλη μου τη ζωή.