Πικρόγλυκο...

Κάτι έχω πάθει αυτές τις μέρες…

Οι μήνες περνάνε, σχεδόν έφυγε και ο Φεβρουάριος, και έρχεται και ο Ιούνιος, και μετά από αυτόν η Γ’ και οι πανελλήνιες… Ναι, το ξέρω ότι έχω ενάμιση χρόνο πλην κάτι για αυτό (ο.Ο) και ναι το ξέρω πως δεν πρέπει να ανησυχώ από τώρα…. Αλλά δεν ανησυχώ για τις πανελλήνιες αυτές καθαυτές. Ανησυχώ για εμένα και για το τι κάνω. Αύριο γράφω φυσική γενικής, το χειρότερό μου μάθημα που βαθμολογήθηκε με ένα 19 που δεν αξίζει! Και εγώ σε λίγες ώρες θα πρέπει να απαντήσω σε ασκήσεις κ ερωτήματα που δεν γνωρίζω και θα αναγκαστώ να κάνω σκονάκι, και πάλι είναι αμφίβολο αν θα γράψω πάνω από 16.

Και αυτό που εγώ σαν μαθητής και σαν χαρακτήρας θα έπρεπε να κάνω είναι να στρώσω κώλο σήμερα, να τα βάλω κάτω, να πάρω το βοήθημα και να βγάλω την ύλη που δεν έχω διαβάσει, να λύσω δεκάδες ασκήσεις και να πάω αύριο καθώς πρέπει. Αντιθέτως εγώ φέρομαι σαν κάποιος άλλος… Στο πρώτο 4μηνο κατάφερα να κάνω αυτό που δεν μπόρεσα τώρα. Αυτό σημαίνει πως χειροτερεύω;  Ίσως… Λοιπόν, αντί να κάνω όσα θα έπρεπε για να γράψω το γαμημένο 19 που έγραψα στο Α’ 4μηνο ή έστω ένα 18… βρίσκω τον εαυτό μου στο γραφείο να ρεμβάζει στο φέισμπουκ, να ακούει μουσική και να κάνει άλλα πράγματα που μου αποσπούν την προσοχή… Και αύριο γράφω ΚΑΙ στο φροντιστήριο… και δεν έχω προετοιμαστεί καθόλου :/

Μόνο κάνω άλλα πράγματα, βρίσκομαι υπέρ πολλές ώρες στο ίντερνετ, για να είμαι κοντά της και βλέπω glee, γιατί με κάνει να ξεχνιέμαι από όλα αυτά, και ακούω μουσική… Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί το να τα κάνω αυτά υπερισχύει του διαβάσματος… Δεν έγινα με το καθισιό αυτός που είμαι και ποτέ δεν θα πετύχω έτσι! Αλλά δεν μπορώ να αντιδράσω… θέλω να είμαι μόνο μαζί της, να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να το πετύχω αυτό και έτσι λιώνω ώρες ολόκληρες στο fb ενώ θα έπρεπε να βρίσκω την τάση και την αντίσταση και την ισχύ και άλλες μαλακίες. Δεν είμαι αυτός που θα επέβαλα άλλοτε στον εαυτό μου να είμαι. Και υπάρχει αυτή αυτή αυτή και οι φίλες μου που θέλω να τις βλέπω κάθε ΣΚ και Κυριακή και Σάββατο και 3-4 αγόρια επίσης που τείνουν να γίνουν φίλοι μου και μέσα σε όλο αυτό έχω ήδη χάσει τα (ξ)αδέλφια μου που σε μερικούς μήνες θα φύγουν στη Γερμανία και εγώ τους δίνω ελάχιστη σημασία…  Και παραμελώ το σχολείο, παραμελώ το σχολείο, παραμελώ το σχολείο…  γιατί σκέφτομαι πρώτα εκείνη και μετά οτιδήποτε άλλο και τα πράγματα δεν είναι ζαχαρένια και ρόδινα μαζί της. Έχουμε εμπόδια να ξεπεράσουμε, προβλήματα και το μεγαλύτερο είμαι εγώ. Νιώθω πως δεν κάνω αρκετά… Αν ήμουν καλύτερος θα την άφηναν, αν ήμουν καλύτερος θα μπορούσα να ξαναπάω εγώ, αν ήμουν καλύτερος θα ένιωθα πιο όμορφα μαζί της, δεν θα έμενα ανικανοποίητος όπως αυτή τη στιγμή που νιώθω απαίσια γιατί έχουμε παγώσει…

Μα ποια είναι η λύση; Από το μεσημέρι διαβάζω, και καλά, τύπους και φόρμουλες και όσο και αν ψάξω δεν θα βρω σε κανένα βιβλίο τον τύπο για την υγιή σχέση, πόσο μάλλον αν αυτή είναι εξ αποστάσεως. Μόνοι μας πρέπει αν βρούμε το αντίδοτο πριν να είναι πολύ αργά, να αντιμετωπίσουμε τον μαρασμό, την ρουτίνα. Αλλά δεν ξέρω… ακόμα και εκεί, αδιάβαστος πάω, δεν ξέρω πώς να αντιδράσω σε αυτό που μας συμβαίνει. Θέλω όσο τίποτε άλλο να την δω το Πάσχα, θα έκανα φόνο για να το καταφέρω αλλά δεν είναι στο χέρι μου και αυτό με τρελαίνει πολύ. Βασικά πριν δεν είπα ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω καλύτερα; Δεν ξέρω τι λέω μου φαίνεται… Φάσκω και αντιφάσκω, δεν ξέρω ποιος είμαι και τι πιστεύω για μένα, τι κάνω, τι θέλω… Μόνο ξέρω πως την ποθώ όσο τίποτε. Και είμαι πολύ κακομαθημένος για να συμβιβαστώ με την απουσία της, γιατί συνήθως έπαιρνα αυτό που ήθελα, απλά ποτέ δεν ζητούσα υπερβολικά πολλά…  Ίσως αυτό να κάνω τώρα και γι αυτό να είμαι προβληματισμένος, γιατί δεν έχω αυτό που θέλω. Πάλι ο εγωκεντρισμός. Είμαι τόσο έτοιμος να κατηγορήσω τον εαυτό μου… Να προσβάλλω τα ίδια μου τα αισθήματα, να με ανακηρύξω παρτάκια και εγωιστή. Γιατί; Γιατί μου το κάνω αυτό…. Πρέπει να καθίσω και να τα βρω με τον Σαράντη γιατί πλέον έχει αλλάξει τόσο πολύ που δεν μπορώ να επικοινωνήσω εύκολα μαζί του. Μου αρέσει ο φετινός εαυτός μου και αυτός είναι ότι μου έδωσε εκείνη και το θέλω αυτό. Αλλά πρέπει να καταλάβω τι είναι αυτό που θέλω, τι κάνω για να το αποκτήσω, γιατί και να τα βρω με εμένα… Συχνά παριστάνω τον χαρούμενο… αλλά δεν αντέχω πια τα ψεύτικα εμότικον. Βλέπω το πρόσωπο με το χαμόγελο που και καλά δείχνει εμένα, τν δική μου έκφραση και δεν υπάρχει τίποτα κοινό… Γιατί το βάζω συνέχεια, γιατί παριστάνω πως είμαι καλά;

Το συμπέρασμα είναι πως εδώ και μισή ώρα γράφω ασυναρτησίες και η κατάσταση οδεύει προς το χειρότερο γιατί απομακρυνόμαστε… και δεν ξέρω τι να κάνω για να το ανατρέψω. Και όλα αυτά που έγιναν χ8ες…; Γιατί τα έκανα; =/ Ουφ…  Μπούλσιτ! Ανάθεμα και αν υπάρχει συνοχή στα όσα γράφω…