Now life has killed the dream, I dreamed....

Αυτό ήτανε λοιπόν…

Τι περιμένουμε ποιος από τους δυο μας θα το πει πρώτος, ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς… Απ την αρχή ξέραμε πως δεν είχαμε άλλες επιλογές. Μπράβο μας όμως. Κράτησε αρκετά. Εδώ άλλοι που πάνε στο ίδιο σχολείο μένουμε μαζί έναν ή δύο μήνες και πάλι πολύ είναι. Και εμείς τα καταφέραμε έξι μήνες. Ακριβώς μπορώ να πω… 1^η Σεπτεμβρίου 2011- 28 Φεβρουαρίου 2012…

Τελικά δεν γίνεται. Με τη δεύτερη φορά το εμπέδωσα. Βασικά… Η Μαρία είχε δίκιο. Δεν μπορεί να γίνει. Καλά έκανε και το τέλειωσε νωρίς. Και εγώ δηλαδή έκανα λάθος; Και εκείνη έκανε λάθος; Και μαζί βουτήξαμε στο ίδιο σφάλμα; Όχι. Δεν πιστεύω πως είναι λάθος ή τουλάχιστον πως δεν υπήρξαν καλά από αυτό. Κέρδισα πάρα πολλά πράγματα, τόσα που με άλλαξαν, με βελτίωσαν…  Τίποτε δεν είναι ίδιο τώρα. Είμαι άλλος άνθρωπος και το χρωστάω σε αυτή. Την αγαπάω… Δεν ξέρω πώς μπορώ να το λέω αυτό, ίσως κακώς το λέω, ίσως δεν αξίζω να το πω ή δεν ξέρω τι σημαίνει. ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ! Την αγαπάω. 

Τι και αν έρθει, δεν θα αλλάξει τίποτε… Θέλω, ούτε και γω ξέρω πόσο πολύ, να έρθει εδώ, να την αγκαλιάσω, να τη δω επιτέλους μετά τόσο καιρό. Όμως κακά τα ψέματα, και εγώ τα απεχθάνομαι… Ακόμα και αν έρθει το Πάσχα, δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Άλλωστε, να συνεχίσουμε πού; Πόσο; Δεν έχει νόημα.  Τον αράπη και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς…  Ένα μήνα παραπάνω; Δύο; Ούτε καν… Εκτός και αν τη βρίσκουμε να κλαίμε και να χαλιώμαστε όλη την ώρα και να απελπιζόμαστε, να λέμε τα ίδια και τα ίδια… Αυτό το «μακάρι» έχει μαλλιάσει η γλώσσα μ να το λέω. Και δεν μου πάει. Δεν είμαι άνθρωπος που ποντάρει στην τύχη και ελπίζει. Παλεύω.  Αλλά το θέμα είναι πως όποιοι παλεύουν δεν κερδίζουν πάντα. Υπάρχουν μάχες που απλά δεν γίνεται να τις κερδίσουμε, ο εχθρός είναι πιο δυνατός και ανυπέρβλητος. There are storms we cannot weather, όπως λέει και το τραγούδι…

Αμάν και αυτό το Glee… Υποτίθεται το βλέπω να ξεχνιέμαι και αυτό σε χτυπάει εκεί που πονάς :Ρ Μια ο Κερτ, μια αυτό! Ε, α μα πια. Δεν άντεξα, τι να κάνω ο άνθρωπος… Και με πήρε από κάτω. Ουφ… Δεν αντέχεται άλλο. Ακούω ένα τραγούδι και αμέσως χαλιέμαι, την σκέφτομαι συνέχεια, παντού… Υποτίθεται πως η αγάπη είναι για να γελάς, αλλά εμείς πλέον κλαίμε.  Μετά από έξι μήνες καταλήξαμε να μοιρολογίομαστε. Θυμάμαι πώς ήταν στην αρχή… Αλήθεια υπέροχα. Αν μπορούσα θα πήγαινα εκεί τον χρόνο και θα ζούσα για πάντα εκεί.  Τώρα η ζωή είναι τόσο διαφορετική απ ότι έμοιαζε τότε. Και όταν ήμουν μαζί της ήταν όνειρο. Και ένιωσα τη μεγαλύτερη ευτυχία της ζωής μου όταν έμαθα πως θα πήγαινα να την δω… Έζησα τόσα πολλά… Έξι μήνες που αξίζουν σαν ένας χρόνος, αφού απέκτησε νόημα η ύπαρξη μου, ζούσα και χαιρόμουν. Και δεν πρέπει να χαθεί αυτό τώρα που το βρήκα, ούτε και για εκείνη.  Δεν μοιάζω με τον προηγούμενο εαυτό μου, η σχέση μας είναι ορόσημο για μένα. Είμαι διαφορετικός, με προτιμάω έτσι…

Πεντακόσια δέκα πέντε… ΓΑΜΗΜΕΝΑ χιλιόμετρα! :@ Δεν γίνεται να νικηθούν… Δεν αντέχουμε άλλο… Και όλα τα όνειρα μας, τα σχέδια μας, οι φαντασίες μας, καταρρέουν με ένα εκκωφαντικό «κρατς» και μας πλακώνουν… Όσα περισσότερα όνειρα χτίζεις, τόσο πιο πολύ αυτά θα σε θάψουν όταν διαλυθούν. Σαν ένα σπήλαιο που βάζεις βάζεις βάρος από πάνω αλλά είναι κούφιο από μέσα και όταν έρθει η ώρα θα σπάσει και θα βρεθείς κάτω από τα χαλάσματα που εσύ δημιούργησες. Πάλι θα έπρεπε να διαβάζω… Οκ, όχι και τόσο. Αλλά θα έπρεπε. Αλλά τώρα δεν δίνω σημασία… Πρέπει να ηρεμήσω. Δεν γίνεται να είμαι θλιμμένος όλη την ώρα. Από την Παρασκευή είμαι ένα μαύρο χάλι, με μια παύση το Σάββατο. Όμως δεν θα συνεχιστεί άλλο. Δεν θα χάσω όσα κέρδισα έξι μήνες. Αν είμαι ισχυρός θα πρέπει να επιβιώσω και μετά από αυτό. Η ζωή συνεχίζεται… Αναρωτιέμαι πώς θα μου φαίνεται η ζωή χωρίς την καθημερινή παρουσία της. Προς το παρόν αυτές τις μέρες φαντάζει άδεια. Κενή. Και φως κανένα στον ορίζοντα. Κάποια άλλη διέξοδος… Μόνο οι φίλες μου. ΧΡΗΣΤΕ ΜΟΥ, δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα απογίνω αν φύγω τελικά από την Ελλάδα… Αυτά είναι άλλης ώρας. Τώρα δίνω ρεσιτάλ ντράμα κουιν σαν περήφανος Ravenclaw που είμαι =.= ‘ Μετά σου λέει δεν είμαστε ντράμα κουινς…

Ειλικρινά δεν μοιάζει μερικές φορές πως ένα τραγούδι έχει γραφτεί ακριβώς για εσένα, ακριβώς για εκείνη τη φάση που βρίσκεσαι; Κάθε νότα και μια μαχαιριά μέσα σου, κάθε λέξη και μια σφαίρα. Και πονάει γαμώτο μου.

Μιλάω σαν να έχει έρθει το τέλος. Δεν έχει έρθει; Μεταξύ μας…. Ναι. Έχει. Φυσικά θα παλέψω με ότι μπορώ να την δω σε λίγο καιρό και το καλοκαίρι καλά θα κάνει να προετοιμαστεί για τρελά κέφια και έξαλλα πράγματα, αλλά δεν είναι ίδιο. Χωρίζουμε… Ή μάλλον όχι ακριβώς. Κάνουμε μια περίεργη σύμβαση. Λες και η ζωή μας εκβιάζει, έχει και το μαχαίρι και την πίτα και εμείς συμβιβαζόμαστε. Αγαπιόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Γιατί; Έτυχε! (όπως λέει και ο μαθηματικός μου) Δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο, δεν μπορεί να μην το αξίζουμε. Γιατί όχι εμείς ενώ κάποιοι άλλοι ναι; Λογικά θα έτυχε… Κάπου πρέπει να πέσει ο κλήρος. Πώς θα εμπνέονται όλα τα αισθηματικά μυθιστορήματα αν δεν συμβαίνουν αυτά και στα αλήθεια…

Ο χειρότερος αριθμός μου είναι το 5. Γιατί υπάρχουν δύο τέτοια στο 515. Και το κακό είναι πως είναι και δύσκολο να χαραχθεί. Πονάει αρκετά. Καλύτερα. Όσο περισσότερο πονάει στη σάρκα τόσο λιγότερο πονάει στη καρδιά και αυτό ισχύει. Αλήθεια, νοιάζονται αλήθεια όλοι αυτοί που με λένε τι έχω, και γιατί είμαι έτσι; Δεν το πιστεύω… «Χαμογέλα». Δεν είναι απλό. Δεν μπορώ να το κάνω και ας έχω φάει μισή σοκολάτα. Υποκατάστατα και μαλακίες. Τίποτα δεν είναι σαν, όχι ακριβώς έτσι, αλλά σαν την αγκαλιά της. Τίποτα απολύτως που να μπορώ να αγγίξω. Το μέλλον μου διαγράφεται απρόβλεπτο και αβέβαιο…  Τουλάχιστον πιστεύω αυτό που μου λέει, γιατί και εγώ το πιστεύω όταν το λέω. Θα είναι εκεί. Όπου και αν είναι θα είναι εκεί για μένα. Θα με αγαπάει ένα μέρος της όσος καιρός και αν περάσει…

Θα νοιάζεται για μένα. Θα αρκεστώ σε αυτό, δεν μπορώ να πάρω κάτι άλλο… Εξ άλλου ήδη κέρδισα πολλά από εκείνη. Με βοήθησε να βρω κάτι χαμένο εδώ και 6 χρόνια από μέσα μου…. Πρέπει να πάω για μάθημα… Και δεν έχω γράψει ούτε τα μισά…

                                   Το αγαπώ: