I think I have an Emergency...

Καλής σας εσπέρα!

Σήμερα πήραμε βαθμούς και είμαι πολύ χαρούμενος για τον εαυτό μου. Τα καλά κόποις κτώνται λένε και είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τις προσπάθειες σου να αποδίδουν καρπούς. Από την άλλη ωστόσο δεν θα ήταν λογικό για μένα να μην υπήρχε και κάτι τις να δίνει πρέζες δηλητηρίου στη χαρά μου… Εκείνη. Δεν ξέρω τι θα κάνω αν γίνει αυτό που φοβάμαι. Εγώ διαβάζω συστηματικά χρόνια τώρα και τους τελευταίους μήνες προσπαθώ σκληρά για να μην απογοητεύσω τον εαυτό μου και το κατάφερα άριστα. Παρ’ όλα αυτά δεν είμαι ικανοποιημένος από κάτι… Δεν μου φτάνει που τα πήγα τόσο καλά διότι για μένα ήμουν σίγουρος. Αυτό που ποθούσα ήταν να αποδώσει ανάλογα και εκείνη μπας και γίνει η ζωή μας λίγο καλύτερη. Αλλά δεν έγινε έτσι. Και πώς να γίνει…; Δεν είναι τόσο εύκολο και το πείσμα δεν είναι το μόνο που χρειάζεται. Αν δεν αλλάξουμε μυαλά εμείς οι άνθρωποι πάντα έτσι σκατά θα τα κάνουμε. Νομίζουμε πως είμαστε ικανοί για τα πάντα, ή για πολλά τέλος πάντων, απλά και μόνο επειδή… είμαστε εμείς! Και από λόγια, άλλο τίποτε.   ‘’Δεν με ξέρεις καλά εμένα, τι μπορώ να κάνω!’’ και ΘΑ. Πολλά ΘΑ και ΘΕΛΩ και λίγα ΝΑ. Γενικά μιλάω, με αφορμή κάτι δικό μου. Όλοι πιστεύουμε λίγο πολύ, και εγώ, πως μπορούμε να τα καταφέρουμε δεξιά και αριστερά με το κούνημα των δαχτύλων μας, αλλά δεν είναι έτσι μάγκες. Θέλει δουλειά και προσπάθεια και το αίμα που θα φτύσεις, και ο ιδρώτας που θα ρίξεις, θα γίνουν λίπασμα για το άνθος της επιτυχίας… Το μόνο που σκέφτομαι είναι τι θα γίνει εάν χάσουμε τη μοναδική μας ευκαιρία, πώς θα συνεχίσω και πού. Και νιώθω πικραμένος, ναι. Απογοητευμένος ίσως…. Είμαι εγωιστής. Νιώθω άσχημα που χάνω εγώ το κέρδος μου και δεν μπαίνω στη θέση της. Και ντρέπομαι για αυτό. Δεν γνωρίζω πώς να αντιμετωπίσω αυτόν τον εαυτό μου, το μόνο που είναι ασφαλές να κάνω είναι να ελπίζω και να μιλάω όσο πιο κεκαλυμμένα μπορώ διότι οι πολλές κουβέντες πληγώνουν. Όπως και να ‘χει αυτό… απογοητεύτηκα γιατί ήλπιζα σε κάτι καλύτερο… Εγώ; Είμαι ικανοποιητικός εγώ; Όχι βέβαια. Δεν γνωρίζω τι παράπονα έχει από εμένα, όλο και θα υπάρχουν… Δίνω όμως ότι καλύτερο μπορώ και θεωρούσα δεδομένο το ανάλογο εκ μέρους της… Δεν πειράζει. Ποτέ δεν είμαστε πλήρως ευχαριστημένοι από κανένα, είμαστε άπληστοι απ τη φύση μας… Πάλι την αγαπώ.

Και άλλα θα μπορούσα να πω όμως δεν θέλω… Δεν το διακινδυνεύω περισσότερο. Πέρα απ τους βαθμούς και τα συναφή όμως η ζωή έχει και άλλες πλευρές. Η φιλία λόγου χάριν. Είναι κάτι που όλους μας προβληματίζει και όλους μας επηρεάζει, μας  καθορίζει, μας ταλαιπωρεί, μας ευχαριστεί, μας πληγώνει, μας κουράζει, μας ολοκληρώνει. Πριν λίγες μέρες ο μαθηματικός μου μας μίλησε για τη φιλία και για την προσφορά στους αγαπημένους μας. Με όμορφα λόγια, με συμβολικά λόγια. Και είχε δίκιο και αυτός και η σύζυγός του για αυτά που είπαν… Όλοι μας στενοχωριόμαστε για τους φίλους μας και όταν αυτοί είναι θλιμμένοι κάτι μέσα μας σπαρταράει, ζητά οξυγόνο, ζωή… Όταν ο φίλος νιώθει άσχημα η ψυχή σου αισθάνεται εν μέρει ανάλογα. Κλαίει; Θες να συμπαρασταθείς. Απελπίζεται; Θες να κάνεις το φως μέσα του να λάμψει. Καταρρακώνεται; Θες να γίνεις το υποστήριγμα του και να τον κρατήσεις να ξανασηκωθεί. Μια φίλη μου, μια κοπέλα που αν και δεν γνωριζόμαστε πολύ καιρό (ένα χρόνο περίπου) την νιώθω κοντά μου και της συμπαρίσταμαι ιδιαιτέρως ήταν κάπως έτσι μαύρα και άραχνα. Δεν θα μπορούσα να ξέρω πως είναι έτσι και να μην δώσω το 100% για να την στήσω στα πόδια της. Τα άκουσα όλα, όσο λυπητερά και αν ήταν, όσο απελπισία και αν έκρυβαν τα λόγια της και υπομονετικά επί ώρα πάσχιζα να την κάνω να νιώσει καλύτερα. Και στο τέλος με τη βοήθεια της κολλητής της το κατάφερα. Και αυτό με χαροποιεί ιδιαιτέρως καθώς οι φίλοι είναι μέρος του εαυτού μας, βοηθώντας τους αισθανόμαστε και εμείς αναζωογονημένοι.  Είναι μεγάλη βλακία να σκύβουμε το κεφάλι στις δυσκολίες της ζωής μας και να τα παρατάμε, να κουραζόμαστε από τον αγώνα και τη μάχη. Μπορούμε πάντα να κάνουμε τη ζωή ένα τόνο πιο ζωντανή και αυτό αν δούμε τη πραγματικότητα μέσα από πρίσμα αισιοδοξίας. Πολλοί θα μας πληγώσουν, φίλοι, έρωτες, άτομα εμπιστοσύνης, θα προδοθούμε, θα πονέσουμε, θα λαβωθούμε. Αλλά ξέρετε ένας φίλος είναι το καλύτερο θεραπευτικό. Και ίσως μερικές φορές κάνουμε τη σκέψη: Γιατί όλοι κλαίγονται σε εμένα, γιατί όλοι τώρα;  Όπως λοιπόν είχε πει και η κ. Μ. ‘’Αν υπήρχε ένα δέντρο μέσα στην έρημο, όλοι εκεί δεν θα πήγαιναν να ξαποστάσουν;’’ Επομένως δεν είναι σωστό κανείς να παραπονιέται για τα όσα καλείται να δώσει στους φίλους του, αντίθετα ισχύει πως όσα περισσότερα ζητάνε οι φίλοι τόσα περισσότερα αξίζεις, τόσα πιο πολλά μπορείς να δώσεις. Να αισθανόμαστε περήφανοι όταν οι φίλοι μας ζητούν την βοήθειά μας, σημαίνει ότι είμαστε πολύτιμοι. Και αν τα καταφέρνουμε είμαστε και ικανοί!  Και κανένας βαθμός δεν συγκρίνεται με την ικανοποίηση όταν ο φίλος σου λέει συγκινημένος ‘’ευχαριστώ’’. Η αγάπη είναι ανεκτίμητη και δεν την δίνουμε για τους άλλους, αλλά για μας. Γιατί ευτυχισμένος είναι αυτός που αγαπάει και όχι απαραίτητα αυτός που αγαπιέται. Έτσι είναι η φύση του άνθρωπου που είναι ‘’καλός’’ φίλος. Να δίνει, να δίνει, να δίνει και αν ποτέ γκρινιάζει ας σκεφτεί τον εαυτό του να μην προσφέρει στοργή στους άλλους και θα διαπιστώσει ότι δεν έχει νόημα η ύπαρξή του δίχως αυτό.

Μήπως είναι και αυτό εγωιστικό; Ναι είναι. Τόση ώρα λέω ότι αγαπάμε για τον εαυτό μας, όχι για τους άλλους, για να νιώθουμε εμείς σημαντικοί απαλύνοντας τον πόνο τους. Να νιώθουμε χρήσιμοι, κάποιοι. Να νιώθουμε άνθρωποι, φίλοι, κάτι τέλος πάντων που θα μας ελευθερώσει από την κενότητα της άστοχης ύπαρξης μας. Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι πως ένιωσα περήφανος για μένα όταν την βοήθησα. Ίσως να είμαι απλά εγωκεντρικός και να πασχίζω κατά βάθος μόνο για τη δική μου ικανοποίηση… Μπερδεύτηκα ανάμεσα στη χαρά για τη φίλη μου και στη χαρά για εμένα…

Και τι είναι αγάπη; Μήπως είναι απλά και μόνο η εκδήλωση ενός είδους εγωισμού, αυτού που απαιτεί την ευτυχία του άλλου για να χορτάσει το αίσθημα ανασφάλειας του ανθρώπου; Μήπως αγάπη είναι αυτά που κάνουμε στη προσπάθειά μας να δώσουμε αξία στον εαυτό μας; Μήπως τελικά η αγάπη δεν είναι να μοιράζεσαι αλλά να επωφελείσαι; Ή μήπως απλούστατα εγώ δεν ξέρω να αγαπάω… Και με τους βαθμούς το ίδιο έγινε… Πιο πολύ για μένα ανησυχώ παρά για εκείνη… Νιώθω παγιδευμένος σε ένα κολοσσιαίο ταμπλό του παιχνιδιού που ποτέ δεν μου άρεζε, το «Κερδίστε Χάνοντας». Μήπως λοιπόν ξοδεύουμε – αγαπάμε για να κερδίσουμε οι ίδιοι; Ας σκεφτούμε τη φράση ‘’σε θέλω’’ που τόσο μας αγγίζει όλους τους ερωτευμένους και χαιρόμαστε όταν μας τη λένε… Στην ουσία όμως δεν σημαίνει πως ότι κάνουμε αποσκοπεί σε εμάς, στις δικές μας επιθυμίες; Και γιατί φοβάμαι τόσο πολύ να παραδεχτώ τον εγωισμό που υπάρχει μέσα μου; Είμαι κακός, είμαι ψώνιο, είμαι παρτάκιας; Δεν θα παραδεχόμουν ποτέ τίποτα από αυτά στους άλλους, ούτε καν σε εμένα καλά καλά…  

Και να σκεφτεί κανείς πως ήμουν χαρούμενος όταν άρχισα να γράφω την ανάρτηση… τελικά δεν μου αρέσω, και δεν μου αρέσω καθόλου, τόσο καθόλου που δεν μπαίνω στον κόπο να με αλλάξω… Θα παίξω… Και ελπίζω να κερδίσω χάνοντας. Διότι σκεφτόμενος και άλλο πρόσφατο περιστατικό διαπιστώνω πως η ζωή εξαχνώνεται και μάλιστα τόσο απότομα που κάποια μέρα θα είναι η τελευταία μας και δεν θα το έχουμε καταλάβει… Και ας έχουμε να ζήσουμε πολλά ακόμα, είτε είμαστε 30 είτε 50 ετών είτε παραπάνω, ποτέ δεν θα έχουμε ζήσει αρκετά….

And you do your best to show me love, 

but you don't know what love is...

Paramore <3