It's all about dreams

Πόσο μου είχε λείψει αυτό; Να ‘ναι καλά ο συνδικαλιστής που σκέφτηκε να δώσει αύριο στους καθηγητές συνδικαλιστική άδεια. Επιτέλους, λίγος χρόνος με το μοναδικό αγόρι που με βασανίζει τόσο πολύ, με εμένα. Κάτι οι κουβέντα προηγουμένως με την Σ, κάτι το Glee, κάτι ένα δυο τραγούδια και να σου το μπλογκ. Και για πρώτη φορά μετά από καιρό ικανοποιώ αυτή τη παρόρμηση. Είναι τραγικό… Θέλω να βρω το βάθος της ψυχής μου και της νόησης μου απορροφημένος στο μπλογκ μου, όμως αυτό κρίνεται πολυτέλεια τώρα και δεν έχω τη δυνατότητα να το κάνω.  Εκτός από αυτή τη φορά. Δεν νομίζω να γράψω κάτι βαθυστόχαστο, κάτι όμορφο, κάποια αλληγορία από αυτές που λατρεύω  να ξαναδιαβάζω. Μίλησα και χθες με την πρώην καθηγήτρια φυσικής μου. Θυμάμαι πόσο την είχαν εντυπωσιάσει αυτά στο μπλογκ.  Ειλικρινά θέλω να τα ξαναβρώ και δεν είναι τα μόνα που μου λείπουν από τον αλλοτινό εαυτό μου.

Πλέον ξέρω και τι ακριβώς είναι αυτά που γράφω. Φιλοσοφικά δοκίμια. Μεγάλο πράγμα η έκθεση στη Γ’ Λυκείου. Αν γίνεται σωστά διευρύνει πάρα πολύ τους ορίζοντες και διδάσκει πολλά. Ξέρω ότι τους τελευταίους μήνες είναι πολλά αυτά για τα οποία είχα την έμπνευση να γράψω, σκέψης από τη ψυχή μου, δεν ξέρω αν γίνεται αυτό, γεγονότα μοναδικά και ανεπανάληπτα για τη ζωή μου. Όμως αυτά τα ερεθίσματα πάνε, και έφυγαν. Σημασία έχει το παρόν. Μουσική λοιπόν στα αυτιά και μείναμε οι τρείς μας, εγώ, το μυαλό μου και η καρδιά μου. Χ και στα άπειρα pop κομμάτια της μουσικής βιβλιοθήκης μου. Χρειάζομαι κάτι βαθύτερο.

Λοιπόν, αυτό που με απασχολεί περισσότερο από όλα είναι οι επερχόμενες εξετάσεις στο τέλος της άνοιξης. Τι άλλο να με απασχολούσε άλλωστε; Πολλά άλλα. Ωστόσο εκείνο είναι το σημαντικότερο από όλα, γιατί όλα κρίνονται από εκείνες τις 18 ώρες, η πορεία μας, η σταδιοδρομία μας, οι ευκαιρίες μας και όλο μας το μέλλον γενικότερα. Για αυτές τις ώρες ζω. Κοιμάμαι και ξυπνάω και παρ όλο που διάφορα λαμβάνουν χώρα στον κόσμο μου, στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι σταθερά καρφωμένη η επιθυμία να έρθει η μέρα που θα γράψω έκθεση και να τρέξουν οι επόμενες δύο βδομάδες και μετά να έχω αφήσει για πάντα το σχολείο πίσω μου. Αυτή η δωδεκαετία φτάνει στο τέλος της, μέρα με τη μέρα και αισθάνομαι σαν να στέκομαι σε ένα διάδρομο, όχι πολύ μακρύ, σε ένα πολυτελές και στολισμένο χολ, στο τέλος του οποίου υπάρχει μια μεγάλη πόρτα. Φως μπαίνει από μέσα και αισθάνομαι λίγο αεράκι ίσως. Ωστόσο δεν μπορώ να δω έξω από αυτή τη πύλη. Μόνο βλέπω το φως. Και ολοένα και πλησιάζω εκεί. Θέλω να έρθει η στιγμή που θα αφήσω κάτω το στυλό μου και θα πάρω μια μεγάλη ανάσα και θα είναι πιθανότατα η τελευταία μου ανάσα μέσα σε αίθουσα Λυκείου.  Τότε θα είναι που θα περάσω τη πύλη.

Το ζήτημα είναι πως όλα είναι γύρω από τα όνειρα μας. Μέσα στην αίθουσα της κατεύθυνσης μου υπάρχουν 17 παιδιά, με διαφορετικές προσωπικότητες και διαφορετικές ζωές,  άλλες ελπίδες, άλλους στόχους και άλλη δυναμικότητα, άλλες ικανότητες, άλλες προοπτικές. Και όλα αυτά τα άλλα σχετίζονται με τα άλλα όνειρα που έχει ο καθένας. Τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει κανείς για αυτά; Άλλοι λίγα, άλλοι πολλά. Άλλοι τα πάντα. Και τελικώς η πραγματοποίηση αυτών των ονείρων είναι το μόνο που μετράει. Τα πάντα καθορίζονται από τα όνειρα μας.

Όσον αφορά εμένα, πολλά μπορεί να θέλω να κάνω, να διασκεδάσω τώρα, να νιώσω ευτυχισμένος στην Αθήνα, να βελτιώσω αυτά που δεν μου αρέσουν πάνω μου, εξωτερικά ή εσωτερικά, να θέλω να είμαι αποδεκτός και δημοφιλής, όμως πάνω από όλα θέλω να ζωντανέψω τα όνειρα μου. Για την ώρα αυτά συνοψίζονται, αν μπορούν ποτέ τα όνειρα ενός τόσο ονειροπόλου ανθρώπου να συνοψιστούν, στο να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό στις εξετάσεις και να περάσω στη σχολή που θέλω.

Έτυχε προχθές να συναντήσω έναν γνωστό μου και μια φίλη μου, φοιτητές μαθηματικού και αγγλικής φιλολογίας αντίστοιχα.  Αυτά τα παιδιά πέρασαν στη πρώτη τους επιλογή και δεν είναι καθόλου λίγο αυτό, και τώρα κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα.

Στο δρόμο προς τη πραγματοποίηση των απώτερων ονείρων μας, πολλά μπορεί να χρειαστεί να εγκαταλείψουμε από άλλους στόχους, να αγωνιστούμε με εχθρούς που ούτε υποψιαζόμασταν, να διχαστούμε, να πληγώσουμε και να πληγωθούμε, να νιώσουμε δυστυχία και πόνο και να κλάψουμε. Άνθρωποι θα έρθουν και θα φύγουν και άλλοι που τους έχουμε για αγαπημένους μας θα απομακρυνθούν και θα ξεχαστούν. Ίσως μείνουμε μόνοι μας, ίσως θυσιάσουμε υπερβολικά πολλά. Όμως για κάποιον ικανό πάντα υπάρχει τερματισμός. Και τότε θα είναι σε θέση να θυμάται τους φίλους που είχε και την αγάπη που άφησε στο παρελθόν και θα τα νοσταλγεί αλλά όταν πραγματικά είναι εκεί που ήθελε να βρεθεί θα είναι ευτυχισμένος, σε μια άλλη πραγματικότητα. Αυτή η μακρινή ακόμα και αλλιώτικη ζωή με τρομάζει, μια ζωή χωρίς τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, μια ζωή χωρίς αυτούς που τώρα έχουν ο καθένας ένα κομμάτι της καρδιάς μου, με τρομοκρατεί. Ξέρω όμως ότι εκεί θέλω να πάω.

Οι στόχοι ενός εφήβου μπορεί να είναι υψηλοί και οι ελπίδες ανυπόστατες, να ζει σε μια φενάκη, σε μια υπέρμετρη αισιοδοξία. Δεν είναι λίγοι αυτοί για τους οποίους ο πόλεμος του Μαΐου-Ιουνίου  θα αποδειχθεί Βατερλό ή Περλ Χάρμπορ. Θα αποτύχουν. Άλλοι θα αγωνιστούν όσο καλύτερα μπορούν όμως θα πολεμούν στις δικές τους Θερμοπύλες. Όμως άλλοι θα παλέψουμε στον Μαραθώνα ή στο Πουατιέ και θα αναχαιτίσουμε Πέρσες και Άραβες του φόβου και της ανασφάλειας, της αποτυχίας, θα κατακτήσουμε τους στόχους μας.  

Our Global Reality

Εχθές το βράδυ πέρασα δυο ώρες περίπου στο τηλέφωνο συνομιλώντας με τον soulmate μου |Σ|. (Αυτό με τις γραμμούλες | και το γράμμα είναι ένα απ τα λίγα ευφυή, κατά τη γνώμη μου, που γράφουν τα κορίτσια στο fb. Από παντού έχεις κάτι να υιοθετήσεις και να μάθεις.). Πέρα από μερικές κουβέντες 16χρονων, ασήμαντες και επιφανειακές, μιλήσαμε πολύ. Και εννοώ ότι αλήθεια κουβεντιάζαμε, συζητούσαμε. Πολύ καιρό είχα να το κάνω αυτό με κάποιον συνομήλικο μου. Ειδικά κάποιον που να ακούει και τις δικές μου απόψεις και να κάνουμε πραγματική κουβέντα, όχι όπως μια αγαπημένη μου φίλη, η οποία όμως θα πει τα δικά της, τις δικές της απόψεις ότι και αν έχεις να τις πεις και δεν δέχεται μύγα στο σπαθί της. Με τη διαλλακτικότητα γίνεσαι πιο σοφός. Και εγώ νιώθω λίγο σοφότερος έπειτα από χθες το βράδυ. Το περιεχόμενο των συζητήσεων ήταν ποικίλο και στρεφόταν γύρω από τον γενικότερο άξονα της αντιμετώπισης της ζωής σαν πραγματικότητα που βιώνουμε. Ολίγον τι φιλοσοφούσαμε. Και είπα πως είναι ευκαιρία να απαθανατίσω μέρος της πνευματικής διέγερσης που ήρθε χθες.… Verba volant, scripta manent .

Η πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε είναι επιφανειακή. Θα έλεγα ότι μοιάζει με μια σφαίρα που αιωρείται μπροστά στα μάτια μας, συμπαγή, αδιαφανή. Το φως δεν περνάει μέσα της, δεν βλέπουμε τι βρίσκεται απ την άλλη μεριά. Αιώνια επιδίωξη των ανθρώπων, όλων λίγο πολύ, και μακροχρόνια, είναι να καταφέρουμε να δούμε μέσα της, τον χώρο από πίσω της. Οι σκέψεις μας, οι συλλογισμοί μας, οι φιλοσοφίες μας, λειτουργούν ως ακτίνες Χ ή κάτι παρόμοιο που μας δίνει την ικανότητα να δούμε διαμέσου της σφαίρας της πραγματικότητας. Κατά κύριο λόγο, όπως λέει και η έκφραση «αντιλαμβανόμαστε επιφανειακά την πραγματικότητα». Ειδικά εμείς οι νέοι που μόλις εδώ και λίγα χρόνια χρησιμοποιούμε τις ακτίνες της σκέψης μας. Γι αυτό άλλωστε οι ηλικιωμένοι είναι σοφότεροι, επειδή η μακροχρόνια εκπομπή των ακτινών τους, τους έχει αποκαλύψει ένα σεβαστό μέρος του εσωτερικού της σφαίρας και βλέπουν πιο κοντά στην αντιδιαμετρική επιφάνεια. Όταν λοιπόν οι άνθρωποι δεν σκέφτονται βαθιά, ουσιαστικά, δεν φιλοσοφούν θα βλέπουν πάντα ένα σχετικά επιφανειακό μέρος της σφαίρας. Με τον καιρό όλο και πιο μέσα θα μπορούμε να κοιτάζουμε, όμως το πόσο μέσα στο εσωτερικό εξαρτάται από το εύρος των σκέψεων μας. Σοφία ονομάζεται το κατόρθωμα να εισχωρήσουμε τις ακτίνες μας αρκετά βαθιά στη σφαίρα, κοντά στον απέναντι φλοιό. Έτσι, λέμε ότι οι σοφοί βλέπουν την πραγματικότητα σε βάθος, πιο ουσιαστικά από αυτούς που τη βλέπουν επιφανειακά και μόνο. 

Σύμφωνα με το μοντέλο της σφαίρας εξηγείται και η υποκειμενικότητα και η διαφορετικότητα. Ο κάθε άνθρωπος βρίσκεται ακριβώς σε ένα σημείο γύρω από τη σφαίρα και προσπαθεί να δει διαμέσου της. Ο καθένας μας όμως αντικρίζει διαφορετικό μέρος της επιφάνειάς της, άρα αντιλαμβάνεται διαφορετικά τη πραγματικότητα. «Τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται». Αυτό είναι σωστό επίσης διότι όλες οι ακτίνες Χ, του καθενός διαφορετικές, συντρέχουν προς το κέντρο της σφαίρας. Ανεξάρτητα με το από πού ξεκίνησαν και σε ποιο σημείο του φλοιού στοχεύουν να βγουν, το κέντρο ανήκει στη πορεία τους. Εκεί είναι λοιπόν που τα μεγάλα μυαλά συναντιούνται. Λοιπόν, εμείς θέλουμε να δούμε απ την άλλη μεριά. Μπορούμε; Ιδέα δεν έχω. Άλλοι λένε πως ποτέ ο άνθρωπος δεν θα δει απ την άλλη πλευρά της σφαίρας. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να φτάσει την αλήθεια, το φως δηλαδή πίσω απ τη σφαίρα. Άλλοι λένε ότι ο άνθρωπος μπορεί τα πάντα… Και τι είναι αυτό που βρίσκεται από πίσω; Μάλλον αυτό που η εκκλησία και η θρησκεία ονομάζουν Αλήθεια. Η ξεκάθαρη σοφία που μόνο ο Θεός έχει ή κάτι τέτοιο… Και όλο το νόημα της θρησκείας βρίσκεται στο να δίνει οδηγίες για το πώς θα πετύχουμε την ενόραση που επιζητούμε. Εγώ δεν πιστεύω στον Θεό. Επιθυμώ να δω τη δική μου αλήθεια ή όσο πιο κοντά της μπορώ, με τα δικά μου πνευματικά μέσα. Απ την άλλη κάθε βοήθεια που θεωρεί κανείς ότι μπορεί να έχει, είναι δεκτή… Ανεξιθρησκία ;)

Αυτός είναι λοιπόν ο μεγαλύτερος πόθος του ανθρώπινου γένους. Να δει μέσα απ τη σφαίρα. Ειλικρινά, η δική μου γνώμη είναι πως πραγματικά δεν μπορούμε να δούμε μέσα από όλη τη σφαίρα. Η αλήθεια δεν θα ειδωθεί ποτέ. Ίσως απλά να μην φτάνουν τα 100 (το ανώτερο όριο) χρόνια εκπομπής ακτινών για να διαπεραστεί όλος ο όγκος της σφαίρας. Ίσως να υπάρχει Θεός και να μην γίνεται να φτάσουμε την Αλήθεια του. Ίσως να μην υπάρχει καν αλήθεια και όλο το νόημα της ύπαρξής μας να περιορίζεται στην αναζήτηση αυτής της απατηλής σοφίας. Το σίγουρο είναι πως διαφωνώ με τον μεσαιωνικό παπισμό και το δόγμα του ότι δηλαδή οι άνθρωποι δεν πρέπει να ψάχνουν την αλήθεια, δεν το αξίζουν κτλ κτλ και ότι ο Πάπας μόνο φτάνει κάπου κοντά στον αντιδιαμετρικό φλοιό.

Πότε δυο άνθρωποι ή μια ομάδα ανθρώπων μοιάζουν; Όταν βρίσκονται δίπλα δίπλα και αντικρίζουν το ίδιο σχεδόν κομμάτι της επιφάνειας. Και σε όλη τη πορεία τους προς το κέντρο και πέρα απ αυτό θα βρίσκονται οι ακτίνες τους κοντά κοντά. Ποτέ όμως δεν θα ταυτίζονται. Γι αυτό ο καθένας είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Σε αυτή την αέναη επιδίωξη μπορούμε να φορέσουμε διάφορες διόπτρες πιστεύοντας πως ενισχύουν την ένταση των ακτινών μας. Θέλετε να είναι οι διόπτρες του Χριστιανισμού; Θέλετε να είναι αυτές του Βουδισμού; Του Μουσουλμανισμού, του Παγανισμού; (θα συνιστούσα τις δύο πρώτες). Εγώ θέλω  να είναι οι διόπτρες της επιστήμης η βοήθεια που θα έχω στις προσπάθειες μου. Δηλαδή κάθε τι που αντιλαμβάνομαι από το εσωτερικό της σφαίρας, το κατανοώ μέσα από το πρίσμα των φυσικών επιστημών. Το να είσαι καλλιτέχνης σημαίνει να διαθέτεις δικά σου γυαλιά για αυτή τη δουλειά ή τουλάχιστον τέτοια ώστε να εφαρμόζουν στο προσωπικό σου στυλ. Μπορείς να βάλεις τα γυαλιά του σουρεαλισμού, του ρεαλισμού ή ακόμα να χρησιμοποιήσεις ένα δοκιμασμένο μοντέλο, του Πλάτωνα ας πούμε θεωρείται λειτουργικότατο, ή του Σωκράτη ή του Αριστοτέλη ή του Γκάντι ή του Φρόιντ. Και όσο για το αν έχει φτάσει κανείς ποτέ στην απέναντι πλευρά…; Πιθανόν να είχε φτάσει ο Ιησούς (καλή ώρα, Μ βδομάδα…) ή ο Βούδας ή ο Μωάμεθ. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση για αυτό… Αν πάω ποτέ για καμιά δεκαετία στην έρημο  και δεν κάνω τίποτε παρά να φιλοσοφώ ίσως φτάσω και εγώ… Δεν προτίθεμαι όμως. Πολύ ζέστη..

Το ενδιαφέρον με την υπόθεση είναι πως ανάλογα με το πόσο κοντά στην απέναντι πλευρά φτάνει η αντίληψη μας μεταβάλλεται και η άποψή μας για αυτή τη πραγματικότητα. Όσο πιο σοφός γίνεται κάποιος τόσο αλλάζουν και τα πιστεύω του για τις αξίες και τις συνθήκες που διέπουν τη ζωή.  Χθες συνειδητοποίησα κάποια πράγματα σχετικά με ορισμένες έννοιες, αυτές του καλού και του κακού, του εγωισμούς και της ανιδιοτέλειας (πράγμα που έχω συλλογιστεί και στο παρελθόν), της αθανασίας, της ψυχής…. Τα οποία ίσως μεταβληθούν μετά από λίγο καιρό.  Ελπίζω να βρω χρόνο να τα καταγράψω…

Για την ώρα έχω μάθημα -.- Πάω να ενισχύσω λίγο παραπάνω τα λεπτά ακόμα γυαλιά της επιστήμης που φοράω… Και παρ όλο που κατάντησα να αντιπαθώ τη φυσική, πρέπει να ομολογήσω πως η |Α| έχει απόλυτο δίκιο. Η Φυσική είναι βάση για τα κοινωνικά μοντέλα, οι νόμοι της δεσπόζουν στην ανθρώπινη αλληλεπίδραση. Θέλω να ασχοληθώ και άλλο, αν και ήδη το έχω κάνει, με αυτό… Αργότερα.

Flaws...

Ελαττώματα λοιπόν.

 Το πιο δύσκολο με αυτά είναι όχι απλά να τα παραδεχθείς, αλλά και να βρεις μέσα σου το αίτιο που τα προκαλεί και να το παραδεχθείς και αυτό. Πρώτα στον εαυτό σου. Μετά στους άλλους.
Ωστόσο είναι και αυτά αναπόσπαστο κομμάτι μας και χωρίς αυτά δεν είμαστε οι εαυτοί μας. Και κάποιοι μας αγαπούν για αυτό ακριβώς που είμαστε, με τα ελαττώματα και τα λάθη μας. Όσο και αν προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό, καθώς άλλα θα δημιουργούνται απ τις στάχτες των παλιών. Οπότε το πιο υγιές που θα έκανα εγώ, είναι βρω πια είναι, να τα ερμηνεύσω, να τα αποδεχτώ και να τα αγαπήσω. Και τότε μόνο θα μειώσω τις επιπτώσεις τους.

Δεν αναφέρομαι στα όσα με κάνουν άσχημο και αποκρουστικό, όχι στα εξωτερικά ελαττώματα. Αυτά είναι μάλλον ατέλειες. Αλλά αυτό που πραγματικά μας μειώνει, όπως λέει και η λέξη, είναι τα ελαττώματα. Τα πνευματικά, και ψυχικά χαρακτηριστικά, τα στοιχεία της ψυχοσύνθεσης μας που μας προσδίδουν κακότροπο ύφος και άσχημη συμπεριφορά, που μας χαρίζουν αντιπαθητικότατα και μας ευεργετούν με απορρίψεις. Φυσικά, πολλά από αυτά καλύπτονται από το φως μιας λαμπερής εμφάνισης που κρύβει με την λάμψη της τις ασχήμιες της ψυχής. Λίγη τύχη, ένα ιστορικό ομορφιάς στην οικογένεια, σωστές επιλογές στην προεφηβία, τύχη (ναι, πάλι),  και βουαλά έχεις αρκετό φαίνεσθαι για να εξωραΐζεις το είναι. Φυσικά η ουσία βρίσκεται μέσα μας. Παρασύρομαι πάλι. Άλλο είναι το θέμα. Σωστά είναι και αυτά, πνεύμα vs σώμα κτλ αλλά δεν είναι του παρόντος.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι να παραδεχτούμε από πού πηγάζουν τα ελαττώματα μας. Γιατί; Γιατί υπάρχουν, τι και ποιος τα φύτεψε και ποιος τα καλλιέργησε; Είναι σαν αγριόχορτα. Σε όλους, παντού, φυτρώνουν. Φαινομενικά, δεν υπάρχει λόγος γ αυτό. Απλά φυτρώνουν. Χόρτα είναι… Και βρωμίζουν το έδαφος, πνίγουν τα υγιή φυτά, ασχημίζουν το περιβόλι. Είπαμε… εκτός και αν τα τριαντάφυλλα είναι πολύ κόκκινα. Αλλά δεν είναι πάντα. Εγώ δεν είμαι τόσο κόκκινο. Εγώ δεν είμαι καν τριαντάφυλλο. Όμως εγώ έχω βαθιές ρίζες. Και είμαι σε θέση να ψάξω να δω από πού κρατάει η ρίζα των χορταριών. Στο δια ταύτα.

Κράζω. Πολύ. Βρίζω και θάβω τον κόσμο γύρω μου. Λίγους εκτιμάω αληθινά. Πάντα λέω πως αυτό είναι επειδή εγώ έχω επίπεδο, επειδή είμαι καλύτερος από αυτούς, επειδή ξέρω να κρίνω, να διακρίνω τη μάζα από τους ξεχωριστούς. Το ιδιαίτερο από το κοινότυπο, το ποιοτικό από το φτηνό. Αυτό κυρίως. Το παραδέχομαι ότι κράζω. Ίσως περηφανεύομαι πού και πού γι αυτό. Μάλλον κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Ο λόγος που κράζω δεν είναι ούτε το χαμηλό επίπεδο των άλλων ούτε καμιά ανωτερότητα δικιά μου. Φυσικά και γνωρίζω καλά γιατί κράζω. Ζηλεύω. Μπορεί να μην με πιάνει κρίση ζήλιας όπως άλλα άτομα αλλά ζηλεύω πολύ. Όχι απλά ζηλεύω. Φθονώ. Ακριβώς αυτό. Ο φθόνος καλλιεργεί αυτή τη διάθεση περιφρόνησης προς τους άλλους. Αυτό που μου λείπει, αυτό που έχουν εκείνοι και εγώ όχι, αυτό είναι που θέλω να το υποβαθμίσω. Για να φανώ καλύτερος. Ώρες ώρες δεν το πιστεύω πόσο πολύ φθονώ και πόσο λίγο το παραδέχομαι. Ακόμα και αν δεν ξέρω τον χαρακτήρα κάποιου ανθρώπου μπορώ να τον μισήσω γιατί έχει αυτό που μου λείπει. Και για να καταλάβω και εγώ ο ίδιος καλύτερα αυτό το πράγμα θα αναλύσω κάτι.

Τζάστιν Μπίμπερ. Τον απεχθάνομαι. Δεν ξέρω το παραμικρό για τα προσωπικά του, παρά δυο τρια πραγματάκια που έτυχε να δω κάποτε και δεν θέλω να μάθω κιόλας. Απλά τον μισώ. Αυτό το ξέρω. Θέλω να εξαφανιστεί. Και αποτελεί ανεξάντλητο στόχο κακίας και κραξίματος. Έχω πετάξει καλές ατάκες για τα μούτρα του. Και όλα αυτά χωρίς να μου φταίει σε κάτι άμεσα. Δεν με πρόσβαλε,  δεν με ξέρει καν, παίζει να μην ξέρει ποια είναι η πρωτεύουσα της χώρας μου. Η ξαδέλφη μου, μου το λέει, αλλά δεν το παραδέχομαι μπροστά της. Τον ζηλεύω ως το κόκαλο. Το κάθε τι που έχει πάνω του και θα ήθελα να το αποκτήσω αλλά δεν μπορώ. Δεν θέλω απλά να πάρω αυτά που έχει. Αλλά θέλω να δικά του. Αυτός να γίνει ένα τίποτα και εγώ να γίνω αυτός. Δεν θα έπρεπε καν να ασχολούμαι. Αλλά τον φθονώ τόσο πολύ που όλο αυτό εξωτερικεύεται.

Έχω κόμπλεξ κατωτερότητας. Εδώ και χρόνια, από τότε που έμαθα τι είναι το κόμπλεξ κατωτερότητας και τι το ανωτερότητας πάντα σκεφτόμουν πιο έχω εγώ. Ήξερα εδώ και καιρό ότι έχω ένα. Αυτογνωσία… κάτι είναι και αυτό τουλάχιστον. Με απασχολεί ακόμα. Μήπως έχω κόμπλεξ ανωτερότητας; Αυτό δεν προϋποθέτει να είμαι ανώτερος, ώστε να φέρομαι δεσποτικά; Αλλά μοιάζει σαν να έχω το κόμπλεξ κατωτερότητας. Ξέρω πως είμαι κατώτερος αλλά συμπεριφέρομαι αντίθετα. Όπως είπα, γι αυτό φταίει το σύνδρομο ζήλιας.

Και κάτι ακόμα σημαντικό. Είμαι εγωιστής. Εγωκεντρικός. Εγωπαθής. Εγωμανής. Ή τουλάχιστον έτσι λένε κάποιοι που αγαπάω. Γι να το λένε… Η αλήθεια είναι πως δεν το αναλαμβάνομαι, ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι, που προσπαθώ να προσδιορίσω γιατί το λένε αυτό, τι είναι το τόσο εγωιστικό πάνω μου δεν το βρίσκω. Αγαπάω τόσο πολύ τους φίλους μου. Θυσιάζομαι για αυτούς, είμαι γενναιόδωρος… Πού είναι ο εγωισμός. Δεν ξέρω πραγματικά… Αλλά δεν πιστεύω πως έχει άδικο όποιος το λέει γιατί βέβαια ο εγωπαθής, το λέει και η λέξη, δεν καταλαβαίνει την οπτική των άλλων. Όλα είναι υπό το δικό μου πρίσμα. Όσα λέω τον τελευταίο καιρό για τον εαυτό μου, το πόσο έξυπνος είμαι, το πόσο με έχει κάποιος/α ανάγκη, και τα λέω ανοιχτά σε αυτόν τον κάποιο/α, δεν είναι ο αληθινός μου εαυτός. Είναι ένα προσωπείο το οποίο καλύπτει τα ελαττώματα μου και ξέρω πως είναι ψωνίστικο και γι αυτό το κάνω αυτοσαρκαστικά. Σοβαρά, όταν είμαι μόνος μου, όπως τώρα, δεν πιστεύω καθόλου σε αυτά που λέω. Είναι μια επαναλαμβανόμενη πλάκα που κάνω συνεχώς. Δεν είναι αυτά λοιπόν που με κάνουν εγωπαθή, γιατί αυτά δεν τα πιστεύω τόσο θερμά όσο λέω. Υποθέτω πως όσοι με βρίσκουν εγωκεντρικό θα πρέπει να μου κάνουν ξεκάθαρο γιατί το λένε αυτό.

Μέσα μου, βαθιά, παραδέχομαι πως είμαι, αλλά δεν ξέρω να πω γιατί ακριβώς. Απλά ξέρω πως ακόμα και αν είμαι καλός φίλος, πάνω από όλα, από όλα, όλα όμως, είναι η δική μου ικανοποίηση. Είμαι τόσο καλός με τους άλλους γιατί θέλω να παρουσιάζομαι ως μεγαλοπράγμων, να φοράω την περικεφαλαία που γράφει ‘'Δείτε, είμαι ΤΟΣΟ καλός! Θαυμάστε με’’ Αυτό το ξέρω ότι το έχω. Είναι όλα για να φαίνομαι ηθικός. Είμαι, όχι ότι δεν είμαι. Αλλά η ουσία είναι πως θέλω να κάνει μπαμ. Να το βλέπουν όλοι πόσο αφοσιωμένος είμαι στις φιλίες μου, και οι ίδιοι μου οι φίλοι να νιώθουν χειρότεροι από εμένα. Γιατί τόση κακία στον πάτο της ψυχής μου; Ευτυχώς είναι πολύ βαθιά… συνήθως επικρατεί η καλοήθη κρούστα από πάνω, ακόμα και αν ο πυρήνας είναι φαρμακερός.

Αυτά για απόψε. Ψυχανάλυσα, όχι αναλυτικά, αλλά κάπως ολοκληρωμένα, αυτά που θεωρώ μεγαλύτερα ελαττώματα μου. Δίπλα σε αυτά βρίσκεται η οξυθυμία μου, τα νεύρα, η τελειομανία, η ανασφάλεια, το πόσο μυγιάγγιχτος είμαι στα όλα μου, το πείσμα και η υπερβολική ευαισθησία. Η ανικανότητα να δω καθαρά στους ανθρώπους και κυρίως στις καταστάσεις, να τρέφω άσκοπες ελπίδες, στους έρωτες κυρίως, α, να ερωτεύομαι ακατάλληλες κοπέλες… Και άλλα… Είναι πολλά τελικά. Ίσως επανέλθω σε αυτά… Για την ώρα πάω να κοιμηθώ, αύριο έχω να ζήσω μια μέρα που θα κουράσει τον εγωπαθή και φθονερό έφηβο που κατοικεί σε αυτό το ασχήμι κορμί.

Now life has killed the dream, I dreamed....

Αυτό ήτανε λοιπόν…

Τι περιμένουμε ποιος από τους δυο μας θα το πει πρώτος, ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς… Απ την αρχή ξέραμε πως δεν είχαμε άλλες επιλογές. Μπράβο μας όμως. Κράτησε αρκετά. Εδώ άλλοι που πάνε στο ίδιο σχολείο μένουμε μαζί έναν ή δύο μήνες και πάλι πολύ είναι. Και εμείς τα καταφέραμε έξι μήνες. Ακριβώς μπορώ να πω… 1^η Σεπτεμβρίου 2011- 28 Φεβρουαρίου 2012…

Τελικά δεν γίνεται. Με τη δεύτερη φορά το εμπέδωσα. Βασικά… Η Μαρία είχε δίκιο. Δεν μπορεί να γίνει. Καλά έκανε και το τέλειωσε νωρίς. Και εγώ δηλαδή έκανα λάθος; Και εκείνη έκανε λάθος; Και μαζί βουτήξαμε στο ίδιο σφάλμα; Όχι. Δεν πιστεύω πως είναι λάθος ή τουλάχιστον πως δεν υπήρξαν καλά από αυτό. Κέρδισα πάρα πολλά πράγματα, τόσα που με άλλαξαν, με βελτίωσαν…  Τίποτε δεν είναι ίδιο τώρα. Είμαι άλλος άνθρωπος και το χρωστάω σε αυτή. Την αγαπάω… Δεν ξέρω πώς μπορώ να το λέω αυτό, ίσως κακώς το λέω, ίσως δεν αξίζω να το πω ή δεν ξέρω τι σημαίνει. ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ! Την αγαπάω. 

Τι και αν έρθει, δεν θα αλλάξει τίποτε… Θέλω, ούτε και γω ξέρω πόσο πολύ, να έρθει εδώ, να την αγκαλιάσω, να τη δω επιτέλους μετά τόσο καιρό. Όμως κακά τα ψέματα, και εγώ τα απεχθάνομαι… Ακόμα και αν έρθει το Πάσχα, δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Άλλωστε, να συνεχίσουμε πού; Πόσο; Δεν έχει νόημα.  Τον αράπη και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς…  Ένα μήνα παραπάνω; Δύο; Ούτε καν… Εκτός και αν τη βρίσκουμε να κλαίμε και να χαλιώμαστε όλη την ώρα και να απελπιζόμαστε, να λέμε τα ίδια και τα ίδια… Αυτό το «μακάρι» έχει μαλλιάσει η γλώσσα μ να το λέω. Και δεν μου πάει. Δεν είμαι άνθρωπος που ποντάρει στην τύχη και ελπίζει. Παλεύω.  Αλλά το θέμα είναι πως όποιοι παλεύουν δεν κερδίζουν πάντα. Υπάρχουν μάχες που απλά δεν γίνεται να τις κερδίσουμε, ο εχθρός είναι πιο δυνατός και ανυπέρβλητος. There are storms we cannot weather, όπως λέει και το τραγούδι…

Αμάν και αυτό το Glee… Υποτίθεται το βλέπω να ξεχνιέμαι και αυτό σε χτυπάει εκεί που πονάς :Ρ Μια ο Κερτ, μια αυτό! Ε, α μα πια. Δεν άντεξα, τι να κάνω ο άνθρωπος… Και με πήρε από κάτω. Ουφ… Δεν αντέχεται άλλο. Ακούω ένα τραγούδι και αμέσως χαλιέμαι, την σκέφτομαι συνέχεια, παντού… Υποτίθεται πως η αγάπη είναι για να γελάς, αλλά εμείς πλέον κλαίμε.  Μετά από έξι μήνες καταλήξαμε να μοιρολογίομαστε. Θυμάμαι πώς ήταν στην αρχή… Αλήθεια υπέροχα. Αν μπορούσα θα πήγαινα εκεί τον χρόνο και θα ζούσα για πάντα εκεί.  Τώρα η ζωή είναι τόσο διαφορετική απ ότι έμοιαζε τότε. Και όταν ήμουν μαζί της ήταν όνειρο. Και ένιωσα τη μεγαλύτερη ευτυχία της ζωής μου όταν έμαθα πως θα πήγαινα να την δω… Έζησα τόσα πολλά… Έξι μήνες που αξίζουν σαν ένας χρόνος, αφού απέκτησε νόημα η ύπαρξη μου, ζούσα και χαιρόμουν. Και δεν πρέπει να χαθεί αυτό τώρα που το βρήκα, ούτε και για εκείνη.  Δεν μοιάζω με τον προηγούμενο εαυτό μου, η σχέση μας είναι ορόσημο για μένα. Είμαι διαφορετικός, με προτιμάω έτσι…

Πεντακόσια δέκα πέντε… ΓΑΜΗΜΕΝΑ χιλιόμετρα! :@ Δεν γίνεται να νικηθούν… Δεν αντέχουμε άλλο… Και όλα τα όνειρα μας, τα σχέδια μας, οι φαντασίες μας, καταρρέουν με ένα εκκωφαντικό «κρατς» και μας πλακώνουν… Όσα περισσότερα όνειρα χτίζεις, τόσο πιο πολύ αυτά θα σε θάψουν όταν διαλυθούν. Σαν ένα σπήλαιο που βάζεις βάζεις βάρος από πάνω αλλά είναι κούφιο από μέσα και όταν έρθει η ώρα θα σπάσει και θα βρεθείς κάτω από τα χαλάσματα που εσύ δημιούργησες. Πάλι θα έπρεπε να διαβάζω… Οκ, όχι και τόσο. Αλλά θα έπρεπε. Αλλά τώρα δεν δίνω σημασία… Πρέπει να ηρεμήσω. Δεν γίνεται να είμαι θλιμμένος όλη την ώρα. Από την Παρασκευή είμαι ένα μαύρο χάλι, με μια παύση το Σάββατο. Όμως δεν θα συνεχιστεί άλλο. Δεν θα χάσω όσα κέρδισα έξι μήνες. Αν είμαι ισχυρός θα πρέπει να επιβιώσω και μετά από αυτό. Η ζωή συνεχίζεται… Αναρωτιέμαι πώς θα μου φαίνεται η ζωή χωρίς την καθημερινή παρουσία της. Προς το παρόν αυτές τις μέρες φαντάζει άδεια. Κενή. Και φως κανένα στον ορίζοντα. Κάποια άλλη διέξοδος… Μόνο οι φίλες μου. ΧΡΗΣΤΕ ΜΟΥ, δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα απογίνω αν φύγω τελικά από την Ελλάδα… Αυτά είναι άλλης ώρας. Τώρα δίνω ρεσιτάλ ντράμα κουιν σαν περήφανος Ravenclaw που είμαι =.= ‘ Μετά σου λέει δεν είμαστε ντράμα κουινς…

Ειλικρινά δεν μοιάζει μερικές φορές πως ένα τραγούδι έχει γραφτεί ακριβώς για εσένα, ακριβώς για εκείνη τη φάση που βρίσκεσαι; Κάθε νότα και μια μαχαιριά μέσα σου, κάθε λέξη και μια σφαίρα. Και πονάει γαμώτο μου.

Μιλάω σαν να έχει έρθει το τέλος. Δεν έχει έρθει; Μεταξύ μας…. Ναι. Έχει. Φυσικά θα παλέψω με ότι μπορώ να την δω σε λίγο καιρό και το καλοκαίρι καλά θα κάνει να προετοιμαστεί για τρελά κέφια και έξαλλα πράγματα, αλλά δεν είναι ίδιο. Χωρίζουμε… Ή μάλλον όχι ακριβώς. Κάνουμε μια περίεργη σύμβαση. Λες και η ζωή μας εκβιάζει, έχει και το μαχαίρι και την πίτα και εμείς συμβιβαζόμαστε. Αγαπιόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Γιατί; Έτυχε! (όπως λέει και ο μαθηματικός μου) Δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο, δεν μπορεί να μην το αξίζουμε. Γιατί όχι εμείς ενώ κάποιοι άλλοι ναι; Λογικά θα έτυχε… Κάπου πρέπει να πέσει ο κλήρος. Πώς θα εμπνέονται όλα τα αισθηματικά μυθιστορήματα αν δεν συμβαίνουν αυτά και στα αλήθεια…

Ο χειρότερος αριθμός μου είναι το 5. Γιατί υπάρχουν δύο τέτοια στο 515. Και το κακό είναι πως είναι και δύσκολο να χαραχθεί. Πονάει αρκετά. Καλύτερα. Όσο περισσότερο πονάει στη σάρκα τόσο λιγότερο πονάει στη καρδιά και αυτό ισχύει. Αλήθεια, νοιάζονται αλήθεια όλοι αυτοί που με λένε τι έχω, και γιατί είμαι έτσι; Δεν το πιστεύω… «Χαμογέλα». Δεν είναι απλό. Δεν μπορώ να το κάνω και ας έχω φάει μισή σοκολάτα. Υποκατάστατα και μαλακίες. Τίποτα δεν είναι σαν, όχι ακριβώς έτσι, αλλά σαν την αγκαλιά της. Τίποτα απολύτως που να μπορώ να αγγίξω. Το μέλλον μου διαγράφεται απρόβλεπτο και αβέβαιο…  Τουλάχιστον πιστεύω αυτό που μου λέει, γιατί και εγώ το πιστεύω όταν το λέω. Θα είναι εκεί. Όπου και αν είναι θα είναι εκεί για μένα. Θα με αγαπάει ένα μέρος της όσος καιρός και αν περάσει…

Θα νοιάζεται για μένα. Θα αρκεστώ σε αυτό, δεν μπορώ να πάρω κάτι άλλο… Εξ άλλου ήδη κέρδισα πολλά από εκείνη. Με βοήθησε να βρω κάτι χαμένο εδώ και 6 χρόνια από μέσα μου…. Πρέπει να πάω για μάθημα… Και δεν έχω γράψει ούτε τα μισά…

                                   Το αγαπώ:

Πικρόγλυκο...

Κάτι έχω πάθει αυτές τις μέρες…

Οι μήνες περνάνε, σχεδόν έφυγε και ο Φεβρουάριος, και έρχεται και ο Ιούνιος, και μετά από αυτόν η Γ’ και οι πανελλήνιες… Ναι, το ξέρω ότι έχω ενάμιση χρόνο πλην κάτι για αυτό (ο.Ο) και ναι το ξέρω πως δεν πρέπει να ανησυχώ από τώρα…. Αλλά δεν ανησυχώ για τις πανελλήνιες αυτές καθαυτές. Ανησυχώ για εμένα και για το τι κάνω. Αύριο γράφω φυσική γενικής, το χειρότερό μου μάθημα που βαθμολογήθηκε με ένα 19 που δεν αξίζει! Και εγώ σε λίγες ώρες θα πρέπει να απαντήσω σε ασκήσεις κ ερωτήματα που δεν γνωρίζω και θα αναγκαστώ να κάνω σκονάκι, και πάλι είναι αμφίβολο αν θα γράψω πάνω από 16.

Και αυτό που εγώ σαν μαθητής και σαν χαρακτήρας θα έπρεπε να κάνω είναι να στρώσω κώλο σήμερα, να τα βάλω κάτω, να πάρω το βοήθημα και να βγάλω την ύλη που δεν έχω διαβάσει, να λύσω δεκάδες ασκήσεις και να πάω αύριο καθώς πρέπει. Αντιθέτως εγώ φέρομαι σαν κάποιος άλλος… Στο πρώτο 4μηνο κατάφερα να κάνω αυτό που δεν μπόρεσα τώρα. Αυτό σημαίνει πως χειροτερεύω;  Ίσως… Λοιπόν, αντί να κάνω όσα θα έπρεπε για να γράψω το γαμημένο 19 που έγραψα στο Α’ 4μηνο ή έστω ένα 18… βρίσκω τον εαυτό μου στο γραφείο να ρεμβάζει στο φέισμπουκ, να ακούει μουσική και να κάνει άλλα πράγματα που μου αποσπούν την προσοχή… Και αύριο γράφω ΚΑΙ στο φροντιστήριο… και δεν έχω προετοιμαστεί καθόλου :/

Μόνο κάνω άλλα πράγματα, βρίσκομαι υπέρ πολλές ώρες στο ίντερνετ, για να είμαι κοντά της και βλέπω glee, γιατί με κάνει να ξεχνιέμαι από όλα αυτά, και ακούω μουσική… Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί το να τα κάνω αυτά υπερισχύει του διαβάσματος… Δεν έγινα με το καθισιό αυτός που είμαι και ποτέ δεν θα πετύχω έτσι! Αλλά δεν μπορώ να αντιδράσω… θέλω να είμαι μόνο μαζί της, να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να το πετύχω αυτό και έτσι λιώνω ώρες ολόκληρες στο fb ενώ θα έπρεπε να βρίσκω την τάση και την αντίσταση και την ισχύ και άλλες μαλακίες. Δεν είμαι αυτός που θα επέβαλα άλλοτε στον εαυτό μου να είμαι. Και υπάρχει αυτή αυτή αυτή και οι φίλες μου που θέλω να τις βλέπω κάθε ΣΚ και Κυριακή και Σάββατο και 3-4 αγόρια επίσης που τείνουν να γίνουν φίλοι μου και μέσα σε όλο αυτό έχω ήδη χάσει τα (ξ)αδέλφια μου που σε μερικούς μήνες θα φύγουν στη Γερμανία και εγώ τους δίνω ελάχιστη σημασία…  Και παραμελώ το σχολείο, παραμελώ το σχολείο, παραμελώ το σχολείο…  γιατί σκέφτομαι πρώτα εκείνη και μετά οτιδήποτε άλλο και τα πράγματα δεν είναι ζαχαρένια και ρόδινα μαζί της. Έχουμε εμπόδια να ξεπεράσουμε, προβλήματα και το μεγαλύτερο είμαι εγώ. Νιώθω πως δεν κάνω αρκετά… Αν ήμουν καλύτερος θα την άφηναν, αν ήμουν καλύτερος θα μπορούσα να ξαναπάω εγώ, αν ήμουν καλύτερος θα ένιωθα πιο όμορφα μαζί της, δεν θα έμενα ανικανοποίητος όπως αυτή τη στιγμή που νιώθω απαίσια γιατί έχουμε παγώσει…

Μα ποια είναι η λύση; Από το μεσημέρι διαβάζω, και καλά, τύπους και φόρμουλες και όσο και αν ψάξω δεν θα βρω σε κανένα βιβλίο τον τύπο για την υγιή σχέση, πόσο μάλλον αν αυτή είναι εξ αποστάσεως. Μόνοι μας πρέπει αν βρούμε το αντίδοτο πριν να είναι πολύ αργά, να αντιμετωπίσουμε τον μαρασμό, την ρουτίνα. Αλλά δεν ξέρω… ακόμα και εκεί, αδιάβαστος πάω, δεν ξέρω πώς να αντιδράσω σε αυτό που μας συμβαίνει. Θέλω όσο τίποτε άλλο να την δω το Πάσχα, θα έκανα φόνο για να το καταφέρω αλλά δεν είναι στο χέρι μου και αυτό με τρελαίνει πολύ. Βασικά πριν δεν είπα ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω καλύτερα; Δεν ξέρω τι λέω μου φαίνεται… Φάσκω και αντιφάσκω, δεν ξέρω ποιος είμαι και τι πιστεύω για μένα, τι κάνω, τι θέλω… Μόνο ξέρω πως την ποθώ όσο τίποτε. Και είμαι πολύ κακομαθημένος για να συμβιβαστώ με την απουσία της, γιατί συνήθως έπαιρνα αυτό που ήθελα, απλά ποτέ δεν ζητούσα υπερβολικά πολλά…  Ίσως αυτό να κάνω τώρα και γι αυτό να είμαι προβληματισμένος, γιατί δεν έχω αυτό που θέλω. Πάλι ο εγωκεντρισμός. Είμαι τόσο έτοιμος να κατηγορήσω τον εαυτό μου… Να προσβάλλω τα ίδια μου τα αισθήματα, να με ανακηρύξω παρτάκια και εγωιστή. Γιατί; Γιατί μου το κάνω αυτό…. Πρέπει να καθίσω και να τα βρω με τον Σαράντη γιατί πλέον έχει αλλάξει τόσο πολύ που δεν μπορώ να επικοινωνήσω εύκολα μαζί του. Μου αρέσει ο φετινός εαυτός μου και αυτός είναι ότι μου έδωσε εκείνη και το θέλω αυτό. Αλλά πρέπει να καταλάβω τι είναι αυτό που θέλω, τι κάνω για να το αποκτήσω, γιατί και να τα βρω με εμένα… Συχνά παριστάνω τον χαρούμενο… αλλά δεν αντέχω πια τα ψεύτικα εμότικον. Βλέπω το πρόσωπο με το χαμόγελο που και καλά δείχνει εμένα, τν δική μου έκφραση και δεν υπάρχει τίποτα κοινό… Γιατί το βάζω συνέχεια, γιατί παριστάνω πως είμαι καλά;

Το συμπέρασμα είναι πως εδώ και μισή ώρα γράφω ασυναρτησίες και η κατάσταση οδεύει προς το χειρότερο γιατί απομακρυνόμαστε… και δεν ξέρω τι να κάνω για να το ανατρέψω. Και όλα αυτά που έγιναν χ8ες…; Γιατί τα έκανα; =/ Ουφ…  Μπούλσιτ! Ανάθεμα και αν υπάρχει συνοχή στα όσα γράφω…

And The Reason Is You

Kαι τώρα κλαίω!
Απο την ανάρτησή της, από τις αναμνησεις μου, από τις σκέψεις μου, από το τραγούδι μας, από τα λόγια της, από τα λόγια μου...
Καίει το δάκρυ το άγονο χώμα και εκεί που βλάστιση θα υπήρχε μένει πάγος ξηρός και καυστικός.

I think I have an Emergency...

Καλής σας εσπέρα!

Σήμερα πήραμε βαθμούς και είμαι πολύ χαρούμενος για τον εαυτό μου. Τα καλά κόποις κτώνται λένε και είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τις προσπάθειες σου να αποδίδουν καρπούς. Από την άλλη ωστόσο δεν θα ήταν λογικό για μένα να μην υπήρχε και κάτι τις να δίνει πρέζες δηλητηρίου στη χαρά μου… Εκείνη. Δεν ξέρω τι θα κάνω αν γίνει αυτό που φοβάμαι. Εγώ διαβάζω συστηματικά χρόνια τώρα και τους τελευταίους μήνες προσπαθώ σκληρά για να μην απογοητεύσω τον εαυτό μου και το κατάφερα άριστα. Παρ’ όλα αυτά δεν είμαι ικανοποιημένος από κάτι… Δεν μου φτάνει που τα πήγα τόσο καλά διότι για μένα ήμουν σίγουρος. Αυτό που ποθούσα ήταν να αποδώσει ανάλογα και εκείνη μπας και γίνει η ζωή μας λίγο καλύτερη. Αλλά δεν έγινε έτσι. Και πώς να γίνει…; Δεν είναι τόσο εύκολο και το πείσμα δεν είναι το μόνο που χρειάζεται. Αν δεν αλλάξουμε μυαλά εμείς οι άνθρωποι πάντα έτσι σκατά θα τα κάνουμε. Νομίζουμε πως είμαστε ικανοί για τα πάντα, ή για πολλά τέλος πάντων, απλά και μόνο επειδή… είμαστε εμείς! Και από λόγια, άλλο τίποτε.   ‘’Δεν με ξέρεις καλά εμένα, τι μπορώ να κάνω!’’ και ΘΑ. Πολλά ΘΑ και ΘΕΛΩ και λίγα ΝΑ. Γενικά μιλάω, με αφορμή κάτι δικό μου. Όλοι πιστεύουμε λίγο πολύ, και εγώ, πως μπορούμε να τα καταφέρουμε δεξιά και αριστερά με το κούνημα των δαχτύλων μας, αλλά δεν είναι έτσι μάγκες. Θέλει δουλειά και προσπάθεια και το αίμα που θα φτύσεις, και ο ιδρώτας που θα ρίξεις, θα γίνουν λίπασμα για το άνθος της επιτυχίας… Το μόνο που σκέφτομαι είναι τι θα γίνει εάν χάσουμε τη μοναδική μας ευκαιρία, πώς θα συνεχίσω και πού. Και νιώθω πικραμένος, ναι. Απογοητευμένος ίσως…. Είμαι εγωιστής. Νιώθω άσχημα που χάνω εγώ το κέρδος μου και δεν μπαίνω στη θέση της. Και ντρέπομαι για αυτό. Δεν γνωρίζω πώς να αντιμετωπίσω αυτόν τον εαυτό μου, το μόνο που είναι ασφαλές να κάνω είναι να ελπίζω και να μιλάω όσο πιο κεκαλυμμένα μπορώ διότι οι πολλές κουβέντες πληγώνουν. Όπως και να ‘χει αυτό… απογοητεύτηκα γιατί ήλπιζα σε κάτι καλύτερο… Εγώ; Είμαι ικανοποιητικός εγώ; Όχι βέβαια. Δεν γνωρίζω τι παράπονα έχει από εμένα, όλο και θα υπάρχουν… Δίνω όμως ότι καλύτερο μπορώ και θεωρούσα δεδομένο το ανάλογο εκ μέρους της… Δεν πειράζει. Ποτέ δεν είμαστε πλήρως ευχαριστημένοι από κανένα, είμαστε άπληστοι απ τη φύση μας… Πάλι την αγαπώ.

Και άλλα θα μπορούσα να πω όμως δεν θέλω… Δεν το διακινδυνεύω περισσότερο. Πέρα απ τους βαθμούς και τα συναφή όμως η ζωή έχει και άλλες πλευρές. Η φιλία λόγου χάριν. Είναι κάτι που όλους μας προβληματίζει και όλους μας επηρεάζει, μας  καθορίζει, μας ταλαιπωρεί, μας ευχαριστεί, μας πληγώνει, μας κουράζει, μας ολοκληρώνει. Πριν λίγες μέρες ο μαθηματικός μου μας μίλησε για τη φιλία και για την προσφορά στους αγαπημένους μας. Με όμορφα λόγια, με συμβολικά λόγια. Και είχε δίκιο και αυτός και η σύζυγός του για αυτά που είπαν… Όλοι μας στενοχωριόμαστε για τους φίλους μας και όταν αυτοί είναι θλιμμένοι κάτι μέσα μας σπαρταράει, ζητά οξυγόνο, ζωή… Όταν ο φίλος νιώθει άσχημα η ψυχή σου αισθάνεται εν μέρει ανάλογα. Κλαίει; Θες να συμπαρασταθείς. Απελπίζεται; Θες να κάνεις το φως μέσα του να λάμψει. Καταρρακώνεται; Θες να γίνεις το υποστήριγμα του και να τον κρατήσεις να ξανασηκωθεί. Μια φίλη μου, μια κοπέλα που αν και δεν γνωριζόμαστε πολύ καιρό (ένα χρόνο περίπου) την νιώθω κοντά μου και της συμπαρίσταμαι ιδιαιτέρως ήταν κάπως έτσι μαύρα και άραχνα. Δεν θα μπορούσα να ξέρω πως είναι έτσι και να μην δώσω το 100% για να την στήσω στα πόδια της. Τα άκουσα όλα, όσο λυπητερά και αν ήταν, όσο απελπισία και αν έκρυβαν τα λόγια της και υπομονετικά επί ώρα πάσχιζα να την κάνω να νιώσει καλύτερα. Και στο τέλος με τη βοήθεια της κολλητής της το κατάφερα. Και αυτό με χαροποιεί ιδιαιτέρως καθώς οι φίλοι είναι μέρος του εαυτού μας, βοηθώντας τους αισθανόμαστε και εμείς αναζωογονημένοι.  Είναι μεγάλη βλακία να σκύβουμε το κεφάλι στις δυσκολίες της ζωής μας και να τα παρατάμε, να κουραζόμαστε από τον αγώνα και τη μάχη. Μπορούμε πάντα να κάνουμε τη ζωή ένα τόνο πιο ζωντανή και αυτό αν δούμε τη πραγματικότητα μέσα από πρίσμα αισιοδοξίας. Πολλοί θα μας πληγώσουν, φίλοι, έρωτες, άτομα εμπιστοσύνης, θα προδοθούμε, θα πονέσουμε, θα λαβωθούμε. Αλλά ξέρετε ένας φίλος είναι το καλύτερο θεραπευτικό. Και ίσως μερικές φορές κάνουμε τη σκέψη: Γιατί όλοι κλαίγονται σε εμένα, γιατί όλοι τώρα;  Όπως λοιπόν είχε πει και η κ. Μ. ‘’Αν υπήρχε ένα δέντρο μέσα στην έρημο, όλοι εκεί δεν θα πήγαιναν να ξαποστάσουν;’’ Επομένως δεν είναι σωστό κανείς να παραπονιέται για τα όσα καλείται να δώσει στους φίλους του, αντίθετα ισχύει πως όσα περισσότερα ζητάνε οι φίλοι τόσα περισσότερα αξίζεις, τόσα πιο πολλά μπορείς να δώσεις. Να αισθανόμαστε περήφανοι όταν οι φίλοι μας ζητούν την βοήθειά μας, σημαίνει ότι είμαστε πολύτιμοι. Και αν τα καταφέρνουμε είμαστε και ικανοί!  Και κανένας βαθμός δεν συγκρίνεται με την ικανοποίηση όταν ο φίλος σου λέει συγκινημένος ‘’ευχαριστώ’’. Η αγάπη είναι ανεκτίμητη και δεν την δίνουμε για τους άλλους, αλλά για μας. Γιατί ευτυχισμένος είναι αυτός που αγαπάει και όχι απαραίτητα αυτός που αγαπιέται. Έτσι είναι η φύση του άνθρωπου που είναι ‘’καλός’’ φίλος. Να δίνει, να δίνει, να δίνει και αν ποτέ γκρινιάζει ας σκεφτεί τον εαυτό του να μην προσφέρει στοργή στους άλλους και θα διαπιστώσει ότι δεν έχει νόημα η ύπαρξή του δίχως αυτό.

Μήπως είναι και αυτό εγωιστικό; Ναι είναι. Τόση ώρα λέω ότι αγαπάμε για τον εαυτό μας, όχι για τους άλλους, για να νιώθουμε εμείς σημαντικοί απαλύνοντας τον πόνο τους. Να νιώθουμε χρήσιμοι, κάποιοι. Να νιώθουμε άνθρωποι, φίλοι, κάτι τέλος πάντων που θα μας ελευθερώσει από την κενότητα της άστοχης ύπαρξης μας. Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι πως ένιωσα περήφανος για μένα όταν την βοήθησα. Ίσως να είμαι απλά εγωκεντρικός και να πασχίζω κατά βάθος μόνο για τη δική μου ικανοποίηση… Μπερδεύτηκα ανάμεσα στη χαρά για τη φίλη μου και στη χαρά για εμένα…

Και τι είναι αγάπη; Μήπως είναι απλά και μόνο η εκδήλωση ενός είδους εγωισμού, αυτού που απαιτεί την ευτυχία του άλλου για να χορτάσει το αίσθημα ανασφάλειας του ανθρώπου; Μήπως αγάπη είναι αυτά που κάνουμε στη προσπάθειά μας να δώσουμε αξία στον εαυτό μας; Μήπως τελικά η αγάπη δεν είναι να μοιράζεσαι αλλά να επωφελείσαι; Ή μήπως απλούστατα εγώ δεν ξέρω να αγαπάω… Και με τους βαθμούς το ίδιο έγινε… Πιο πολύ για μένα ανησυχώ παρά για εκείνη… Νιώθω παγιδευμένος σε ένα κολοσσιαίο ταμπλό του παιχνιδιού που ποτέ δεν μου άρεζε, το «Κερδίστε Χάνοντας». Μήπως λοιπόν ξοδεύουμε – αγαπάμε για να κερδίσουμε οι ίδιοι; Ας σκεφτούμε τη φράση ‘’σε θέλω’’ που τόσο μας αγγίζει όλους τους ερωτευμένους και χαιρόμαστε όταν μας τη λένε… Στην ουσία όμως δεν σημαίνει πως ότι κάνουμε αποσκοπεί σε εμάς, στις δικές μας επιθυμίες; Και γιατί φοβάμαι τόσο πολύ να παραδεχτώ τον εγωισμό που υπάρχει μέσα μου; Είμαι κακός, είμαι ψώνιο, είμαι παρτάκιας; Δεν θα παραδεχόμουν ποτέ τίποτα από αυτά στους άλλους, ούτε καν σε εμένα καλά καλά…  

Και να σκεφτεί κανείς πως ήμουν χαρούμενος όταν άρχισα να γράφω την ανάρτηση… τελικά δεν μου αρέσω, και δεν μου αρέσω καθόλου, τόσο καθόλου που δεν μπαίνω στον κόπο να με αλλάξω… Θα παίξω… Και ελπίζω να κερδίσω χάνοντας. Διότι σκεφτόμενος και άλλο πρόσφατο περιστατικό διαπιστώνω πως η ζωή εξαχνώνεται και μάλιστα τόσο απότομα που κάποια μέρα θα είναι η τελευταία μας και δεν θα το έχουμε καταλάβει… Και ας έχουμε να ζήσουμε πολλά ακόμα, είτε είμαστε 30 είτε 50 ετών είτε παραπάνω, ποτέ δεν θα έχουμε ζήσει αρκετά….

And you do your best to show me love, 

but you don't know what love is...

Paramore <3

Colors and Melodies

Επανήλθα! Μετά από μεγάλο διάστημα απουσίας κατά το oποίο όχι ότι δεν έγιναν σημαντικότατα πράγματα, το αντίθετο θα έλεγα, έγιναν κοσμοϊστορικά συμβάντα… Όμως πολύ απλά δεν ήθελα να κάνω καμία ανάρτηση για αυτά. Είναι μερικές στιγμές που νιώθεις πως αν καθίσεις να τις καταγράψεις τότε θα χαθεί από μέσα τους όλη η λάμψη, όλη η μουσική που φέρνουν μαζί τους οι αναμνήσεις και το τραγούδι θα μετατραπεί σε ένα μονότονο εμβατήριο, γνώριμο αλλά βαρετό. Κρατώντας κάποια πράγματα μακριά από την γραπτή καταγραφή τους χαρίζουμε μια θέση στο θέρετρο της θολής άλλογης πραγματικότητας του μυαλού μας και μόνο, όπου ημίρρευστες οι μνήμες στροβιλίζονται αέναα. Μόνο εσύ να έχεις δικαίωμα να τις επαναφέρεις στο νου σου. Μόνο εσύ να μπορείς να τις ερμηνεύσεις με τον μοναδικά δικό σου τρόπο.

Αυτά περί των αναμνήσεων και των όσων έγινα τις τελευταίες εβδομάδες, όσων δεν έχουν θέση παρά μόνο στο μυαλό και τη καρδιά μου. Και φυσικά, θα μπορούσα πολύ απλά να πω ότι δεν  μου έβγαινε ρε φίλε να γράψω στο μπλογκ… Δεν γούσταρα να γράψω.- Όμως  τώρα συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο, κάτι φανταστικό, κάτι που θέλω να το αναρτήσω όχι για κανέναν άλλο αλλά γιατί έτσι αναβλύζει από μέσα μου.

Λοιπόν, σκέφτομαι να κρατήσω χρονολογική σειρά στην ανάρτηση μου, επομένως τα γεγονότα τοποθετούνται κυρίως στον χρονικό άξονα… Κατ αρχάς: Πήρα το προφίσενσι. Όχι που δεν θα το ‘παιρνα… ^_^  Όσο αναμενόμενο και αν ήταν και παρότι δεν αμφέβαλα ούτε μισό δευτερόλεπτο πως θα το έχω πάρει, δεν παύει να είναι ένα σημαντικό νέο, μια είδηση που έφερε χρώμα με το τσουβάλι και έδωσε λαμπερές αποχρώσεις στη χλωμή πραγματικότητα της καθημερινότητας. ΠΛΑΤΣ. Χαρά και ευτυχία ήρθαν στο προσκήνιο, περηφάνια, αισιοδοξία κτλ…

Επόμενο στάδιο στον φαύλο κύκλο της ζωής μας, μετά από μια μεγάλη χαρά.. όλοι ξέρουμε ποιο είναι. Η Θλίψη. Με Θ κεφαλαίο. Η Δυστυχία, η στεναχώρια, η αμαύρωση της ευτυχίας. Συχνά δεν προλαβαίνουμε καλά καλά να ζητωκραυγάσουμε για τα καλά που μας συμβαίνουν όταν κάνει την εμφάνισή της η θλίψη. Σαν ένας χιονοκαθαριστής που έρχεται απειλητικός και αμείλικτος με το τρομερό του όχημα να διαλύσει το παιχνίδι αθώων παιδιών στο χιόνι. Το χιόνι είναι η χαρά και ο σκληρός μεσήλικας είναι η θλίψη.  Ο πόνος της απώλειας είναι βαρύς και μεγάλος, το κενό  είναι χασματικό, μαύρο. Ελάχιστη γνωριμία είναι αρκετή για να σε λυγίσει και η μεγάλη αγάπη για αυτούς που υποφέρουν πολύ σου γυρνάει μπούμερανγκ καθώς όταν είσαι δεμένος με έναν άνθρωπο, η δική του δυστυχία καταπατά και τις δικές σου χαρές, έτσι είναι. Μερικές συμφορές συμβαίνει να είναι και τελείως ετεροχρονισμένες! Μοιάζουν να έχουν κουρδιστεί από κάποιον χθόνιο θεό για να παρελαύνουν στις ζωές μας τις ομορφότερες μέρες. Λες και θέλουν επίτηδες να διαλύσουν την ευτυχία σου. Και το κάνουν. Και η προηγούμενη χαρά ωχριά μπροστά στη τωρινή λύπη, σαν ένα μικρό τάγμα που υπερασπίζεται το κάστρο της ψυχής εναντίων ενός μανιακού και καταστροφικού στρατού.

Όμως υπάρχουν κάποιοι νόμοι αργά ή γρήγορα εμφανίζονται στις ζωές μας. Ένας από αυτούς είναι η δράση – αντίδραση. Γνωστός νόμος που εξηγεί ότι για κάθε δράση υπάρχει ίση και αντίθετη αντίδραση. Η θλίψη έρχεται σαν αντίδραση στην χαρά όμως έπεται μια δεύτερη ευτυχία ως αντίδραση στη στεναχώρια.

Τα λόγια είναι λιγοστά για να περιγράψουν τέτοιες καταστάσεις…  Νιώθεις πως η καρδιά σου πάει να σπάσει, να τιναχτεί στον αέρα σκορπίζοντας στάχτες μαζί με κομφετί, χρυσό μεταξωτό χρώμα πλάι σε μαύρο κολλώδες υγρό. Όχι αναμειγμένα, σε μια άχρωμη θλιβερή μάζα αλλά το καθένα χωριστά, μεμονωμένα και όσο βρωμερό και αν είναι το μαύρο υγρό, το λαμπερό χρυσό είναι ίσως αρκετά έντονο για να επικρατήσει.  

Είναι εντυπωσιακό λοιπόν πόσο αναπάντεχη μπορεί καμιά φορά να γίνει η πραγματικότητα και πόσο γρήγορα σαν αστραπή πριν καταλάβουμε καν τι γίνεται μπορούν να αλλάξουν σχήμα τα χείλη μας, να αλλάξουν ύφος τα μάτια μας, να αλλάξει χροιά η φωνή μας και η καρδιά μας να μετατραπεί σε σάπιο όργανο και σε φανταχτερό στολίδι.

Δύο είναι οι αντίπαλες δυνάμεις. Ο θάνατος. Και η αγάπη. Η αγάπη, ο έρωτας, μπορούν να απαλύνουν τον πόνο στολίζοντας τα συναισθήματά μας με ενθαρρυντικές κορδέλες.  Τα μάτια μπορούν τη μια στιγμή να βυθίζονται στον βούρκο και την επόμενη να αστραποβολούν.

Ένας άλλος νόμος είναι εκείνος που ορίζει ότι το σύστημα πάντα καταλήγει σε ισορροπία. Αμφιταλαντευώμαστε μεταξύ των δύο ακραίων ψυχολογικών αισθημάτων, όμως μετά από κάποιο χρόνο θα επανέλθουμε στη θέση ισορροπίας μας, μετά από πολλές όλο και ασθενέστερες ταλαντώσεις θα γυρίσουμε στο αρχικό σημείο.

Ο Κύκλος έχει εξής λοιπόν: Μετριότητα – Ευτυχία – Θλίψη – Ευτυχία – Μετριότητα (;) Ή μήπως πάλι θλίψη; Θα δείξει ο καιρός και οι προσεχείς ώρες. Αυτό που περιμένω να συμβεί όμως είναι να εξατμιστεί το μαυρόχρυσο μείγμα από την καρδιά και να αναπληρωθεί το μονόχρωμο μοτίβο της ρουτίνας. Από μέρους μας καλό θα ήταν πάντα να προσπαθούμε να σηκώσουμε το κεφάλι κόντρα στο βάρος των δυσάρεστων, να κοιτάξουμε το φως όση δύναμη και χρειάζεται. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που μας κρατάνε το χέρι και μας δίνουν ώθηση να πάμε μπροστά, αργά ή γρήγορα, και θα τα καταφέρουμε αν είμαστε ακέραιοι.  Εκεί πρέπει να στοχεύουμε. Στο φως. Ένα άτομο που θαυμάζω είπε πως το φως είναι άχρηστο σε έναν κόσμο που έχουμε σκοτεινές καρδιές. Δεν είναι έτσι όμως, γιατί δεν έχουν όλοι οι συνάνθρωποί μας σκοτεινιά στην ψυχή τους, υπάρχει αγάπη, υπάρχει καλοσύνη αν εμείς έχουμε το σθένος να τις ανακαλύψουμε και να τις κερδίσουμε.  Άλλωστε, όπως μου είπε πριν λίγο κάποια… Στη ζωή τίποτα όμορφο δεν κερδίζεται εύκολα.  Και δεν είναι όλα μαύρα ή άσπρα, ούτε καν γκρίζα. Εμείς δίνουμε τόνους και αποχρώσεις στην ύπαρξή μας και είναι στο χέρι μας να το κάνουμε, διότι κάποιος πάντα μας κρατάει τρυφερά από εκεί.  Να ζούμε όσα περισσότερα μπορούμε, ότι και αν συνεπάγεται αυτό, όποτε μας δίνονται ευκαιρίες γιατί θα έρθουν στιγμές που θα τα θυμόμαστε με δάκρυα ίσως και ένα γλυκό χαμόγελο, και κάθε φορά που θα το κάνουμε αυτό, το εκκρεμές μας θα γέρνει ελαφρά προς την χαρά, θα πλησιάζουμε τα κάποτε έντονα συναισθήματα ευτυχίας που βιώσαμε. Και επιπλέον γιατί μπορεί να χάσουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε τη ζωή πολύ πολύ ξαφνικά….

Η ορχήστρα της ψυχής μου έχει τρελαθεί…