It's all about dreams

Πόσο μου είχε λείψει αυτό; Να ‘ναι καλά ο συνδικαλιστής που σκέφτηκε να δώσει αύριο στους καθηγητές συνδικαλιστική άδεια. Επιτέλους, λίγος χρόνος με το μοναδικό αγόρι που με βασανίζει τόσο πολύ, με εμένα. Κάτι οι κουβέντα προηγουμένως με την Σ, κάτι το Glee, κάτι ένα δυο τραγούδια και να σου το μπλογκ. Και για πρώτη φορά μετά από καιρό ικανοποιώ αυτή τη παρόρμηση. Είναι τραγικό… Θέλω να βρω το βάθος της ψυχής μου και της νόησης μου απορροφημένος στο μπλογκ μου, όμως αυτό κρίνεται πολυτέλεια τώρα και δεν έχω τη δυνατότητα να το κάνω.  Εκτός από αυτή τη φορά. Δεν νομίζω να γράψω κάτι βαθυστόχαστο, κάτι όμορφο, κάποια αλληγορία από αυτές που λατρεύω  να ξαναδιαβάζω. Μίλησα και χθες με την πρώην καθηγήτρια φυσικής μου. Θυμάμαι πόσο την είχαν εντυπωσιάσει αυτά στο μπλογκ.  Ειλικρινά θέλω να τα ξαναβρώ και δεν είναι τα μόνα που μου λείπουν από τον αλλοτινό εαυτό μου.

Πλέον ξέρω και τι ακριβώς είναι αυτά που γράφω. Φιλοσοφικά δοκίμια. Μεγάλο πράγμα η έκθεση στη Γ’ Λυκείου. Αν γίνεται σωστά διευρύνει πάρα πολύ τους ορίζοντες και διδάσκει πολλά. Ξέρω ότι τους τελευταίους μήνες είναι πολλά αυτά για τα οποία είχα την έμπνευση να γράψω, σκέψης από τη ψυχή μου, δεν ξέρω αν γίνεται αυτό, γεγονότα μοναδικά και ανεπανάληπτα για τη ζωή μου. Όμως αυτά τα ερεθίσματα πάνε, και έφυγαν. Σημασία έχει το παρόν. Μουσική λοιπόν στα αυτιά και μείναμε οι τρείς μας, εγώ, το μυαλό μου και η καρδιά μου. Χ και στα άπειρα pop κομμάτια της μουσικής βιβλιοθήκης μου. Χρειάζομαι κάτι βαθύτερο.

Λοιπόν, αυτό που με απασχολεί περισσότερο από όλα είναι οι επερχόμενες εξετάσεις στο τέλος της άνοιξης. Τι άλλο να με απασχολούσε άλλωστε; Πολλά άλλα. Ωστόσο εκείνο είναι το σημαντικότερο από όλα, γιατί όλα κρίνονται από εκείνες τις 18 ώρες, η πορεία μας, η σταδιοδρομία μας, οι ευκαιρίες μας και όλο μας το μέλλον γενικότερα. Για αυτές τις ώρες ζω. Κοιμάμαι και ξυπνάω και παρ όλο που διάφορα λαμβάνουν χώρα στον κόσμο μου, στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι σταθερά καρφωμένη η επιθυμία να έρθει η μέρα που θα γράψω έκθεση και να τρέξουν οι επόμενες δύο βδομάδες και μετά να έχω αφήσει για πάντα το σχολείο πίσω μου. Αυτή η δωδεκαετία φτάνει στο τέλος της, μέρα με τη μέρα και αισθάνομαι σαν να στέκομαι σε ένα διάδρομο, όχι πολύ μακρύ, σε ένα πολυτελές και στολισμένο χολ, στο τέλος του οποίου υπάρχει μια μεγάλη πόρτα. Φως μπαίνει από μέσα και αισθάνομαι λίγο αεράκι ίσως. Ωστόσο δεν μπορώ να δω έξω από αυτή τη πύλη. Μόνο βλέπω το φως. Και ολοένα και πλησιάζω εκεί. Θέλω να έρθει η στιγμή που θα αφήσω κάτω το στυλό μου και θα πάρω μια μεγάλη ανάσα και θα είναι πιθανότατα η τελευταία μου ανάσα μέσα σε αίθουσα Λυκείου.  Τότε θα είναι που θα περάσω τη πύλη.

Το ζήτημα είναι πως όλα είναι γύρω από τα όνειρα μας. Μέσα στην αίθουσα της κατεύθυνσης μου υπάρχουν 17 παιδιά, με διαφορετικές προσωπικότητες και διαφορετικές ζωές,  άλλες ελπίδες, άλλους στόχους και άλλη δυναμικότητα, άλλες ικανότητες, άλλες προοπτικές. Και όλα αυτά τα άλλα σχετίζονται με τα άλλα όνειρα που έχει ο καθένας. Τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει κανείς για αυτά; Άλλοι λίγα, άλλοι πολλά. Άλλοι τα πάντα. Και τελικώς η πραγματοποίηση αυτών των ονείρων είναι το μόνο που μετράει. Τα πάντα καθορίζονται από τα όνειρα μας.

Όσον αφορά εμένα, πολλά μπορεί να θέλω να κάνω, να διασκεδάσω τώρα, να νιώσω ευτυχισμένος στην Αθήνα, να βελτιώσω αυτά που δεν μου αρέσουν πάνω μου, εξωτερικά ή εσωτερικά, να θέλω να είμαι αποδεκτός και δημοφιλής, όμως πάνω από όλα θέλω να ζωντανέψω τα όνειρα μου. Για την ώρα αυτά συνοψίζονται, αν μπορούν ποτέ τα όνειρα ενός τόσο ονειροπόλου ανθρώπου να συνοψιστούν, στο να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό στις εξετάσεις και να περάσω στη σχολή που θέλω.

Έτυχε προχθές να συναντήσω έναν γνωστό μου και μια φίλη μου, φοιτητές μαθηματικού και αγγλικής φιλολογίας αντίστοιχα.  Αυτά τα παιδιά πέρασαν στη πρώτη τους επιλογή και δεν είναι καθόλου λίγο αυτό, και τώρα κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα.

Στο δρόμο προς τη πραγματοποίηση των απώτερων ονείρων μας, πολλά μπορεί να χρειαστεί να εγκαταλείψουμε από άλλους στόχους, να αγωνιστούμε με εχθρούς που ούτε υποψιαζόμασταν, να διχαστούμε, να πληγώσουμε και να πληγωθούμε, να νιώσουμε δυστυχία και πόνο και να κλάψουμε. Άνθρωποι θα έρθουν και θα φύγουν και άλλοι που τους έχουμε για αγαπημένους μας θα απομακρυνθούν και θα ξεχαστούν. Ίσως μείνουμε μόνοι μας, ίσως θυσιάσουμε υπερβολικά πολλά. Όμως για κάποιον ικανό πάντα υπάρχει τερματισμός. Και τότε θα είναι σε θέση να θυμάται τους φίλους που είχε και την αγάπη που άφησε στο παρελθόν και θα τα νοσταλγεί αλλά όταν πραγματικά είναι εκεί που ήθελε να βρεθεί θα είναι ευτυχισμένος, σε μια άλλη πραγματικότητα. Αυτή η μακρινή ακόμα και αλλιώτικη ζωή με τρομάζει, μια ζωή χωρίς τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, μια ζωή χωρίς αυτούς που τώρα έχουν ο καθένας ένα κομμάτι της καρδιάς μου, με τρομοκρατεί. Ξέρω όμως ότι εκεί θέλω να πάω.

Οι στόχοι ενός εφήβου μπορεί να είναι υψηλοί και οι ελπίδες ανυπόστατες, να ζει σε μια φενάκη, σε μια υπέρμετρη αισιοδοξία. Δεν είναι λίγοι αυτοί για τους οποίους ο πόλεμος του Μαΐου-Ιουνίου  θα αποδειχθεί Βατερλό ή Περλ Χάρμπορ. Θα αποτύχουν. Άλλοι θα αγωνιστούν όσο καλύτερα μπορούν όμως θα πολεμούν στις δικές τους Θερμοπύλες. Όμως άλλοι θα παλέψουμε στον Μαραθώνα ή στο Πουατιέ και θα αναχαιτίσουμε Πέρσες και Άραβες του φόβου και της ανασφάλειας, της αποτυχίας, θα κατακτήσουμε τους στόχους μας.