When does a song die?

Xθες, Σάββατο (διευκρινίζουμε) ήταν για εμένα μια ιδιαίτερη μέρα για τον Α και για τον Β λόγο… Κυριολεκτικά, για τν Α και για τν Β :Ρ Αλλά θα μείνω στο δεύτερο μισό της χ8εσινής εξόδου μου… Όταν πήγα στη «Χαραυγη» με τους… φίλους μου Χριστίνα, Νικολέτα και Βαγγέλη!

                                             

Αχ ρε Βαγγέλη. Γιατί ρε γαμώτο έγινε αυτό; Τι έκανα; Τι στο διάλο έκανα και με γάμησες έτσι; Τόσο άθλιος φίλος ήμουν; Εγώ; Εγώ;

Και επειδή ξέρω πως δεν είμαι άθλιος φίλος, η φιλία  είναι κάτι που νομίζω ότι κάνω πολύ καλά, κάθε φορά που σκεφτόμουν αυτά τα πράγματα, και ακόμα τα σκέφτομαι δηλαδή, κατέληγα να σε βρίζω. Να σε θάβω και να σε μειώνω γιατί πολύ απλά εσύ έφταιγες αγοράκι μου. Εσύ με παράτησες, εσύ με έφτυσες, εσύ με περιφρόνησες και με πρόσβαλες. Και εγώ το κορόιδο σε ανεχόμουν μέχρι που βαρέθηκες να παίζεις μαζί μου και με πέταξες J

Και πόνεσα. Πολύ. Με χτύπησες άσχημα κολλητέ, και η πληγή τσούζει όσο δεν φαντάζεσαι και τα δάκρυα που κυλούν στα μάγουλα είναι καυστικά και πικρά γιατί ξέρω πως είναι δάκρυα αδυναμίας, βαφτισμένη καλοσύνη, αγάπη, φιλία. Δεν θα αρνηθώ πως όταν κανείς αγαπάει είναι ευάλωτος. Και εκεί ακριβώς είναι η αχίλλειος πτέρνα μου. Κάνε με να σε αγαπήσω. Να δεθώ. Πούλα με. Πέθανα.

Και κάπως έτσι ήμουν αρκετές φορές τα τελευταία δύο χρόνια. Ειδικά στην Τρίτη γυμνασίου. Μαλάκα, δεν φτάνει που διαλυόταν το σπίτι μου, με πέταξες και απ την παρέα και έμεινα μόνος. Και είχες μούτρα να με ρωτάς γιατί είμαι κατσούφης! Και με κορόιδεψες που ερωτεύτηκα τη φίλη μας. Και με πρόσβαλες που της τα ζήτησα. Και την έθαψες μπροστά μου και την μείωσες και με εξαγρίωνες. Με αποκορύφωμα το καλύτερο: Με σακάτεψες, κατά λάθος, δεν το αρνούμαι, με έστειλες στον νάρθηκα, γύψο τι σκατά ήταν, μου φόρεσες πατερίτσες, με έστειλες να κάνω μάθημα στο ισόγειο, και εσύ μαζί μου, με πρόσβαλες για τον πόνο μου (τι πιο λογικό από το να πονάς όταν σου ραγίζουν τον αστράγαλο…) και ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΜΙΑ ΚΩΛΟΣΥΓΓΝΩΜΗ. Αλλά δεν ήθελα να σε βρίσω. Ποτέ μου δεν θέλησα να σε προσβάλω. Και όποτε βρήκα τη δύναμη να το κάνω, ήταν φτιαχτό, επινενοημένο.  Δεν σου μίλησα άσχημα αυθόρμητα ποτέ.

Μπλα Μπλα Μπλα…. Πολλά ένιωσα για σένα στα χρόνια που ακολούθησαν. Σε ξαναπλησίασα, με ξαναπέταξες, με εκμεταλλεύτηκες, ξύπνησα, βρήκα άλλους φίλους, σε ξεπέρασα και τότε ήταν που ίσως βρήκα θάρρος να σε πω δυο κουβέντες. Με έγραψες… Φυσικά… Ο Βαγγέλης ήταν ο κολλητός του Κυριάκου με το μηχανάκι, όχι φίλος του φλώρου που του δίνει τα αρχαία και τη φυσική και τη χημεία και την άλγεβρα, και τα αγγλικά και του ψιθυρίζει τα ρήματα και του δείχνει την κόλλα και που ρε φίλε χάρη σε εμένα έβγαλες και το ψωροδεκαέξι που έβγαλες από εκεί που ήσουν του 18!

Μέχρι πριν ένα μήνα είχαμε να βγούμε από το καλοκαίρι προς την Α λυκείου, όταν, καλή ώρα όπως χθες, πήγαμε να δούμε την «Έκλειψη» (άλλα γέλια εκεί). Ακόμα θυμάμαι τι είπες στον κολλητό σου. «Σινεμά με την αδελφή μου και τον Σαράντη» …. «Ε, ρε μαλάκα αφού εσείς δεν θέλατε να έρθετε»

Στοίχημα ότι: …. = «Ρε μαλάκα, με τον Σαράντη και τη Χριστίνα???»  Βεβαίως…. Τσκ. Τι να πω…  Τι έγινε Βαγγελάκο; Τα φιλαράκια σου, οι κουλ τύποι του 15μελούς περιφρονούνε τα μυθιστορήματα που σου αρέσουν; Οπότε, ας πάρουμε τον μαλάκα που θα έρθει σίγουρα -.- Μέσα έπεσες.

Λοιπόν, και μετά από αυτό πέρασε μια ολόκληρη χρονια! ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΧΡΟΝΙΑ(και βάλε)  που δεν σε είδα καν εκτός σχολείου. Όχι για ταινία, ούτε για καφέ δεν πήγαμε. Όλη την Α λυκείου δεν βγήκες ούτε μια φορά μαζί μου. Αλλά και εγώ, είχα ξεφύγει από σενα. Να ναι καλά οι φίλοι μου…. Η κολλητή μου, ο ….καλύτερος μου φίλος, ο άλλος συμμαθητής μας… (βλ 1^η ανάρτηση…) Μέχρι που ήρθε η εργασία τεχνολογίας. Πήραμε μαζί θέμα. Μου έδωσες λίγη σημασία, αφού πρόκειται για σχολείο… Και τότε ξανακύλησα ή τουλάχιστον παραλίγο…

Δεν θα το ξεχάσω. Είχα έρθει σπίτι σου για να κάνουμε την εργασία… Και ήσουν ΕΣΥ. Αυτό το παιδί που γνώρισα στην Α γυμν, δέθηκα, αγάπησα, ήσουν ο κολλητός μου, ο καύτερος φίλος που είχα ποτέ, πιο ταιριαστός απ όλους. Στο σπίτι σου, μακριά από τη παρέα σου, ήσουν πάλι εσύ. Και καθώς ερχόμουν κάθε βδομάδα σπίτι σου, για 3-4 φορές, όλο και περισσότερο χαιρόμουν που περνούσαμε χρόνο μαζί. Γελούσαμε, μιλούσαμε, όχι για να σου πω τι μας έβαλε ο τάδε και τι ασκησεις έχουμε, αλλά για τα ενδιαφέροντά μας, για μουσική, θυμάμαι που μου έμαθες τους 30 STM…, για βιβλία, για τα νέα μας.. σαν φίλοι. Έμαθες και για το φόρουμ  μου. ΓΚΑΝΤ.  Ήσουν το πρώτο μέλος μου, άσχετα που δεν μπήκες μετά την εγγραφή. Έκανες και το τεστ… Ομολογώ πως σε θεωρούσα πλέον τόσο ψώνιο που εξεπλάγην όταν μπήκες στον θάλαμο της Αθηνάς, με εμένα, και όχι στης Αφροδίτης (άλλη ήταν η πρωτη που πήγε εκει ; ) Ο Βαγγέλης… Αδελφός μου…; Αδελφός μου θα ήταν ο παλιός μου φίλος. Όχι το πλάσμα που έβλεπα στο σχολείο. Και τότε κατάλαβα. Ο παλιός μου φίλος ήταν εκεί. Κρυμμένος. Δεν με ξεγελάς… σε ξέρω. Υποκρινόσουν, παγίδευσες τον ίδιο σου τον εαυτό αλλά κάπου ήσουν εσύ. Και περίμενα να δω πότε και αν θα βγει στην επιφάνεια the old, good one … Ήλπιζα να κάνει την εμφάνισή του όταν τα έσπασες με την κολλητό σου. Εμ βέβαια… δεν είναι όλοι μαλάκες σαν εμένα να σε ανέχονται, ούτε καλοί να μην σου κάνουν κακό. Εγωιστές σας και οι δύο. (βλ 1^η ανάρτηση…) Και ενώ πού και πού έβγαινε λίγο, συνήθως πίστευα ότι τα πας ακόμα χειρότερα.. Μα με τον Χ…λου ???? ΕΛΕΟΣ! Ρε μαλάκα, τον χλεύαζες όταν ήμασταν φίλοι και τώρα έγινες κολλητός του. Και πίστευα, και ακόμα το πιστεύω ότι με αυτόν θα τα σπάσετε ακόμα πιο γρήγορα. Μου φαίνεται ότι τελευταία δεν πολυμιλάτε… Αφού δεν είστε κοντά στα αλήθεια.

Και βγήκαμε μόλις πριν ένα μήνα, μετά από την «Έκλειψη» Και να τος πάλι. Ο κολλητός μου. :’) Πώς θα γίνει να σε βλέπω πιο συχνά…; Πιστεύω ότι η Τάνια σου έκανε καλό. Μπορεί να χωρίσατε τώρα αλλά πρώτον αποτέλεσε αφετηρία για να τα σπάσεις μ τον Κυριάκο και δεύτερον σε έκανε να πληγωθείς από αγάπη ή έρωτα καλύτερα. Και αυτό ήταν που χρειαζόσουν. Από τότε βελτιώθηκες..

Στο παρόν. Αρκετά αναπόλησα…  Χθες βγήκαμε J Σινεμά… όπως παλιά. Δεν ήθελα να τελειώσει η βραδιά… Η ώρα περνάει τόσο καλά όταν είσαι με έναν άνθρωπο που αγαπάς σαν αδελφό σου. (κλαίω…:’)  Και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της εξόδου, πέρα από την απολαυστική ταινία, τον ατέλειωτο σχολιασμό της Νικολέτας, τα γέλια, τα σχόλια, τα πειράγματα… ήταν οι κουβέντα μας. Όλη η ουσία της ανάρτησης εδώ είναι. Απλά, δεν μπορώ να γράψω ημιτελείς αναμνήσεις… Με κούφανες. Από τον Κυριάκο το ψιλοπερίμενα… αν και δεν έχει κάτι μαζί μου νομίζω…  Αλλά από τον Αναστάση όχι. Πάντα ήταν ευγενικός και καλός, ακόμα και όταν δεν κάναμε παρέα δεν με πρόσβαλε. Απλά δεν το εμπόδισε. Αλλά ο ίδιος δεν μου είχε κάνει τίποτα… Και συμφωνούσα μαζί του όταν σε έλεγε ψεύτη και υποκριτή, αφού πια ούτε με αυτόν κάνεις παρέα, γιατί όντως έτσι ήσουν.  Αλλά δεν ήσουν ΕΣΥ. Και λοιπόν, έπεσα κάπως απ τα σύννεφα όταν μου είπες τι λέγανε και πώς συμπεριφέρονταν για το ότι θα πάμε στη ταινία. Σχόλια, κοροϊδίες, ειρωνείες. Πάλι ειρωνεία για την έξοδο μαζί μου. Ίσως τελικά ο Κυριακός να μην με γουστάρει καθόλου…

Ένα αυτό… σε κορόιδευαν που βγήκες μαζί μου…  Ψεύτικη φιλία σου πούλησαν και εσένα Βαγγελάκη…

Μετά… Σου το πα ξεκάθαρα. Άλλαξες… Τι εννοείς… Δεν είσαι ο ίδιος που ήσουν πέρσι και πρόπερσι στην Γ γυμνασίου… Και από τότε, δεν είσαι ο ίδιος που ήσουν στην Α, Β γυμνασίου, τότε που ήμασταν κολλητοί… Δηλαδή άλλαξα προς το χειρότερο ή προς το καλύτερο;… Τώρα προς το καλύτερο J Και εγώ άλλαξα, ε, μεγαλώσαμε κτλ. Απλά τώρα είσαι διαφορετικός απ ότι ήσουν πέρσι… Βρήκα τον εαυτό μου, δίκιο έχεις. Νιώθω πιο χαλαρά. Αδυνάτισα κιόλας, όπως ήμουν πάντα πιο αδύνατος. Άσε σου λέω, βρήκα ποιος ήμουν. (φάνηκε) … J 

Και αργότερα… Σου το πα καθαρά. Μου έλειψε η Α, Β γυμνασίου. Συμφωνείς. Ναι, τότε που βγαίναμε κάθε σκ, σινεμά, μπόουλινγκ.. J Μου έλειψε που κάναμε κολλητή παρέα. Και το είπες :’) Και εσένα σου έλειψε όλο αυτό. Και εγώ σου έλειψα. :’) Και πώς το πες; «Και ρε φίλε, το ξέρω ότι αυτό είναι αληθινό, όχι όπως με τους άλλους.» :’) «Ναι Βαγγέλη, αυτό είναι αληθινό.» Σου το πα, πως η μόνη φορά που σε απεχθάνθηκα εντελώς ήταν τότε που με σακάτεψες. Και είχα το θάρρος χθες να σου πω πόσο πολύ με πείραξε που δεν μου ζήτησες συγγνώμη. Που δεν είχες τη συμπάθεια ή έστω τη καλοσύνη να απολογηθείς. Έχουν περάσει… δυόμιση χρόνια;;;; Ναι… ακριβώς τόσο από τότε… Και μου τη ζήτησες τη συγγνώμη και ήταν πιο αληθινή από κάθε ψεύτικη συγγνώμη που θα μου έδινες τότε. «Συγγνώμη ρε φίλε, πραγματικά (με χαμόγελο) δεν πίστευα ότι σε άγγιξα. Σόρρυ…»  «οκ, δεν πειράζει πλέον» J Ακόμα ακούω τα λόγια σου… «Το ξέρω πώς είναι αληθινό» … Το παραδεχτήκαμε και οι δυο, πόσο καλά ήταν που κάναμε παρέα και ότι έλειψε ο ένας στον άλλο… Οκ, μπορεί εγώ να τα βλέπω έτσι γιατί έτσι θέλω να τα δω, αλλά δεν το πιστεύω. Σε ξέρω πολύ καλά… Δεν θα το έλεγες όπως το γράφω εγώ εδώ, αλλά διαβάζω τα μάτια σου, τα χέρια σου, τη φωνή σου.

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος…. Νιώθω ότι ίσως ξαναβρώ τον καλύτερο φίλο που είχα ποτέ. Όσο κράτησε ήταν ότι καλύτερο σε φιλία μου έχει έρθει ποτέ Και τώρα πιθανόν να το ξαναβρώ. Θα του πω να ξαναβγούμε… Να ξαναθυμηθούμε τα παλιά για να σιγουρευτώ αν όντως θέλεις να ξανακάνεις παρέα μαζί μου… Ελπίζω να θελήσεις.. Θα είναι τόσο καλό. Γιατί μπορεί να έχουν γίνει πάρα πολλά αλλά κάποιους ανθρώπους δεν σταματάς να τους νιώθεις κοντά σου και είσαι πάντα έτοιμος να ξεπαγώσεις την αγάπη που έβαλες στην άκρη κάποτε…

Ξέρετε πότε χάνουν το νόημά τους τα τραγούδια; Όταν το περιεχόμενο των στίχων τους, αυτό που σε έκανε να τα λατρέψεις τόσο μα τόσο πολύ, οι λέξεις και οι προτάσεις που σε ταύτισαν μαζί τους, το όλο πράγμα που σε κάνει να λες «αυτό το τραγούδι με εκφράζει, το γουστάρω τρέλα», παύει να ισχύει για εσένα.  Όταν όλος ο πόνος που ρουφάνε τα τραγούδια ανακουφίζεται. Όταν αλλάζει αυτό που σε έκανε να αγαπήσεις το τραγούδι. Και μερικές φορές είναι πολύ πιο όμορφο να απελευθερώνεσαι από κάτι τέτοιο, παρά να βρίσκεις καταφύγιο κάτω από ένα όμορφο τραγούδι.

Όμως τα τραγούδια είναι σαν μαγικά δωμάτια που παγώνουν τον χρόνο και απομυζούν τα συναισθήματά σου, τα τακτοποιούν ανάμεσα στους στίχους τους, τα δένουν σε αυτούς και τα κρατάνε αναλλοίωτα από την πάροδο του χρόνου.  Και κάθε φορά που εσύ μπαίνεις σε αυτό το δωμάτιο, κάθε φορά που πατάς το μικρό κουμπάκι του πλέι μπαίνεις σε μια ξενάγηση των παλιών σου σκέψεων, του στιγμιαίου σου είναι, όταν πρωτοάκουσες το τραγούδι, όταν εγκαινίασες τις αλυσίδες που δένουν τη ψυχή σου.  Όταν λοιπόν θα ακούω κάποια τραγούδια, μπορεί να μην νιώθω έτσι όπως ένιωσα τότε, αλλά θα ξαναζώ τις στιγμές, θα βλέπω τι ένιωσα και θα μπορώ να βυθιστώ για λίγο στο παρελθόν…

Και έτσι, ενώ άλλα εξασθενούν για εμένα αν και πάντα θα είναι υπέροχα κομμάτια, ανέρχονται άλλα που μου θυμίζουν άλλες καταστάσεις… Αυτό που πεθαίνει στο ένα τραγούδι, γεννιέται στο άλλο… Τα τραγούδια έχουν ψυχή και εμείς τους τη δίνουμε και εμείς τους τη παίρνουμε. Και συνέχεια πάει έτσι. Παίρνουμε μια ψυχή από εδώ, δίνουμε μια άλλη αλλού…

Καληνύχτα σε όσους δεν θα ξεχάσουν ποτέ τους κολλητούς που είχαν ;)

Kάτι εξασθαινεί...

 Κάτι ξαναζωντανεύει...