They try to teach me how to dance…

Και κάπως έτσι ακόμα ένα καλοκαίρι ήρθε –ή μάλλον έρχεται- στο τέλος τους… Όμως τα αγγλικά ξεκίνησαν, τα μαθήματα, τα διαβάσματα και οι διακοπές, ναι, αυτές πέρασαν. Τι ειπά; ‘’ Ακόμα ένα καλοκαίρι’’ ;;;  Συγνώμη, η δύναμη της συνηθείας, ή μάλλον της ά-συνήθειας. Της αποξένωσης που ένιωθα από αυτό που στην πραγματικότητα οι άλλοι ονόμαζαν καλοκαίρι. Για μένα αυτή η λέξη σήμαινε ήλιος-ζέστη-βαρεμάρα- απραξία.  Αλλά, αλλά, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρονιά αυτό άλλαξε. Τελικά δεν είναι δύσκολο να αλλάζουν νόημα οι λέξεις, αντιθέτως αποδείχτηκε αρκετά ευκολότερο απ όσο περίμενα. Και το καλοκαίρι έγινε ένα με την πλάκα, το γέλιο, τα μπάνια, τις φωτιές, τη χαρά, τα ξενύχτια, την ανεμελιά, την ξεγνοιασιά και την αυτονομία. Ά, και με το να μιλάω, να ΛΙΩΝΩ, στο κινητό

Αν με ρωτούσε κανείς τι ήταν αυτό που έκανες πιο πολλές φορές το καλοκαίρι θα απαντούσα ‘’ Να παίζω τάβλι’’. Ναι, πάντα μου άρεζε το τάβλι αλλά ποτέ δεν σήμαινε τόσα πολλά για μένα, γιατί μέσα στο αλλόκοτο και αλλοπρόσαλλο μυαλό μου, για κάποιο λόγο το τάβλι συνδέθηκε με το καλοκαίρι, παρ όλο που δεν ξόδεψα τόση πολύ ώρα στο τάβλι,  ώστε δικαίως να τα ταυτίζω. Ίσως να φταίει που μόνο το καλοκαίρι παίζω τάβλι, με τους φίλους μου (και ειδικά την άπαιχτη φίλη μου) και τα ξαδέλφια μου. Γιατί τα λέω αυτά; Δεν ξέρω…  Ίσως επειδή είναι κάτι τόσο πρωτοποριακό για μένα (αναφέρομαι στο να περνάω καλά το καλοκαίρι) ώστε να μου έκανε εντύπωση…

Τα παιχνίδια στο τάβλι, δεν είχαν τελειωμό, παίζαμε στο σπίτι μου, στα σπίτια των φίλων μου, στη καφετέρια και δεν ήταν απλά ένα παιχνίδι για να περάσει η ώρα, αλλά για να περάσουμε εμείς. Να περάσουμε όμορφα. Πόσες φορές δεν γελάσαμε με το 6-4, και πόσες φορές δεν βριστήκαμε για την τρομερή μας κωλοφαρδία…. Θέλω να πω… γέλασα τόσο πολύ πάνω από το ξύλινο κουτί με τα στρόγγυλα πούλια ώστε να το ταυτίσω με το πανέμορφο καλοκαίρι που πέρασα. 

Η ζωή, όπως και κάθε κομμάτι της είναι παιχνίδι, πάντα το ήξερα αυτό, από τότε που με θυμάμαι να σκέφτομαι για αύτη, για τη ζωή. Έτσι και το κομμάτι που έζησα τις τελευταίες 3-4 εβδομάδες ήταν ένα παιχνίδι, μια παρτίδα. Και πράγματι, το πιστεύω επιτέλους, ότι αυτό το ριμαδοπαιχνίδι, και η δυσοίωνη παρτίδα μπορεί να γίνει πλάκα, διασκέδαση, απόλαυση όταν έχεις για συμπαίκτες τα κατάλληλα άτομα, τους φίλους σου. Φίλοι… Δεν ξέρω ποιοι από αυτούς που έκανα παρέα το καλοκαίρι είναι φίλοι μου, με τη βαθιά έννοια (νομίζω ότι δύο άτομα είναι) αλλά πραγματικά δεν χρειάζεται να είμαι πλεονέκτης. Περάσαμε υπέροχα μαζί και αυτό είναι που μετράει. Και μακάρι να περάσουν δεκάδες τέτοια καλοκαιράκια και μεγαλώσω πάνω από ένα τάβλι σαν το φετινό, και θα κάνω ότι μπορώ για να ξανασυμβεί αυτό. 

Γενικά είδα έναν άλλο μου εαυτό τις μέρες που περνούσα τόσο όμορφα, έναν εαυτό που και εκείνος είναι πιο όμορφος, πιο καλός, πιο ανάλαφρος. Είμαστε όπως νιώθουμε. Αν περνάς καλά είσαι και εσύ καλά και αν περνάς βαρετά είσαι και εσύ βαρετός, και ήμουν. Όμως  ‘’ξεξενέρωσα’’ όπως είπε μια από τους φίλους που ανέφερα παραπάνω και άλλαξα. Και μου αρέσει αυτό. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο πίστευα. Αν χαλαρώσεις τότε χαλαρώνουν και οι καταστάσεις και τότε η καλοπέραση έρχεται από μόνη της αν ξέρεις πώς να την υποδεχτείς.  Και φέτος την δέχτηκα με ανοιχτές αγκάλες (btw, τι άθλια λέξη…) Τζάμπα πλήρωσα το ίντερνετ, πεταμένα λεφτά. Δεν το χρειάστηκα, μια χαρά βολευτήκαμε και με το wi-fi στον Πίπη (αγαπάμε Πίπη!!!). Και εκείνη η νύχτα, η δεύτερη νύχτα των καλύτερων διακοπών μου ήταν τόσο μα τόσο επική και τόσο μα τόσο συγκινητική. Πέρσα υπέροχα, έβγαλα από μέσα μου πράγματα που με βάραιναν και με τραβούσαν στον πάτο της θλίψης , γέλασα, είπα τα απωθημένα μου και ποιος χέστηκε πού η άλλη έγδαρε το τραπέζι…. Καλύτερα, να μείνει εκεί χαραγμένο για πάντα, να μου θυμίζει όλο το φετινό καλοκαίρι και τους φίλους που έκανα.

Και για να τελειώνω (διψάω κιόλας) θέλω να πω ότι ίσως να ήταν απλή τύχη και οι ζαριές μου φέτος να ήταν ευνοϊκές, βολικές, αλλά ίσως και να έγινα καλύτερος παίκτης και να παίζω τα πούλια των επιλογών μου πιο έξυπνα…