Δεν μπορώ να καταλάβω κάτι... Όλοι οι "φιλελεύθεροι καθηγητές" κράζουν παντού ότι τάχα σκοπός τους δεν είναι να μεταδώσουν τις γνώσεις και ότι η ουσία είναι στο να μας διδάξουν να κρίνουμε τη πληροφορία, να αποκτήσουμε κριτική σκέψη και να επεκτείνουμε τους πνευματικούς μας ορίζοντες κτλ... κτλ... όλοι τα ξέρουμε.
Ωστόσο, σε όλα αυτά τα μαθήματα που δήθεν καλλιεργούν τη σκέψη (θεωρητικά μαθήματα) ακούμε τους ταπεινούς καθηγητές μας να μας "βοηθάνε" στη κατανόηση του μαθήματος με σχόλια του τύπου "Με αυτή τη φράση η συγγραφέας υπονοεί....", "Η χρήση του 1ου προσώπου στο ποίημα δηλώνει...", " Η αναφορά στο τάδε πράγμα υποδεικνύει...." κ.α. Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ... Πού ακριβώς βρίσκεται το κίνητρο ανάπτυξης της κριτικής σκέψης; Με το να μας επιβάλει τις απόψεις του ο καθηγητής, και πέρα από αυτόν ο φιλόλογος που έγραψε τη τάδε κριτική πάνω στο λογοτεχνικό έργο ή ο υπουργός ή ο εκδότης του βοηθήματος δεν ξέρω γω και ποιος, δεν νομίζω ότι ευνοείται και πολύ η προσωπική μας κρίση... Ή μήπως από δω και στο εξής "προσωπική κρίση" θα εννοούμε τις -βάσιμες μεν αλλά ξένες δε- θεωρίες των ειδικών; Μπορεί κύριε να είσαι επιστήμονας και ναι, ξέρεις δυο πράγματα παραπάνω αλλά είναι τέτοια η φύση του μαθήματος που δεν δικαιολογείται ο δεσποτισμός σου. Δεν είναι ο ρόλος σου να με βάλεις να μάθω αυτά που εσύ συμπεραίνεις από το κείμενο, αυτά που ίσως και εσένα σε μάθανε να πιστεύεις.... Εγώ πάντως με το να έχω τη φιλόλογο να μου εξηγεί τα πώς και τα γιατί του κειμένου δεν νιώθω ότι αναπτύσσω ο ίδιος κριτική σκέψη... Αντιθέτως. Αισθάνομαι τη προσωπικότητά μου να καταπνίγεται, το χαρακτήρα μου να ισοπεδώνεται και τη δική μου κριτική σκέψη να υποβαθμίζεται. Ή μήπως αυτός είναι ο σκοπός, δηλαδή με τα όσα μας βάζετε να πιστεύουμε για το κείμενο εμείς πρέπει να αγανακτήσουμε και έτσι να αναπτυχθεί η κριτική μας σκέψη, με το να σας πάμε κόντρα; Μπα… αν ήταν έτσι δεν θα θεωρούσατε λάθος την απάντηση εκείνη που δεν συμφωνεί με εσάς. Συνήθως οι εκφωνήσεις των βιβλίων μας λένε «Τι πιστεύετε….;».
Και όμως... Δεν μου αφήνεται το περιθώριο να σας πω τι στα κομμάτια πιστεύω εγώ. Κάπου φαίνεται πως έχει χαθεί η ουσία και έχουμε καταντήσει να αποστηθίζουμε τις υποδείξεις των καθηγητών, να μην έχουμε να παρουσιάσουμε καμιά δική μας άποψη, κανένα «πιστεύω».
Και αν τολμήσει κανείς ξύπνιος μαθητής κατά το μάθημα να τεκμηριώσει την άποψη του ενάντια στο καθηγητή και στις υποδείξεις του τότε αυτός δέχεται ένα σωρό συμβουλές απο τον καλούλη δάσκαλο για να καταλάβει «το λάθος του» και να σχηματίσει την «ορθή» άποψη. Και όλα τα πραγματικά επιχειρήματα, οι καρποί της διάνοιας του μαθητή πάνε στα σκουπίδια;
Ειλικρινά είμαι ο μόνος που το βρίσκει όλο αυτό αντίθετο με τους και καλά σωστούς στόχους της εκπαίδευσης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου