Δεν μπορώ να καταλάβω κάτι... Όλοι οι "φιλελεύθεροι καθηγητές" κράζουν παντού ότι τάχα σκοπός τους δεν είναι να μεταδώσουν τις γνώσεις και ότι η ουσία είναι στο να μας διδάξουν να κρίνουμε τη πληροφορία, να αποκτήσουμε κριτική σκέψη και να επεκτείνουμε τους πνευματικούς μας ορίζοντες κτλ... κτλ... όλοι τα ξέρουμε.
Ωστόσο, σε όλα αυτά τα μαθήματα που δήθεν καλλιεργούν τη σκέψη (θεωρητικά μαθήματα) ακούμε τους ταπεινούς καθηγητές μας να μας "βοηθάνε" στη κατανόηση του μαθήματος με σχόλια του τύπου "Με αυτή τη φράση η συγγραφέας υπονοεί....", "Η χρήση του 1ου προσώπου στο ποίημα δηλώνει...", " Η αναφορά στο τάδε πράγμα υποδεικνύει...." κ.α. Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ... Πού ακριβώς βρίσκεται το κίνητρο ανάπτυξης της κριτικής σκέψης; Με το να μας επιβάλει τις απόψεις του ο καθηγητής, και πέρα από αυτόν ο φιλόλογος που έγραψε τη τάδε κριτική πάνω στο λογοτεχνικό έργο ή ο υπουργός ή ο εκδότης του βοηθήματος δεν ξέρω γω και ποιος, δεν νομίζω ότι ευνοείται και πολύ η προσωπική μας κρίση... Ή μήπως από δω και στο εξής "προσωπική κρίση" θα εννοούμε τις -βάσιμες μεν αλλά ξένες δε- θεωρίες των ειδικών; Μπορεί κύριε να είσαι επιστήμονας και ναι, ξέρεις δυο πράγματα παραπάνω αλλά είναι τέτοια η φύση του μαθήματος που δεν δικαιολογείται ο δεσποτισμός σου. Δεν είναι ο ρόλος σου να με βάλεις να μάθω αυτά που εσύ συμπεραίνεις από το κείμενο, αυτά που ίσως και εσένα σε μάθανε να πιστεύεις.... Εγώ πάντως με το να έχω τη φιλόλογο να μου εξηγεί τα πώς και τα γιατί του κειμένου δεν νιώθω ότι αναπτύσσω ο ίδιος κριτική σκέψη... Αντιθέτως. Αισθάνομαι τη προσωπικότητά μου να καταπνίγεται, το χαρακτήρα μου να ισοπεδώνεται και τη δική μου κριτική σκέψη να υποβαθμίζεται. Ή μήπως αυτός είναι ο σκοπός, δηλαδή με τα όσα μας βάζετε να πιστεύουμε για το κείμενο εμείς πρέπει να αγανακτήσουμε και έτσι να αναπτυχθεί η κριτική μας σκέψη, με το να σας πάμε κόντρα; Μπα… αν ήταν έτσι δεν θα θεωρούσατε λάθος την απάντηση εκείνη που δεν συμφωνεί με εσάς. Συνήθως οι εκφωνήσεις των βιβλίων μας λένε «Τι πιστεύετε….;».
Και όμως... Δεν μου αφήνεται το περιθώριο να σας πω τι στα κομμάτια πιστεύω εγώ. Κάπου φαίνεται πως έχει χαθεί η ουσία και έχουμε καταντήσει να αποστηθίζουμε τις υποδείξεις των καθηγητών, να μην έχουμε να παρουσιάσουμε καμιά δική μας άποψη, κανένα «πιστεύω».
Και αν τολμήσει κανείς ξύπνιος μαθητής κατά το μάθημα να τεκμηριώσει την άποψη του ενάντια στο καθηγητή και στις υποδείξεις του τότε αυτός δέχεται ένα σωρό συμβουλές απο τον καλούλη δάσκαλο για να καταλάβει «το λάθος του» και να σχηματίσει την «ορθή» άποψη. Και όλα τα πραγματικά επιχειρήματα, οι καρποί της διάνοιας του μαθητή πάνε στα σκουπίδια;
Ειλικρινά είμαι ο μόνος που το βρίσκει όλο αυτό αντίθετο με τους και καλά σωστούς στόχους της εκπαίδευσης;
Xθες, Σάββατο (διευκρινίζουμε) ήταν για εμένα μια ιδιαίτερη μέρα για τον Α και για τον Β λόγο… Κυριολεκτικά, για τν Α και για τν Β :Ρ Αλλά θα μείνω στο δεύτερο μισό της χ8εσινής εξόδου μου… Όταν πήγα στη «Χαραυγη» με τους… φίλους μου Χριστίνα, Νικολέτα και Βαγγέλη!
Αχ ρε Βαγγέλη. Γιατί ρε γαμώτο έγινε αυτό; Τι έκανα; Τι στο διάλο έκανα και με γάμησες έτσι; Τόσο άθλιος φίλος ήμουν; Εγώ; Εγώ;
Και επειδή ξέρω πως δεν είμαι άθλιος φίλος, η φιλία είναι κάτι που νομίζω ότι κάνω πολύ καλά, κάθε φορά που σκεφτόμουν αυτά τα πράγματα, και ακόμα τα σκέφτομαι δηλαδή, κατέληγα να σε βρίζω. Να σε θάβω και να σε μειώνω γιατί πολύ απλά εσύ έφταιγες αγοράκι μου. Εσύ με παράτησες, εσύ με έφτυσες, εσύ με περιφρόνησες και με πρόσβαλες. Και εγώ το κορόιδο σε ανεχόμουν μέχρι που βαρέθηκες να παίζεις μαζί μου και με πέταξες J
Και πόνεσα. Πολύ. Με χτύπησες άσχημα κολλητέ, και η πληγή τσούζει όσο δεν φαντάζεσαι και τα δάκρυα που κυλούν στα μάγουλα είναι καυστικά και πικρά γιατί ξέρω πως είναι δάκρυα αδυναμίας, βαφτισμένη καλοσύνη, αγάπη, φιλία. Δεν θα αρνηθώ πως όταν κανείς αγαπάει είναι ευάλωτος. Και εκεί ακριβώς είναι η αχίλλειος πτέρνα μου. Κάνε με να σε αγαπήσω. Να δεθώ. Πούλα με. Πέθανα.
Και κάπως έτσι ήμουν αρκετές φορές τα τελευταία δύο χρόνια. Ειδικά στην Τρίτη γυμνασίου. Μαλάκα, δεν φτάνει που διαλυόταν το σπίτι μου, με πέταξες και απ την παρέα και έμεινα μόνος. Και είχες μούτρα να με ρωτάς γιατί είμαι κατσούφης! Και με κορόιδεψες που ερωτεύτηκα τη φίλη μας. Και με πρόσβαλες που της τα ζήτησα. Και την έθαψες μπροστά μου και την μείωσες και με εξαγρίωνες. Με αποκορύφωμα το καλύτερο: Με σακάτεψες, κατά λάθος, δεν το αρνούμαι, με έστειλες στον νάρθηκα, γύψο τι σκατά ήταν, μου φόρεσες πατερίτσες, με έστειλες να κάνω μάθημα στο ισόγειο, και εσύ μαζί μου, με πρόσβαλες για τον πόνο μου (τι πιο λογικό από το να πονάς όταν σου ραγίζουν τον αστράγαλο…) και ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΜΙΑ ΚΩΛΟΣΥΓΓΝΩΜΗ. Αλλά δεν ήθελα να σε βρίσω. Ποτέ μου δεν θέλησα να σε προσβάλω. Και όποτε βρήκα τη δύναμη να το κάνω, ήταν φτιαχτό, επινενοημένο. Δεν σου μίλησα άσχημα αυθόρμητα ποτέ.
Μπλα Μπλα Μπλα…. Πολλά ένιωσα για σένα στα χρόνια που ακολούθησαν. Σε ξαναπλησίασα, με ξαναπέταξες, με εκμεταλλεύτηκες, ξύπνησα, βρήκα άλλους φίλους, σε ξεπέρασα και τότε ήταν που ίσως βρήκα θάρρος να σε πω δυο κουβέντες. Με έγραψες… Φυσικά… Ο Βαγγέλης ήταν ο κολλητός του Κυριάκου με το μηχανάκι, όχι φίλος του φλώρου που του δίνει τα αρχαία και τη φυσική και τη χημεία και την άλγεβρα, και τα αγγλικά και του ψιθυρίζει τα ρήματα και του δείχνει την κόλλα και που ρε φίλε χάρη σε εμένα έβγαλες και το ψωροδεκαέξι που έβγαλες από εκεί που ήσουν του 18!
Μέχρι πριν ένα μήνα είχαμε να βγούμε από το καλοκαίρι προς την Α λυκείου, όταν, καλή ώρα όπως χθες, πήγαμε να δούμε την «Έκλειψη» (άλλα γέλια εκεί). Ακόμα θυμάμαι τι είπες στον κολλητό σου. «Σινεμά με την αδελφή μου και τον Σαράντη» …. «Ε, ρε μαλάκα αφού εσείς δεν θέλατε να έρθετε»
Στοίχημα ότι: …. = «Ρε μαλάκα, με τον Σαράντη και τη Χριστίνα???» Βεβαίως…. Τσκ. Τι να πω… Τι έγινε Βαγγελάκο; Τα φιλαράκια σου, οι κουλ τύποι του 15μελούς περιφρονούνε τα μυθιστορήματα που σου αρέσουν; Οπότε, ας πάρουμε τον μαλάκα που θα έρθει σίγουρα -.- Μέσα έπεσες.
Λοιπόν, και μετά από αυτό πέρασε μια ολόκληρη χρονια! ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΧΡΟΝΙΑ(και βάλε) που δεν σε είδα καν εκτός σχολείου. Όχι για ταινία, ούτε για καφέ δεν πήγαμε. Όλη την Α λυκείου δεν βγήκες ούτε μια φορά μαζί μου. Αλλά και εγώ, είχα ξεφύγει από σενα. Να ναι καλά οι φίλοι μου…. Η κολλητή μου, ο ….καλύτερος μου φίλος, ο άλλος συμμαθητής μας… (βλ 1η ανάρτηση…) Μέχρι που ήρθε η εργασία τεχνολογίας. Πήραμε μαζί θέμα. Μου έδωσες λίγη σημασία, αφού πρόκειται για σχολείο… Και τότε ξανακύλησα ή τουλάχιστον παραλίγο…
Δεν θα το ξεχάσω. Είχα έρθει σπίτι σου για να κάνουμε την εργασία… Και ήσουν ΕΣΥ. Αυτό το παιδί που γνώρισα στην Α γυμν, δέθηκα, αγάπησα, ήσουν ο κολλητός μου, ο καύτερος φίλος που είχα ποτέ, πιο ταιριαστός απ όλους. Στο σπίτι σου, μακριά από τη παρέα σου, ήσουν πάλι εσύ. Και καθώς ερχόμουν κάθε βδομάδα σπίτι σου, για 3-4 φορές, όλο και περισσότερο χαιρόμουν που περνούσαμε χρόνο μαζί. Γελούσαμε, μιλούσαμε, όχι για να σου πω τι μας έβαλε ο τάδε και τι ασκησεις έχουμε, αλλά για τα ενδιαφέροντά μας, για μουσική, θυμάμαι που μου έμαθες τους 30 STM…, για βιβλία, για τα νέα μας.. σαν φίλοι. Έμαθες και για το φόρουμ μου. ΓΚΑΝΤ. Ήσουν το πρώτο μέλος μου, άσχετα που δεν μπήκες μετά την εγγραφή. Έκανες και το τεστ… Ομολογώ πως σε θεωρούσα πλέον τόσο ψώνιο που εξεπλάγην όταν μπήκες στον θάλαμο της Αθηνάς, με εμένα, και όχι στης Αφροδίτης (άλλη ήταν η πρωτη που πήγε εκει ; ) Ο Βαγγέλης… Αδελφός μου…; Αδελφός μου θα ήταν ο παλιός μου φίλος. Όχι το πλάσμα που έβλεπα στο σχολείο. Και τότε κατάλαβα. Ο παλιός μου φίλος ήταν εκεί. Κρυμμένος. Δεν με ξεγελάς… σε ξέρω. Υποκρινόσουν, παγίδευσες τον ίδιο σου τον εαυτό αλλά κάπου ήσουν εσύ. Και περίμενα να δω πότε και αν θα βγει στην επιφάνεια the old, good one … Ήλπιζα να κάνει την εμφάνισή του όταν τα έσπασες με την κολλητό σου. Εμ βέβαια… δεν είναι όλοι μαλάκες σαν εμένα να σε ανέχονται, ούτε καλοί να μην σου κάνουν κακό. Εγωιστές σας και οι δύο. (βλ 1η ανάρτηση…) Και ενώ πού και πού έβγαινε λίγο, συνήθως πίστευα ότι τα πας ακόμα χειρότερα.. Μα με τον Χ…λου ???? ΕΛΕΟΣ! Ρε μαλάκα, τον χλεύαζες όταν ήμασταν φίλοι και τώρα έγινες κολλητός του. Και πίστευα, και ακόμα το πιστεύω ότι με αυτόν θα τα σπάσετε ακόμα πιο γρήγορα. Μου φαίνεται ότι τελευταία δεν πολυμιλάτε… Αφού δεν είστε κοντά στα αλήθεια.
Και βγήκαμε μόλις πριν ένα μήνα, μετά από την «Έκλειψη» Και να τος πάλι. Ο κολλητός μου. :’) Πώς θα γίνει να σε βλέπω πιο συχνά…; Πιστεύω ότι η Τάνια σου έκανε καλό. Μπορεί να χωρίσατε τώρα αλλά πρώτον αποτέλεσε αφετηρία για να τα σπάσεις μ τον Κυριάκο και δεύτερον σε έκανε να πληγωθείς από αγάπη ή έρωτα καλύτερα. Και αυτό ήταν που χρειαζόσουν. Από τότε βελτιώθηκες..
Στο παρόν. Αρκετά αναπόλησα… Χθες βγήκαμε J Σινεμά… όπως παλιά. Δεν ήθελα να τελειώσει η βραδιά… Η ώρα περνάει τόσο καλά όταν είσαι με έναν άνθρωπο που αγαπάς σαν αδελφό σου. (κλαίω…:’) Και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της εξόδου, πέρα από την απολαυστική ταινία, τον ατέλειωτο σχολιασμό της Νικολέτας, τα γέλια, τα σχόλια, τα πειράγματα… ήταν οι κουβέντα μας. Όλη η ουσία της ανάρτησης εδώ είναι. Απλά, δεν μπορώ να γράψω ημιτελείς αναμνήσεις… Με κούφανες. Από τον Κυριάκο το ψιλοπερίμενα… αν και δεν έχει κάτι μαζί μου νομίζω… Αλλά από τον Αναστάση όχι. Πάντα ήταν ευγενικός και καλός, ακόμα και όταν δεν κάναμε παρέα δεν με πρόσβαλε. Απλά δεν το εμπόδισε. Αλλά ο ίδιος δεν μου είχε κάνει τίποτα… Και συμφωνούσα μαζί του όταν σε έλεγε ψεύτη και υποκριτή, αφού πια ούτε με αυτόν κάνεις παρέα, γιατί όντως έτσι ήσουν. Αλλά δεν ήσουν ΕΣΥ. Και λοιπόν, έπεσα κάπως απ τα σύννεφα όταν μου είπες τι λέγανε και πώς συμπεριφέρονταν για το ότι θα πάμε στη ταινία. Σχόλια, κοροϊδίες, ειρωνείες. Πάλι ειρωνεία για την έξοδο μαζί μου. Ίσως τελικά ο Κυριακός να μην με γουστάρει καθόλου…
Ένα αυτό… σε κορόιδευαν που βγήκες μαζί μου… Ψεύτικη φιλία σου πούλησαν και εσένα Βαγγελάκη…
Μετά… Σου το πα ξεκάθαρα. Άλλαξες… Τι εννοείς… Δεν είσαι ο ίδιος που ήσουν πέρσι και πρόπερσι στην Γ γυμνασίου… Και από τότε, δεν είσαι ο ίδιος που ήσουν στην Α, Β γυμνασίου, τότε που ήμασταν κολλητοί… Δηλαδή άλλαξα προς το χειρότερο ή προς το καλύτερο;… Τώρα προς το καλύτερο J Και εγώ άλλαξα, ε, μεγαλώσαμε κτλ. Απλά τώρα είσαι διαφορετικός απ ότι ήσουν πέρσι… Βρήκα τον εαυτό μου, δίκιο έχεις. Νιώθω πιο χαλαρά. Αδυνάτισα κιόλας, όπως ήμουν πάντα πιο αδύνατος. Άσε σου λέω, βρήκα ποιος ήμουν. (φάνηκε) … J
Και αργότερα… Σου το πα καθαρά. Μου έλειψε η Α, Β γυμνασίου. Συμφωνείς. Ναι, τότε που βγαίναμε κάθε σκ, σινεμά, μπόουλινγκ.. J Μου έλειψε που κάναμε κολλητή παρέα. Και το είπες :’) Και εσένα σου έλειψε όλο αυτό. Και εγώ σου έλειψα. :’) Και πώς το πες; «Και ρε φίλε, το ξέρω ότι αυτό είναι αληθινό, όχι όπως με τους άλλους.» :’) «Ναι Βαγγέλη, αυτό είναι αληθινό.» Σου το πα, πως η μόνη φορά που σε απεχθάνθηκα εντελώς ήταν τότε που με σακάτεψες. Και είχα το θάρρος χθες να σου πω πόσο πολύ με πείραξε που δεν μου ζήτησες συγγνώμη. Που δεν είχες τη συμπάθεια ή έστω τη καλοσύνη να απολογηθείς. Έχουν περάσει… δυόμιση χρόνια;;;; Ναι… ακριβώς τόσο από τότε… Και μου τη ζήτησες τη συγγνώμη και ήταν πιο αληθινή από κάθε ψεύτικη συγγνώμη που θα μου έδινες τότε. «Συγγνώμη ρε φίλε, πραγματικά (με χαμόγελο) δεν πίστευα ότι σε άγγιξα. Σόρρυ…» «οκ, δεν πειράζει πλέον» J Ακόμα ακούω τα λόγια σου… «Το ξέρω πώς είναι αληθινό» … Το παραδεχτήκαμε και οι δυο, πόσο καλά ήταν που κάναμε παρέα και ότι έλειψε ο ένας στον άλλο… Οκ, μπορεί εγώ να τα βλέπω έτσι γιατί έτσι θέλω να τα δω, αλλά δεν το πιστεύω. Σε ξέρω πολύ καλά… Δεν θα το έλεγες όπως το γράφω εγώ εδώ, αλλά διαβάζω τα μάτια σου, τα χέρια σου, τη φωνή σου.
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος…. Νιώθω ότι ίσως ξαναβρώ τον καλύτερο φίλο που είχα ποτέ. Όσο κράτησε ήταν ότι καλύτερο σε φιλία μου έχει έρθει ποτέ Και τώρα πιθανόν να το ξαναβρώ. Θα του πω να ξαναβγούμε… Να ξαναθυμηθούμε τα παλιά για να σιγουρευτώ αν όντως θέλεις να ξανακάνεις παρέα μαζί μου… Ελπίζω να θελήσεις.. Θα είναι τόσο καλό. Γιατί μπορεί να έχουν γίνει πάρα πολλά αλλά κάποιους ανθρώπους δεν σταματάς να τους νιώθεις κοντά σου και είσαι πάντα έτοιμος να ξεπαγώσεις την αγάπη που έβαλες στην άκρη κάποτε…
Ξέρετε πότε χάνουν το νόημά τους τα τραγούδια; Όταν το περιεχόμενο των στίχων τους, αυτό που σε έκανε να τα λατρέψεις τόσο μα τόσο πολύ, οι λέξεις και οι προτάσεις που σε ταύτισαν μαζί τους, το όλο πράγμα που σε κάνει να λες «αυτό το τραγούδι με εκφράζει, το γουστάρω τρέλα», παύει να ισχύει για εσένα. Όταν όλος ο πόνος που ρουφάνε τα τραγούδια ανακουφίζεται. Όταν αλλάζει αυτό που σε έκανε να αγαπήσεις το τραγούδι. Και μερικές φορές είναι πολύ πιο όμορφο να απελευθερώνεσαι από κάτι τέτοιο, παρά να βρίσκεις καταφύγιο κάτω από ένα όμορφο τραγούδι.
Όμως τα τραγούδια είναι σαν μαγικά δωμάτια που παγώνουν τον χρόνο και απομυζούν τα συναισθήματά σου, τα τακτοποιούν ανάμεσα στους στίχους τους, τα δένουν σε αυτούς και τα κρατάνε αναλλοίωτα από την πάροδο του χρόνου. Και κάθε φορά που εσύ μπαίνεις σε αυτό το δωμάτιο, κάθε φορά που πατάς το μικρό κουμπάκι του πλέι μπαίνεις σε μια ξενάγηση των παλιών σου σκέψεων, του στιγμιαίου σου είναι, όταν πρωτοάκουσες το τραγούδι, όταν εγκαινίασες τις αλυσίδες που δένουν τη ψυχή σου. Όταν λοιπόν θα ακούω κάποια τραγούδια, μπορεί να μην νιώθω έτσι όπως ένιωσα τότε, αλλά θα ξαναζώ τις στιγμές, θα βλέπω τι ένιωσα και θα μπορώ να βυθιστώ για λίγο στο παρελθόν…
Και έτσι, ενώ άλλα εξασθενούν για εμένα αν και πάντα θα είναι υπέροχα κομμάτια, ανέρχονται άλλα που μου θυμίζουν άλλες καταστάσεις… Αυτό που πεθαίνει στο ένα τραγούδι, γεννιέται στο άλλο… Τα τραγούδια έχουν ψυχή και εμείς τους τη δίνουμε και εμείς τους τη παίρνουμε. Και συνέχεια πάει έτσι. Παίρνουμε μια ψυχή από εδώ, δίνουμε μια άλλη αλλού…
Καληνύχτα σε όσους δεν θα ξεχάσουν ποτέ τους κολλητούς που είχαν ;)
Βρισκόμαστε 10 λεπτά μετά την είσοδο στον πιο αγαπημένο μου μήνα, τον Δεκέμβριο! Αλήθεια, δεν ξέρετε πόσο με χαροποιεί το /12 που θα χρησιμοποιώ για τις επόμενες 31 ημερες!
Δεν με νοιάζει αν αρέσει στους περισσότερους ανθρώπους το καλοκαίρι, οι ζέστες, ο ήλιος, τα κοντομάνικα πανέμορφα μπλουζάκια τους και οι κοντές βερμούδες που τους κολακεύουν. Δεν με ενδιαφέρει που οι άλλοι με κοίταξαν λοξά και η Βαγενά δυσανασχέτησε, που φάνηκα πάλι το outcast της τάξης. Γιατί δεν ξέρω ειλικρινά για πιο λόγω προτιμούν το καλοκαίρι (ή ακόμα την άνοιξη όπως είπαν μερικοί συμμαθητές μου) από την ομορφότερη εποχή του χρόνου. Από το ρεσιτάλ κομψότητας και τα χρώματα στις αποχρώσεις του γκρίζου που μας προσφέρει ο χειμώνας.
Μπορεί να είμαι σκοταδιστής. Μπορεί να είμαι πεσιμιστής. Άλλωστε λατρεύω το τρίπτυχο μαύρο/λευκό-σκοτάδι-κρύο. Αν το να σου αρέσει το όμορφο και το γλυκό όπως είναι ο χειμώνας τότε ναι, είμαι ότι θέλετε, δέχομαι τις κατηγορίες, δηλώνω ένοχος.
Αλλά πώς να αντισταθώ στις δεκάδες αισθητικές απολαύσεις του χειμώνα; Είναι ανεπανάληπτες. Πάντρεμα των δύο αμέσως πιο αγαπημένων μου εποχών, του φθινοπώρου και της άνοιξης, ζευγάρωμα του ψύχους και της ζεστασιάς, κάτω από τις κουβέρτες και δίπλα στη φωτιά. Σοβαρά, είναι καλύτερη η αίσθηση που σου προσφέρει να είσαι με το κοντομάνικο στο σαλόνι με ανοιχτό το κλιματιστικό ενώ έξω σκάει ο τζίτζικας και στην τελική βλάπτεις το περιβάλλον και πληρώνεις από το να είσαι κουλουριασμένος με καλτσούλες δίπλα στο τζάκι, με φίλους ή τον/την αγαπημένο/η σου και έξω να χιονίζει και να φυσάει ενώ εσείς βλέπετε ταινία ή διασκεδάζετε;
Αν απαντήσατε «ναι» στην παραπάνω ερώτηση, βρίσκεστε σε λάθος ανάρτηση… Γιατί εδώ γιορτάζω τον ερχομό της ομορφότερης, εκ των ομορφότερων, εποχής που θα έχω ζήσει. Επειδή σαν να μην έφτανε που ο χειμώνας είναι από μόνος του πεντάμορφος, τρυφερός και με μοναδική αυστηρότητα απαλός, φέτος αναμένεται να είναι και ιδιαιτέρως ενδιαφέρον. Φέτος θα ζήσω τον καλύτερο χειμώνα της εφηβικής ζωής μου. Φέτος θα χαρώ πράγματα που μου στερήθηκαν, φίλους που δεν έζησα, αγάπες που δεν γνώρισα.
Αχ, θέλω να τραγουδήσω στους ψυχρούς δρόμους, να το φωνάξω, να γελάσω, να πανηγυρίσω. Και γιατί όχι; Μου αξίζει. Και όσα έρχονται θα τα ρουφήξω, θα τα μοιραστώ με άλλους και θα τα θυμάμαι για πολύ καιρό… Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, να πω σε ποια πράγματα αναφέρομαι. Ίσως τα παρουσιάσω σε κάτι σαν ανασκόπηση του χειμώνα, τον Φεβρουάριο, ίσως κάνω αναρτήσεις για το καθένα ξεχωριστά.. Δεν ξέρω, θα δείξει. Όμως θα περάσω καλύτερα απ όσο πέρασα όταν πήγα στην Αυστρία, περισσότερο απ όσο όταν είχα πάει με τους τότε καλύτερούς μου φίλους σε 2-3 χιονοδρομικά, περισσότερο απ όσο όταν έλεγα «χρόνια πολλά κολλητέ» και δάκρυζα από χαρά. Είναι τόσα πολλά τα ευχάριστα που πλησιάζουν καθώς περνούν οι μέρες, οι χαρές που αναμφιβόλως θα οδηγήσουν και άλλες σταγόνες πλημμυρισμένες από ευτυχία να κυλήσουν στα βλέφαρά μου. Ανυπομονώ να αντικρίσω στροβιλιζόμενες πάλλευκες νιφάδες χιονιού, κεντημένες με ανεπανάληπτα μοτίβα, κάθε μια τους διαφορετική από αυτή που στριφογυρνάει ένα εκατοστό πιο πέρα. Να κοιτάξω τον ουρανό πάνω απ το κεφάλι μου και όσο μαύρα είναι τα μαλλιά μου, τόσο άσπρη να είναι η ατμόσφαιρά στους αιθέρες.
Σας κούρασα; Και ούτε τα μισά από τα θαύματα της χειμωνιάτικης φύσης δεν έχω περιγράψει, όμως πιάσατε το νόημα. Άλλωστε, είναι αναρίθμητες οι μικρές καθημερινές ομορφιές της εποχής στην άκρη του χρόνου. Και όταν κανείς έχει και τα γενέθλια του μόλις πέντε μέρες πριν την υπεροχότερη μέρα του κόσμου, ξεχωριστή για κάθε άνθρωπο που μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί ανάμεσα στις άλλες 364, όλα φαίνονται από ένα πιο χρυσαφένιο πρίσμα.
Δυστυχώς, όπως λένε, τα ευχάριστα πράγματα περνάνε πιο γρήγορα, ο χρόνος κυλάει και είναι αλήθεια ότι όσο κρύο και αν κάνει το χειμώνα το ποτάμι των ωρών, δεν σταματάει να κυλάει ποτέ. Αυτό που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι να κολυμπήσουμε κόντρα στο ρεύμα, δηλαδή να βραχούμε όσο περισσότερο γίνεται στα νερά του, να ζήσουμε όλα όσα μας προσφέρονται γιατί δεν θα μας δοθεί ξανά η ευκαιρία, ποτέ δεν θα γυρίσουν πίσω οι εμπειρίες μας. Επομένως, ευχηθείτε στους φίλους σας καλό χειμώνα, γιατί από εμένα έχετε το μεγαλύτερο κατευόδιο, και have fun ;)
It's the final countdown..
Σημερα λοιπον και καθως ψωνιζα αμεριμνος και χαλαρος με την κολλητη μ (β') μου 'ρχετε μια φλασια...
Και με τάραξε. Με ταρακούνησε. Με επανέφερε στην πραγματικότητα. Με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι ίσως κινδυνεύω να βρεθώ προ τετελεσμένων γεγονότων.
Εκεί που περπατούσαμε στο κέντρο, κοιτάω το κινητό μου και ξαφνικά καταλαβαίνω ότι σε 7 x 24 = 168 ώρες θα βρίσκομαι σε ένα μεγάλο δωμάτιο (αίθουσα το λέμε ρε βλάχο) με μερικές άλλες δεκάδες παιδιά και φοιτητές, την κολλητή μου (α'), τον συμμαθητή μου και τις συμμαθητριές μου και καμιά πεντάδα μεσήλικες καθηγητές πανω απ τα κεφάλια μας και μια ποικιλία θεμάτων τυπωμένα σε χαρί μπορστά στα χέρια μας, με σκοπό να αξιολογήσουν την γνώση μας επι της αγγλικής γλώσσας σε πάσης φύσεως περιεχόμενο με τις ανώτερες απαιτήσεις και τα υψηλότερα κριτήριας. ECPE.
Examination for the Certificate of Proficiency in English
Προφίσενσι.... Μίσιγκαν Προφίσενσι....
Ήταν μία και δέκα περίπου (13:10) το μεσημέρι και σκέφτηκα ότι σε ακριβώς μια εβδομάδα από τότε θα δίνω τις τελευταίες εξετάσεις που θα αφορούν τα αγγλικά στη ζωή μου (υποθετω....) Μετά από 7.5 (εφτάμισι) χρόνια στα θρανία του ISON, μετά από 7 καθηγήτριες, μετά από δύο προηγούμενα πτυχεία, μετά από ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, δεκάδες διαγωνίσματα, εκατοντάδες λάθη, μετά από την κατασπατάλιση του καλύτερου καλοκαιριού της ζωής μου, μετά από πολλές ώρες με στραμμένη την προσοχή σε ένα κασετόφωνο, μπόλικες μπόλικες σελίδες με εκθέσεις, δυο Α', γέλια, χαρές, φιλίες, καυγάδες, γνώσεις, κουβέντες, εμπειρίες, γνωριμίες, παρεξηγήσεις και πειράγματα και ασταμάτητο φρεσκάρισμα και διάβασμα πάνω από δεκάδες βιβλία αγγλικών, δεκάδες προσομοιώσεις εξετάσεων, εκατοντάδες ευρώ σε βιβλία και τετράδια και χιλιάδες αλλα σε δίδακτρα, 3 εξέταστρα και δύο εκδρομές στο Λονδίνο, μετά από την πρόσφατη θλίψη μου για την πρώην καθηγήτρια μου και την κλονισμένη υγεία της, την σχέση σεβασμού και οικειότητας με την διευθήντρια μου, τον σχηματισμό δύο παρεών στο φροντιστήρειο (δύο διαφορετικών) και την εκμυστήρευση μυστικών και συναισθημάτων κατά την πορεία προς τα μαθήματα με την κολλητή μου, μετά από την συνύπαρξη με τους καλύτερούς μου φίλους σε μια τάξη, μετα από αστηρευτες γνωσεις που δώσαμε στην καθηγήτρια μας περί Χάρι Πότερ και πολύ κουτσομπολιό από την διευθύντρια (ξεχνάω κάτι???) η εμπειρία μου με την εκμάθηση αγγλικών λαμβάνει τέλος.
Η αυλαία κλείνει, πέφτουν οι τίτλοι τέλους, τα credits, τα special thanks και η μουσική λήξης... Δεν το πιστεύω ότι σε μια εβδομάδα θα έχει περάσει ακόμα και το τελευταίο λεπτό που θα διδάσκομαι αγγλικά, ότι αυτό ήταν. Ότι έμαθα ότι ήταν να μάθω και δεν θα έρθει κανένα αλλο βιβλίο, καμια φωτοτυπία από τον "Κρητικό" και καμιά καθηγήτρια να μου μάθει αγγλικά.
Θα μου πείτε... "Πώς κάνεις έτσι. Ο πρώτος είσαι ή ο τελευταίος που τελειώνει τα αγγλικά."
"Φυτό, σε πειράζει που τελειώνουν τα μαθηματα... "
"Και δεν χαίρεσαι"
"Σιγά το πράγμα"
Πρώτον... Δεν λέω ότι στεναχωριέμαι. Απλα... κάτι φεύγει απ τη ζωή μου. Θα είναι πλέον διαφορετική η πραγματικότητα καθως από την δευτερα δημοτικού εγώ μαθαίνω αγγλικά. Καθε βδομαδα, σταθερα τόσα χρονια πηγαινα στο ISON και εκανα μαθημα... Και τώρα αυτό πάει, τελειώνει... Κάτι θα λέιπει....
Ναι, θα μου λέιψουν. Και τα αγγλικά, και το μάθημα, και οι καθηγητριες και το ISON. Πολλάκις έχω πει ότι το νιώθω δεύτερο σπίτι μου. Λένε οτι το σχολειο ειναι το 2ο σπιτι του μαθητη. Αλλά εγώ αισθάνομαι έτσι για το φροντιστήρειό μου. Εκεί πήγαινα και πληροφορική και Γερμανικά... Εχω περάσει περισσότερες ώρες εκεί απ ότι στο σχολείο. Λοιπόν, για μενα εκεί είναι το δεύτερο σπίτι μου. Και θα μου λείψει όταν θα βγω απο εκει μέσα την Παρασκευή και θα ξέρω πως ίσως να μην κάνω πότε μάθημα ξανα εκει μέσα (ίσως συνεχισω τα Γερμανικα στο Πανεπιστήμειο...)
Όμως το πτυχείο πλησιάζει, απέχει μόλις λίγες μέρες και έπειτα (αν βεβαια το πάρω, που ειναι σιγουρο)...; Επειτα τι; Θα παψουν εκεινες οι γυναίκες να είναι καθηγητριες και παιδαγωγοί μου; Θα πάψουν οι αίθουσες να είναι οικεία μέρη, η πόρτα γνώριμο κακταφύγειο, ο αριθμός του τηλεφώνου γνώστος στη μνήμη μου; Όχι. Γιατί ότι γράφει δεν ξεγράφει και όσα έζησα και έχω να ζήσω άλλα δυο μαθηματα εκει περα δεν θα τα ξεχασω. Με επιρρέασαν. Με διαμόρφωσαν. Με έφτιαξαν και εν μερη χαρη σε αυτα είμαι όποιος ειμαι.
Η Μ. (μακαρι να τα καταφερει), η Ρ., η Α. και η Δ. ειδικά η τελευταία, η διευθύντρια είναι άνθρωποι που με έμαθαν πολλά και δίπλα τους έζησα διάφορες εμπειρίες. Η τελευταία ξέρει πολλά περισσότερα για μένα απ ότι ο οποιοσδήποτε άλλος καθηγητής μου έβερ. Είναι ο μέντοράς μου. Ένα στόμα που θα ακούσω τις συμβουλές του, ένα μάτι που θα καταλάβω το βλέμμα του. Είναι ένας άνθρωπος στον οποιο χρωστάω πολλά και την ευχαριστώ για όλα αυτά που μου έδωσε έμμεσα ως διευθυντρια και άμεσα ως καθηγητρια τα τελευταία χρονια. Ως συνοδος στις εκδρομες, ως υπεύθυνη για το ατομο μου, ως αρχηγός του γρουπ.
163 ώρες απομένουν....Και μετά τα αγγλικά θα είναι παρελθόν.
163ω-2-λ-57δ
163ω-2-λ-56δ
163ω-2-λ-55δ
Πιο αρχαίο τραγούδι δεν μπορούσες να βρεις;
Οχι ρε φιλε, δεν μπορουσα...
Guys, αυτες τις μέρες κάτι με έχει πιασει και μου έχει βγει μια τάση να γράφω στίχους... Οκ, εδώ και καιρό ξεσπάσω στο γράψιμο, μέσω του blog ή ποιημάτων (όπως το καλοκαίρι) και κάπου κάπου σε στίχους. Απλά πρόσφατα δεν ξέρω, μου έβγαινε πιο έντονο αυτό το συναίσθημα. Μόνο γράφοντας μπορούσα να εκτονωθώ... Ούτε με ζωγραφική, ούτε με βιβλίο, ούτε με τίποτα άλλλο...
Επομένως έτσι κι έκανα. Μέσα στην περασμένη εβδομάδα έγραψα 2 τραγούδια. Το ξέρω ότι είναι αισχρά και δεν περίμενα τίποτα άλλο. Και βέβαια είναι μόνο στίχοι, απλά λόγια. Δεν ξέρω καν αν μπορούν να εφαρμωστούν σε μουσική, σε κανονικό τραγούδι, αν μπορούν να εκτελεστούν... Δεν έχω ιδέα από νότες και σύνθεση μουσικής. :Ρ Απλά τα ανεβάζω εδώ για να τα δει αν θέλει κάποιος φίλος μου και να μου πεί αν τα βρίσκει χάλια ή απαίσια.
Το πρώτο, εκφράζει μια πολύ ευχάριστη κατασταση :Ρ Συνηθως τέτοιο ειναι το ύφος μου...
Και το δεύτερο το έγραψα χ8ες-προχ8ες με αφορμή την επερχόμενη 17 Νοέμβρη.
Radioactive Death
Hold me…
Hold me…
Hold me…
Hold me…
Every day and every night,
And the time goes by.
People come and people die,
Everything is volatile.
Keep warm inside your arms,
Give me snake’s kiss, make me crush.
How did you make that?
How have I fallen in love?
Ooooh fallen in love
Ooooh fallen in love
The aches and all my pains,
Running through my veins, taking up my mind.
Keep it calm, no need to worry,
Just alleviate me in blood stains.
Radioactive death and you to watch me sleeping
Once and for all
Growing inside my soul,
And every hope is gone.
Feeling like a patient,
Cancer in my blood.
In the tranquility of the frost,
With ravens by me sides.
Capable for nothing but of closing my eyes.
She used to be the sun
She used to be the sun beyond the cloud,
Lighting up the city far across the end of the world.
And now her poison beauty sends me straight to burn.
I look ‘round just to see
Security and strength are nowhere for me.
Radioactive death and to watch me sleeping
Once and for all
What’s the gambling you play?
What’s going on with me?
How come have I been trapped?
What the hell your silence mean?
Ooooh what do you mean?
Ooooh what do I mean?
I feel friends crying, screaming over my bed,
Stangers gaze sadly, a priest whispers words
Radioactive death and you to watch me sleeping
Once and for all…
Once and for all
Sleeping once and for all
Oooh Once and for all
Once upon a November
I just stare at my window,
Looking for a pearl down to come
Gazing at nowhere, at nothing
I wonder what has been done.
Children at my age were simply,
Young people with dreams and hopes.
No way, no, ‘t was no justice.
It was the black dictator’s soul
They wished nothing but future,
Equal prospects for all.
Democracy was their goddess,
They had something to die for.
Once upon a November, not far long ago,
Tiers dump my face, the nothing seems vogue
But I swear, I’ll remember. I won’t let me forget.
Children do have the power to change the malpractice in the world.
Yet what can I do lonely, being so much alone…
We need crowd, we need friendship, all we need is love.
Once upon a November, oh, past isn’t that far.
People wake up, live and fight with your voice for your pride, let us all unite.
