Επανήλθα! Μετά από μεγάλο διάστημα απουσίας κατά το oποίο όχι ότι δεν έγιναν σημαντικότατα πράγματα, το αντίθετο θα έλεγα, έγιναν κοσμοϊστορικά συμβάντα… Όμως πολύ απλά δεν ήθελα να κάνω καμία ανάρτηση για αυτά. Είναι μερικές στιγμές που νιώθεις πως αν καθίσεις να τις καταγράψεις τότε θα χαθεί από μέσα τους όλη η λάμψη, όλη η μουσική που φέρνουν μαζί τους οι αναμνήσεις και το τραγούδι θα μετατραπεί σε ένα μονότονο εμβατήριο, γνώριμο αλλά βαρετό. Κρατώντας κάποια πράγματα μακριά από την γραπτή καταγραφή τους χαρίζουμε μια θέση στο θέρετρο της θολής άλλογης πραγματικότητας του μυαλού μας και μόνο, όπου ημίρρευστες οι μνήμες στροβιλίζονται αέναα. Μόνο εσύ να έχεις δικαίωμα να τις επαναφέρεις στο νου σου. Μόνο εσύ να μπορείς να τις ερμηνεύσεις με τον μοναδικά δικό σου τρόπο.
Αυτά περί των αναμνήσεων και των όσων έγινα τις τελευταίες εβδομάδες, όσων δεν έχουν θέση παρά μόνο στο μυαλό και τη καρδιά μου. Και φυσικά, θα μπορούσα πολύ απλά να πω ότι δεν μου έβγαινε ρε φίλε να γράψω στο μπλογκ… Δεν γούσταρα να γράψω.- Όμως τώρα συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο, κάτι φανταστικό, κάτι που θέλω να το αναρτήσω όχι για κανέναν άλλο αλλά γιατί έτσι αναβλύζει από μέσα μου.
Λοιπόν, σκέφτομαι να κρατήσω χρονολογική σειρά στην ανάρτηση μου, επομένως τα γεγονότα τοποθετούνται κυρίως στον χρονικό άξονα… Κατ αρχάς: Πήρα το προφίσενσι. Όχι που δεν θα το ‘παιρνα… ^_^ Όσο αναμενόμενο και αν ήταν και παρότι δεν αμφέβαλα ούτε μισό δευτερόλεπτο πως θα το έχω πάρει, δεν παύει να είναι ένα σημαντικό νέο, μια είδηση που έφερε χρώμα με το τσουβάλι και έδωσε λαμπερές αποχρώσεις στη χλωμή πραγματικότητα της καθημερινότητας. ΠΛΑΤΣ. Χαρά και ευτυχία ήρθαν στο προσκήνιο, περηφάνια, αισιοδοξία κτλ…
Επόμενο στάδιο στον φαύλο κύκλο της ζωής μας, μετά από μια μεγάλη χαρά.. όλοι ξέρουμε ποιο είναι. Η Θλίψη. Με Θ κεφαλαίο. Η Δυστυχία, η στεναχώρια, η αμαύρωση της ευτυχίας. Συχνά δεν προλαβαίνουμε καλά καλά να ζητωκραυγάσουμε για τα καλά που μας συμβαίνουν όταν κάνει την εμφάνισή της η θλίψη. Σαν ένας χιονοκαθαριστής που έρχεται απειλητικός και αμείλικτος με το τρομερό του όχημα να διαλύσει το παιχνίδι αθώων παιδιών στο χιόνι. Το χιόνι είναι η χαρά και ο σκληρός μεσήλικας είναι η θλίψη. Ο πόνος της απώλειας είναι βαρύς και μεγάλος, το κενό είναι χασματικό, μαύρο. Ελάχιστη γνωριμία είναι αρκετή για να σε λυγίσει και η μεγάλη αγάπη για αυτούς που υποφέρουν πολύ σου γυρνάει μπούμερανγκ καθώς όταν είσαι δεμένος με έναν άνθρωπο, η δική του δυστυχία καταπατά και τις δικές σου χαρές, έτσι είναι. Μερικές συμφορές συμβαίνει να είναι και τελείως ετεροχρονισμένες! Μοιάζουν να έχουν κουρδιστεί από κάποιον χθόνιο θεό για να παρελαύνουν στις ζωές μας τις ομορφότερες μέρες. Λες και θέλουν επίτηδες να διαλύσουν την ευτυχία σου. Και το κάνουν. Και η προηγούμενη χαρά ωχριά μπροστά στη τωρινή λύπη, σαν ένα μικρό τάγμα που υπερασπίζεται το κάστρο της ψυχής εναντίων ενός μανιακού και καταστροφικού στρατού.
Όμως υπάρχουν κάποιοι νόμοι αργά ή γρήγορα εμφανίζονται στις ζωές μας. Ένας από αυτούς είναι η δράση – αντίδραση. Γνωστός νόμος που εξηγεί ότι για κάθε δράση υπάρχει ίση και αντίθετη αντίδραση. Η θλίψη έρχεται σαν αντίδραση στην χαρά όμως έπεται μια δεύτερη ευτυχία ως αντίδραση στη στεναχώρια.
Τα λόγια είναι λιγοστά για να περιγράψουν τέτοιες καταστάσεις… Νιώθεις πως η καρδιά σου πάει να σπάσει, να τιναχτεί στον αέρα σκορπίζοντας στάχτες μαζί με κομφετί, χρυσό μεταξωτό χρώμα πλάι σε μαύρο κολλώδες υγρό. Όχι αναμειγμένα, σε μια άχρωμη θλιβερή μάζα αλλά το καθένα χωριστά, μεμονωμένα και όσο βρωμερό και αν είναι το μαύρο υγρό, το λαμπερό χρυσό είναι ίσως αρκετά έντονο για να επικρατήσει.
Είναι εντυπωσιακό λοιπόν πόσο αναπάντεχη μπορεί καμιά φορά να γίνει η πραγματικότητα και πόσο γρήγορα σαν αστραπή πριν καταλάβουμε καν τι γίνεται μπορούν να αλλάξουν σχήμα τα χείλη μας, να αλλάξουν ύφος τα μάτια μας, να αλλάξει χροιά η φωνή μας και η καρδιά μας να μετατραπεί σε σάπιο όργανο και σε φανταχτερό στολίδι.
Δύο είναι οι αντίπαλες δυνάμεις. Ο θάνατος. Και η αγάπη. Η αγάπη, ο έρωτας, μπορούν να απαλύνουν τον πόνο στολίζοντας τα συναισθήματά μας με ενθαρρυντικές κορδέλες. Τα μάτια μπορούν τη μια στιγμή να βυθίζονται στον βούρκο και την επόμενη να αστραποβολούν.
Ένας άλλος νόμος είναι εκείνος που ορίζει ότι το σύστημα πάντα καταλήγει σε ισορροπία. Αμφιταλαντευώμαστε μεταξύ των δύο ακραίων ψυχολογικών αισθημάτων, όμως μετά από κάποιο χρόνο θα επανέλθουμε στη θέση ισορροπίας μας, μετά από πολλές όλο και ασθενέστερες ταλαντώσεις θα γυρίσουμε στο αρχικό σημείο.
Ο Κύκλος έχει εξής λοιπόν: Μετριότητα – Ευτυχία – Θλίψη – Ευτυχία – Μετριότητα (;) Ή μήπως πάλι θλίψη; Θα δείξει ο καιρός και οι προσεχείς ώρες. Αυτό που περιμένω να συμβεί όμως είναι να εξατμιστεί το μαυρόχρυσο μείγμα από την καρδιά και να αναπληρωθεί το μονόχρωμο μοτίβο της ρουτίνας. Από μέρους μας καλό θα ήταν πάντα να προσπαθούμε να σηκώσουμε το κεφάλι κόντρα στο βάρος των δυσάρεστων, να κοιτάξουμε το φως όση δύναμη και χρειάζεται. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που μας κρατάνε το χέρι και μας δίνουν ώθηση να πάμε μπροστά, αργά ή γρήγορα, και θα τα καταφέρουμε αν είμαστε ακέραιοι. Εκεί πρέπει να στοχεύουμε. Στο φως. Ένα άτομο που θαυμάζω είπε πως το φως είναι άχρηστο σε έναν κόσμο που έχουμε σκοτεινές καρδιές. Δεν είναι έτσι όμως, γιατί δεν έχουν όλοι οι συνάνθρωποί μας σκοτεινιά στην ψυχή τους, υπάρχει αγάπη, υπάρχει καλοσύνη αν εμείς έχουμε το σθένος να τις ανακαλύψουμε και να τις κερδίσουμε. Άλλωστε, όπως μου είπε πριν λίγο κάποια… Στη ζωή τίποτα όμορφο δεν κερδίζεται εύκολα. Και δεν είναι όλα μαύρα ή άσπρα, ούτε καν γκρίζα. Εμείς δίνουμε τόνους και αποχρώσεις στην ύπαρξή μας και είναι στο χέρι μας να το κάνουμε, διότι κάποιος πάντα μας κρατάει τρυφερά από εκεί. Να ζούμε όσα περισσότερα μπορούμε, ότι και αν συνεπάγεται αυτό, όποτε μας δίνονται ευκαιρίες γιατί θα έρθουν στιγμές που θα τα θυμόμαστε με δάκρυα ίσως και ένα γλυκό χαμόγελο, και κάθε φορά που θα το κάνουμε αυτό, το εκκρεμές μας θα γέρνει ελαφρά προς την χαρά, θα πλησιάζουμε τα κάποτε έντονα συναισθήματα ευτυχίας που βιώσαμε. Και επιπλέον γιατί μπορεί να χάσουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε τη ζωή πολύ πολύ ξαφνικά….
Η ορχήστρα της ψυχής μου έχει τρελαθεί…
