It's all about physics

Και χωρίς να έχω ένα πρόγραμμα τυπωμένο στο πάνω μέρος της παλάμης μου, ξέρω ότι τώρα, είναι η ώρα της ανάρτησης. Η ώρα που ξεχνάω τα πάντα από γύρω μου, ταξιδεύω μακριά από όλους και από όλα και προσγειώνομαι στην χώρα των προσωπικών μου σκέψεων, των ιδιωτικών μου ιδεών και στο βασίλειο όπου εγώ και μόνο εγώ ορίζω το τι γίνεται, εκεί που βρίσκεται ο πραγματικός μου εαυτός. Έτσι βλέπω το μπλογκ, σαν μια διέξοδο σε αυτόν τον κόσμο, ανοιχτή και για όσους θέλουν να σπαταλήσουν την ώρα τους σε ένα ταξιδάκι τουρισμού στην χώρα αυτή.  Και με το που μπαίνω στο Χόβερκραφτ για να με πάει εκεί δεν υπάρχει τίποτα άλλο, μαυρίζουν τα παράθυρα και το μόνο που φτάνει στα αυτιά μου είναι ο ήχος από τα ακουστικά, μεταφέροντας μου νότες, ήχους και λόγια, πλεγμένα επιδέξια σε ένα στρώμα μουσικής που με σκεπάζει και με κρατάει ζεστό και ασφαλή.

Αρκετά φλυάρησα πάλι… Anyway, φαίνεται πως αν είσαι πολυλογάς αυτό το κουσούρι δεν λείπει ούτε από τις αναρτήσεις του μπλογκ σου… (να σημειώσω ότι επομένως, αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του εαυτού μου). Λοιπόν, ήθελα εδώ και μέρες να κάνω αυτήν την ανάρτηση αλλά έχει διαχρονικό χαρακτήρα και έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα με την πολυήμερη καθυστέρηση.

Φυσική Γενικής Παιδείας, Β’ Τάξης Γενικού Λυκείου:

‘’ Κάθε σημειακό ηλεκτρικό φορτίο ασκεί δύναμη σε κάθε άλλο σημειακό ηλεκτρικό φορτίο. Το μέτρο της δύναμης αυτής είναι ανάλογο του γινομένου των φορτίων που αλληλεπιδρούν και αντιστρόφως ανάλογο με το τετράγωνο της μεταξύ τους απόστασης. ‘’

 

Ο γνωστός μας νόμος του Κουλόμπ.

Τόσο βαρετός είναι ο καθηγητής μου που όταν αυτός προσπαθεί να καταλάβει τις απαντήσεις των μαθητών, εγώ πλέκω μια ανάρτηση στο μυαλό μου; Ίσως… Πάντως φαίνεται ότι η φυσική είναι μια πηγή έμπνευσης για εμένα. Well, ο νόμος Κουλόμπ που τόοοοσο μας ταλαιπωρεί φέτος μοιάζει να έχει μια πολύ ευρύτερη εφαρμογή, πέρα από ηλεκτρικά σφαιρίδια και να απασχολεί την πραγματικότητα μας πέρα από τις σελίδες ενός σχολικού βιβλίου. Φυσικά, δεν αντιλαμβανόμαστε εύκολα αυτή την σχεδόν απόλυτη ταύτιση των δύο καταστάσεων: Της αλληλεπίδρασης μεταξύ ηλεκτρικών φορτίων και του έρωτα ή της αγάπης αν θέλετε (αν και εκεί τα πράγματα περιπλέκονται, επομένως την αφήνω για την ώρα). Τι θέλω να πω;

Έχετε κάνει ποτέ ‘’σχέση’’ εξ αποστάσεως; Έχετε ερωτευτεί ποτέ κάποιον/α που να μην μπορείτε να τον πλησιάσετε λόγω των χιλιομέτρων που σας χωρίζουν; Έχετε ευχηθεί να υπήρχατε σε εκείνο και μόνο εκείνο το μέρος όπου βρίσκεται αυτός/η; Έχετε νιώσει την απόσταση σαν μια τεράστια σκύλα, ένα φρικιό, μια απαίσια δεσμοφύλακα που σας κρατάει μακριά. Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Εγώ, δυστυχώς θα πω, το έχω νιώσει δύο φορές. Θα έλεγα τον εαυτό μου έμπειρο σε τέτοια θέματα.

Λοιπόν σκεφτείτε πόσο πολύ μοιάζουν δύο τέτοιο άνθρωποι με τα δύο σημειακά φορτία του Κουλόμπ. Και πόσο ταυτίζεται ο έρωτας ή whatever, όπως θέλετε πείτε το, με την δύναμη μεταξύ των φορτιών. Και βέβαια ας μην ξεχνάμε την μεγάλη πρωταγωνίστρια αυτού του παραλληλισμού. Την απόσταση. Μπορεί κανείς να φανταστεί ή ίσως να ξέρει κιόλας, πόσο σκληρή είναι διότι όπως λέει ο νόμος, είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη δύναμη και μάλιστα όχι απλά αντιστρόφως ανάλογη, αλλά υψωμένη και στο τετράγωνο. Λες και δεν υπάρχουν αρκετά προβλήματα… Πόση μεγάλα θα πρέπει λοιπόν να είναι αυτά τα φορτία (ήτοι το ενδιαφέρον από τα δύο άτομα) ώστε να υπάρξει μια σεβαστή, ισχυρή, δύναμη μεταξύ τους, την στιγμή που κάθε χιλιόμετρο την κάνει να φαίνεται όλο και πιο μικρή, όλο και πιο ασήμαντη και εξευτελίζει την έντονη θέληση των ανθρώπων να είναι μαζί, να αγκαλιστούν να συνυπάρξουν. Έτσι οι ‘’σχέσεις’’ εξ αποστάσεως έχουν πιο ισχυρά θεμέλια από τις απλές, τις κανονικές σχέσεις. Διότι καθημερινά βλέπουμε διάφορα ζευγάρια που ανάθεμα και αν ένιωσαν τα μισά από όσα νιώθουν δυο άνθρωποι που μάχονται την απόσταση να σχηματίζουν δεσμούς, να τα φτιάχνουν, να είναι μαζί με αποκορύφωμα να λένε ‘’Σ’ αγαπώ’’ τόσο αβίαστα και τόσο στο ντούκου. Να ‘χαμε να λέγαμε…. Καλά, δικαίωμα τους είναι… Όμως πιστεύω ότι για να υπάρξει η οποιαδήποτε ‘’σχέση’’ εξ αποστάσεως συνεπάγεται πραγματικό ενδιαφέρον και από τους δύο, πρέπει να σημειακά φορτία να είναι μεγάλα γιατί διαφορετικά το μέτρο της δύναμης θα είναι πολύ μικρό. Ενώ αντιθέτως δύο άτομα που βρίσκονται πολύ κοντά, που πχ πάνε στο ίδιο σχολείο, μένουν στην ίδια γειτονιά, χρειάζονται πολύ λιγότερη θέληση για να αναπτύξουν μια σχέση. Και αν αυτοί βρίσκονταν 316 ή 510 χιλιόμετρα μακριά σίγουρα δεν θα υπήρχε τίποτα περισσότερο από μια απλή γνωριμία. Όμως εγώ και άλλοι άνθρωποι ξέρουμε τι θα πει να πολεμάς το r^2. . 

Και προχθές έγινε κάτι μαγικό. Μειώθηκε μέχρι εκεί που δεν πάει. Σχεδόν εξαφανίστηκε (γιατί όπως και στην φυσική, δεν γίνεται να μηδενιστεί, γιατί είτε οι πυρήνες των φορτίων δεν μπορεί να συμπέσουν, είτε οι άνθρωποι δεν γίνεται να ταυτιστούν). Η δύναμη γιγαντώθηκε, πολλαπλασιάστηκε και τώρα μειώθηκε ξανά και πάλι η απόσταση είναι μια μόνιμη εχθρός. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε στο k. Μια σταθερά η οποία μοιάζει μόνο σταθερά να μην είναι σε ότι αφορά τους ανθρώπους. Διότι όταν το k είναι μεγάλο τότε όντως βοηθάει πολύ και μειώνει την αρνητική επίδραση της απόστασης. Και το k είναι μια σειρά από μέσα που ενώνουν τους ανθρώπους. Το chat, ένα forum, το τηλέφωνο, η web camera. Όλα αυτά συντελούν στην δημιουργία της σταθεράς που επηρεάζει τη δύναμη. Η συνεισφορά της είναι μεγάλη. Αν δεν υπήρχε αυτή τότε όλος ο αριθμητής της αλγεβρικής σχέσης θα μηδενιζόταν και βέβαια δεν θα υπήρχε ίχνος σχέσης, αλλά και αν ήταν πολύ μικρή πάλι δεν θα βοηθούσε ιδιαίτερα (πχ αλληλογραφία). Όμως μια πολύωρη τηλεφωνική επαφή ή οτιδήποτε άλλο έχει ανυπολόγιστη αξία. Τέλος θα μπορούσα να βάλω μια πινελιά που να εξηγεί τις απόλυτες τιμές αλλά διστάζω λίγο… Ας μην το παρακάνω με τις φιλελεύθερες αντιλήψεις μου… Πάντως νομίζω ότι έχω δώσει μια ερμηνεία σε κάθε στοιχείο αυτού του τύπου και με έκπληξη βλέπω ότι ο νόμος της φυσικής ταιριάζει και στο νόμο των σχέσεων.

Και γιατί τα λέω όλα αυτά; Δεν ξέρω… Δεν έχω τίποτα άλλο να σκεφτώ, να πω, να γράψω. Είναι ευνόητη η σύγκριση που έκανα. Δεν έχω να αναλύσω τίποτα άλλο… Απλά κάτι τέτοιες ώρες σκέφτομαι το πόσο οι νόμοι που ορίζουν και εξηγούν τον υλικό κόσμο μπορούν να ισχύουν και στον πνευματικό, ψυχικό, συναισθηματικό μέρος της ανθρώπινης φύσης….

What a Feeling! I Like it 'cause it's not a dream any more! :D

Και πώς μετά να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο, οποιαδήποτε εσωτερική συζήτηση, οποιαδήποτε φιλοσοφική σκέψη που θα φόρτωνε αυτό το μπλογκ με διδακτικά νοήματα και σοφά λόγια του κώλου; Δεν μπορώ να κάνω την ανάρτηση που σκόπευα να κάνω σήμερα, αλλά ίσως καταφέρω να την αλλάξω και να την βάλω αύριο... Γιατί απόψε η νύχτα, η μέρα η ζωή μου όλη και κάθε κύτταρο του φριχτού μου σώματος κατακλύζεται από μία και μόνο μία σκέψη και ένα και μοναδικό συναίσθημα τόσο σπάνιο και τόσο έντονο. Ευτυχία.

Είναι η δεύτερη φορά στη ζωή μου που νιώθω τέτοια ευτυχία, όσοι το έχουν νιώσει θα ξέρουν την ‘’ειδοποιό’’ διαφορά από το παραλήρημα χαράς και τι την κάνει τόσο δυσεύρετη. Και επίσης θα ξέρουν ότι δεν μπορεί να περιγραφεί, όχι εύκολα. Αν θέλει κανείς να ακούσει την γνώμη μου θα την πω…. Πιστεύω ότι για να υπάρξει αληθινή ευτυχία πρέπει να προηγείται μεγάλη, ΠΟΛΥ μεγάλη νοσταλγία, προβλήματα και καταστάσεις που σε βουλιάζουν στη δυστυχία. Και όταν εμφανίζεται, ειδικά όταν αυτό γίνεται ΜΠΑΜ ξαφνικά, η λύση και ένα μαγικό φως διαλύει κάθε ζοφερό σύννεφο που σε σκιάζει τότε είναι που νιώθεις ευτυχισμένος. Όταν όλα κάνουν στην άκρη και υπάρχεις μόνο εσύ και αυτό που θέλεις πιο πολύ απ όλα μπροστά σου, υλικό, συμπαγές και να σου φωνάζει να το πιάσεις, να το αρπάξεις, να το γευτείς, να το ζήσεις. Όταν τίποτα πλέον δεν σε βαραίνει στον πάτο, όταν φτερά φυτρώνουν στην καρδιά σου, όταν μια αόρατη αύρα σκορπίζει χρώματα, και λευκό φως παντού, και μουσική και νότες και όνειρα και ότι πιο καλό μπορείς να φανταστείς με την κούτρα σου. Τότε νιώθεις ευτυχία. Και όλα τα προβλήματα ωχριούν μπροστά της. Όλα μοιάζουν φτιαγμένα από το αγαπημένο σου υλικό, στο αγαπημένο σου χρώμα με τον αέρα να μυρίζει όπως το αγαπημένο σου άρωμα.

Αυτά με την περιγραφή…  Και τι είναι αυτό που με κάνει να νιώθω έτσι… ΕΤΣΙ; (πω, ακομα και τώρα δεν μπορώ να περιγράψω πώς νιώθω) Είναι αυτό που θα ήθελα να μου συμβεί περισσότερο στον κόσμο τις τελευταίες εβδομάδες. Και μόνο η σκέψη του μου χαρίζει τη μοναδική αυτή αίσθηση. Να πάω στην Αθήνα!!! Ξέρετε, είναι αυτό που εύχεσαι να υπήρχε μόνο ένα μέρος στον κόσμο ολόκληρο, αυτό που εύχεσαι να μεταφερθείς εκεί τώρα αμέσως χωρίς να σε νοιάζει τι αφήνεις πίσω σου, χωρίς να σε απασχολεί τι θα βρεις μπροστά σου αρκεί να φτάσεις αυτό που επιθυμείς πιο πολύ και απ τη ζωή σου ή μάλλον που δεν επιθυμείς τη ζωή σου χωρίς αυτό.  Κάποτε αυτό το μέρος, η πρωτεύουσα της χώρας των ονείρων μου ήταν το Λονδίνο. Έχει όμως μεταφερθεί πολύ πιο κοντά, πολύ πιο προσιτά και εξίσου απρόσιτα. Η Αθήνα είναι σαφώς πιο κοντά, πιο οικονομικά εύκολο να πάω αλλά και πάλι χρειάζεται η χρυσή ευκαιρία…. Και αυτή ήρθε. Έχω ακούσει τόοοοοσα και τόσα για τον διευθυντή της εταιρίας που δουλεύει ο πατέρας μου και πραγματικά ο άνθρωπος δεν πάει πολύ καλά όμως μόνο ευγνώμων του είμαι για την ευκαιρία που μου προσφέρει. Και το τάιμινγκ είναι πολύ πολύ σημαντικό. Συγκαλεί συνέλευση της εταιρίας στην Αθήνα στις 27 του μηνός!!! Εκείνη τη μέρα δεν έχουμε σχολεία, ούτε την προηγούμενη, ούτε την επόμενη και έτσι έχω όλο το πεδίο ελεύθερο να αρπάξω το τι μου δίνεται και αυτό θα κάνω. Θα το ζήσω όσο πιο πολύ μπορεί όσο πιο έντονα είμαι ικανός να το κάνω. Μια μέρα είναι λίγη, αναρωτιέμαι πόσο θα με χορτάσει, πόσο θα μπορέσω να ικανοποιηθώ με λιγότερο από 24 ώρες μαζί της αλλά η προσφορά είναι αυτή και είναι take it or leave it. Χαζός είμαι να την αφήσω; Μπορεί να μην είναι τόσο όσο θα ήθελα (καλά αυτό είναι πρακτικά αδύνατο αφού θέλω να ζήσω εκεί μόνιμα, αλλά ούτε και 4-5 μέρες που θα ήταν πραγματικά υπέρ των ονείρων μου) όμως είναι άπειρες φορές καλύτερο από το τίποτα, και κάθε λεπτό εκεί αξίζει χιλιάδες άλλα μακριά της. Έτσι δεν θέλω να συμπεριφέρομαι με απληστία και ανικανοποίηση, για αυτό δεν παραπονιέμαι. Ας μην ζητάω πολλά γιατί θα μου πάρουν και τα λίγα (σχήμα λόγου, καθόλου λίγο δεν είναι). Και επιπλέον μετά από αυτή τη πρώτη επαφή θα γίνει πιο εύκολο να ξαναπάω, θα μου έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη και περισσότερη σιγουριά θα νιώθουν για εκείνη. Έτσι ίσως μου δοθεί η άδεια να πάω τα Χριστούγεννα ξανά!!!!

Το τρελό είναι που μου κάνει μια ο πατέρας μου πριν λίγο «Θα μείνεις στην Σάντρα;» Ούτε να το ζητήσω δεν θα τολμούσα, τόσο ικανοποιημένος ήμουν ήδη. Αλλά έκανε την ευχάριστη έκπληξη να το πει ο ίδιος. Και DAMN η μάνα μου δεν έχασε ευκαιρία να φέρει αντίρρηση, να πει ένα άνευ παρεξηγήσεως και αδιαμφισβήτητο όχι και να μου τονίσει ότι θα κοιμηθώ στο ξενοδοχείο αν θέλω να πάω. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή. Κάποιοι θέτουν όρους, άλλοι τους υπακούν ή τους αρνούνται με συνέπειες, καλές ή κακές. Είμαι υπερβολικά ευδιάθετος για να φέρω αντιλογία και να μαλώσω. Μόνο να παρακαλέσω μπορώ, ευγενικά και με γλοιώδη τρόπο ώστε ίσως με αφήσει ο πατέρας μου να το κάνω, κρυφά από τη μάνα μου. Δύσκολη δοκιμασία, θα πρέπει να γλύψω πολύ :Ρ Ίσως να θυμάται πώς είναι ο έρωτας και να με αφήσει… Ίσως να αποδειχτεί πιο εύκολο απ ότι πιστεύω όπως εύκολα ανέφερε ότι θα πάει Αθήνα χωρίς να ακούσει το ένα εκατομμύριο ατομικές βόμβες που έσκασαν στη κάρδια μου. Ίσως και να μην με αφήσει… Κρίμα…. Θα κέρδιζα ουκ ολίγες ανεκτίμητες ώρες. Και πάλι όμως δεν μπορώ να πιστέψω την τύχη μου.

Και το πιο εντυπωσιακό είναι κάτι που τώρα καταλαβαίνω, και πραγματικά νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη προς τον πατέρα μου αφού αυτός είναι ο άνθρωπος που μου χαρίζει για δεύτερη φορά την αίσθηση της ευτυχίας. 2 στα 2 τα χρωστάω σε εκείνον. :’) Thanks dad. Σε αγαπώ για την ανεξάντλητη χαρά που νιώθω και για όλα τα άλλα, όσα μου έχεις δώσει ως τώρα. :DDD

Λοιπόν, άντε άντε άντε δεν μπορώ να περιμένω να περάσουν 6 μέρες!!! Σήμερα κόντευα να πάθω εγκεφαλικό, τότε θα φτάσω στα πρόθυρα καρδιακού… Whatever. Αυτά για την ώρα. Σας αγαπώ. Απόψε όλους σας αγαπώ κάθε άνθρωπο που γνωρίζω γιατί όλοι οι άνθρωποι αξίζουν να νιώσουν έτσι και δεν αντέχω να νιώθω το αντίθετο για αυτούς…. Είναι η ομορφότερη νύχτα της ζωής μου, ισάξια της 26^ης Μαϊου…. Και θα τη θυμάμαι για όλη μου τη ζωή.

I wish the subscriber I've called was here...

Μεσάνυχτα 7 προς 8 Οκτ. 11:

‘’Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει πιθανόν το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο. Παρακαλώ, καλέστε αργότερα’’

Μάλιστα. Για πόσες φορές όμως  έχω τη δύναμη να καλέσω αργότερα; Για πόσο ακόμα θα αντέξω πριν παραδοθώ στην ανησυχία; Αυτό που δεν καταλαβαίνει η ψυχρή μηχανική γυναικεία φωνή είναι ότι αυτό το αργότερα απέχει από το παρόν περισσότερο από μερικές ώρες, περισσότερο από μια, από δύο μέρες…  Γιατί απέχει όγκους ανησυχίας, λύπης, μοναξιάς και απελπισίας. Απέχει απλά κενό, κενό που παγώνει την ανάσα στα χείλη μου αφού η απουσία της είναι λαμπερή και η σιωπή της εκκωφαντική.  Κάθε μέρα που περνάει, η πληγή βαθαίνει, το στιλέτο μπαίνει βαθύτερα στη καρδιά μου και μια και μόνο της κουβέντα μπορεί να με απαλύνει από κάθε πόνο , να θεραπεύσει την πληγή εάν δεν είναι πολύ αργά… Είναι όμως; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. ΟΧΙ! Όχι ακόμα. Υπάρχει περιθώριο πριν το κενό γίνει τόσο μεγάλο ώστε τα αδύναμα από τη θλίψη  άκρα μου να μην μπορούν να το ξεπεράσουν.

Μου λείπει τρομερά, θα έκανα τα πάντα για να τη δω να μου χαμογελά, να την ακούσω, να της ανοίξω τη καρδιά μου και να της την εμπιστευθώ. Αλλά δεν είναι εδώ για μένα. Βρίσκεται κάπου μακριά, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω αν με σκέφτεται, αν με θυμάται, αν καταλαβαίνει την παγωνιά γύρω μου. Ελπίζω να μην έκανα λάθος, να μην πληγωθώ. Έχω ανάγκη να μου πει πως όλα είναι καλά, να ακούσω ότι με σκεφτόταν και ότι της έλειψα.

Φαντάζομαι ότι όντως έτσι είναι, δεν έχω χάσει την πίστη μου, αλλά και πάλι δεν ξέρω. Μπορεί και να κάνω λάθος. Αλλά νιώθω ότι δεν έχω κάνει ακόμα, την εμπιστεύομαι, δεν πρέπει να είμαι πλεονέκτης και ανυπόμονος. Εμένα δεν θα μου άρεζε αν εκείνη κλονιζόταν τόσο εύκολα για μένα, θα ένιωθα ο ίδιος άσχημα που της δημιουργώ αυτή τη διάθεση και το τελευταίο που θα ήθελα τώρα είναι να την κάνω και εκείνη να νιώσει άσχημα. Δεν πρέπει να πιέζω και να πρεσάρω. Όμως χίλια άσχημα σενάρια περνάνε απ το μυαλό μου. Ότι με αγνοεί, ότι με ξέχασε, ότι μου θύμωσε, ότι έκανα εγώ κάτι και οι δικοί της, της απαγόρευσαν να μου μιλάει και της πήραν τον υπολογιστή. Ότι χτύπησε, ότι τραυματίστηκε και εγώ δεν είμαι κοντά της, ότι με μίσησε, ότι έπαυε κάτι κάποιος δικός της και είναι μες στη στεναχώρια της. Ότι ερωτεύτηκε κάποιον άλλο, έναν άγνωστο όμορφο και ελκυστικό Αθηναίο που της χαρίζει το πιο αθώο βλέμμα για να τον εμπιστευθεί και ότι την κάνει να με λησμονήσει και να ζήσει χαρούμενη μαζί του. Φοβάμαι. Ανησυχώ.

Σε σκέφτομαι κάθε φορά που κοιτάω το κινητό μου και δεν βλέπω σημάδι σου, τρέχω όλο προσδοκία όταν ακούω μήνυμα. Σε συλλογίζομαι πριν κοιμηθώ και το πρωί όταν αντικρίζω το φως που τρυπώνει απ το πατζούρι μου. Σε ψάχνω στο αεράκι, στη δροσιά της νύχτας, στη μουσική. Σε ακούω να μιλάς στη σιωπή και σε βλέπω στο σκοτάδι. Σε αναζητώ, σε αισθάνομαι στο τίποτα και στο πουθενά, σε νιώθω παντού. Wish you were here…

Πόσο όμορφο τραγουδι...;