Now life has killed the dream, I dreamed....

Αυτό ήτανε λοιπόν…

Τι περιμένουμε ποιος από τους δυο μας θα το πει πρώτος, ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς… Απ την αρχή ξέραμε πως δεν είχαμε άλλες επιλογές. Μπράβο μας όμως. Κράτησε αρκετά. Εδώ άλλοι που πάνε στο ίδιο σχολείο μένουμε μαζί έναν ή δύο μήνες και πάλι πολύ είναι. Και εμείς τα καταφέραμε έξι μήνες. Ακριβώς μπορώ να πω… 1^η Σεπτεμβρίου 2011- 28 Φεβρουαρίου 2012…

Τελικά δεν γίνεται. Με τη δεύτερη φορά το εμπέδωσα. Βασικά… Η Μαρία είχε δίκιο. Δεν μπορεί να γίνει. Καλά έκανε και το τέλειωσε νωρίς. Και εγώ δηλαδή έκανα λάθος; Και εκείνη έκανε λάθος; Και μαζί βουτήξαμε στο ίδιο σφάλμα; Όχι. Δεν πιστεύω πως είναι λάθος ή τουλάχιστον πως δεν υπήρξαν καλά από αυτό. Κέρδισα πάρα πολλά πράγματα, τόσα που με άλλαξαν, με βελτίωσαν…  Τίποτε δεν είναι ίδιο τώρα. Είμαι άλλος άνθρωπος και το χρωστάω σε αυτή. Την αγαπάω… Δεν ξέρω πώς μπορώ να το λέω αυτό, ίσως κακώς το λέω, ίσως δεν αξίζω να το πω ή δεν ξέρω τι σημαίνει. ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ! Την αγαπάω. 

Τι και αν έρθει, δεν θα αλλάξει τίποτε… Θέλω, ούτε και γω ξέρω πόσο πολύ, να έρθει εδώ, να την αγκαλιάσω, να τη δω επιτέλους μετά τόσο καιρό. Όμως κακά τα ψέματα, και εγώ τα απεχθάνομαι… Ακόμα και αν έρθει το Πάσχα, δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Άλλωστε, να συνεχίσουμε πού; Πόσο; Δεν έχει νόημα.  Τον αράπη και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς…  Ένα μήνα παραπάνω; Δύο; Ούτε καν… Εκτός και αν τη βρίσκουμε να κλαίμε και να χαλιώμαστε όλη την ώρα και να απελπιζόμαστε, να λέμε τα ίδια και τα ίδια… Αυτό το «μακάρι» έχει μαλλιάσει η γλώσσα μ να το λέω. Και δεν μου πάει. Δεν είμαι άνθρωπος που ποντάρει στην τύχη και ελπίζει. Παλεύω.  Αλλά το θέμα είναι πως όποιοι παλεύουν δεν κερδίζουν πάντα. Υπάρχουν μάχες που απλά δεν γίνεται να τις κερδίσουμε, ο εχθρός είναι πιο δυνατός και ανυπέρβλητος. There are storms we cannot weather, όπως λέει και το τραγούδι…

Αμάν και αυτό το Glee… Υποτίθεται το βλέπω να ξεχνιέμαι και αυτό σε χτυπάει εκεί που πονάς :Ρ Μια ο Κερτ, μια αυτό! Ε, α μα πια. Δεν άντεξα, τι να κάνω ο άνθρωπος… Και με πήρε από κάτω. Ουφ… Δεν αντέχεται άλλο. Ακούω ένα τραγούδι και αμέσως χαλιέμαι, την σκέφτομαι συνέχεια, παντού… Υποτίθεται πως η αγάπη είναι για να γελάς, αλλά εμείς πλέον κλαίμε.  Μετά από έξι μήνες καταλήξαμε να μοιρολογίομαστε. Θυμάμαι πώς ήταν στην αρχή… Αλήθεια υπέροχα. Αν μπορούσα θα πήγαινα εκεί τον χρόνο και θα ζούσα για πάντα εκεί.  Τώρα η ζωή είναι τόσο διαφορετική απ ότι έμοιαζε τότε. Και όταν ήμουν μαζί της ήταν όνειρο. Και ένιωσα τη μεγαλύτερη ευτυχία της ζωής μου όταν έμαθα πως θα πήγαινα να την δω… Έζησα τόσα πολλά… Έξι μήνες που αξίζουν σαν ένας χρόνος, αφού απέκτησε νόημα η ύπαρξη μου, ζούσα και χαιρόμουν. Και δεν πρέπει να χαθεί αυτό τώρα που το βρήκα, ούτε και για εκείνη.  Δεν μοιάζω με τον προηγούμενο εαυτό μου, η σχέση μας είναι ορόσημο για μένα. Είμαι διαφορετικός, με προτιμάω έτσι…

Πεντακόσια δέκα πέντε… ΓΑΜΗΜΕΝΑ χιλιόμετρα! :@ Δεν γίνεται να νικηθούν… Δεν αντέχουμε άλλο… Και όλα τα όνειρα μας, τα σχέδια μας, οι φαντασίες μας, καταρρέουν με ένα εκκωφαντικό «κρατς» και μας πλακώνουν… Όσα περισσότερα όνειρα χτίζεις, τόσο πιο πολύ αυτά θα σε θάψουν όταν διαλυθούν. Σαν ένα σπήλαιο που βάζεις βάζεις βάρος από πάνω αλλά είναι κούφιο από μέσα και όταν έρθει η ώρα θα σπάσει και θα βρεθείς κάτω από τα χαλάσματα που εσύ δημιούργησες. Πάλι θα έπρεπε να διαβάζω… Οκ, όχι και τόσο. Αλλά θα έπρεπε. Αλλά τώρα δεν δίνω σημασία… Πρέπει να ηρεμήσω. Δεν γίνεται να είμαι θλιμμένος όλη την ώρα. Από την Παρασκευή είμαι ένα μαύρο χάλι, με μια παύση το Σάββατο. Όμως δεν θα συνεχιστεί άλλο. Δεν θα χάσω όσα κέρδισα έξι μήνες. Αν είμαι ισχυρός θα πρέπει να επιβιώσω και μετά από αυτό. Η ζωή συνεχίζεται… Αναρωτιέμαι πώς θα μου φαίνεται η ζωή χωρίς την καθημερινή παρουσία της. Προς το παρόν αυτές τις μέρες φαντάζει άδεια. Κενή. Και φως κανένα στον ορίζοντα. Κάποια άλλη διέξοδος… Μόνο οι φίλες μου. ΧΡΗΣΤΕ ΜΟΥ, δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα απογίνω αν φύγω τελικά από την Ελλάδα… Αυτά είναι άλλης ώρας. Τώρα δίνω ρεσιτάλ ντράμα κουιν σαν περήφανος Ravenclaw που είμαι =.= ‘ Μετά σου λέει δεν είμαστε ντράμα κουινς…

Ειλικρινά δεν μοιάζει μερικές φορές πως ένα τραγούδι έχει γραφτεί ακριβώς για εσένα, ακριβώς για εκείνη τη φάση που βρίσκεσαι; Κάθε νότα και μια μαχαιριά μέσα σου, κάθε λέξη και μια σφαίρα. Και πονάει γαμώτο μου.

Μιλάω σαν να έχει έρθει το τέλος. Δεν έχει έρθει; Μεταξύ μας…. Ναι. Έχει. Φυσικά θα παλέψω με ότι μπορώ να την δω σε λίγο καιρό και το καλοκαίρι καλά θα κάνει να προετοιμαστεί για τρελά κέφια και έξαλλα πράγματα, αλλά δεν είναι ίδιο. Χωρίζουμε… Ή μάλλον όχι ακριβώς. Κάνουμε μια περίεργη σύμβαση. Λες και η ζωή μας εκβιάζει, έχει και το μαχαίρι και την πίτα και εμείς συμβιβαζόμαστε. Αγαπιόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Γιατί; Έτυχε! (όπως λέει και ο μαθηματικός μου) Δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο, δεν μπορεί να μην το αξίζουμε. Γιατί όχι εμείς ενώ κάποιοι άλλοι ναι; Λογικά θα έτυχε… Κάπου πρέπει να πέσει ο κλήρος. Πώς θα εμπνέονται όλα τα αισθηματικά μυθιστορήματα αν δεν συμβαίνουν αυτά και στα αλήθεια…

Ο χειρότερος αριθμός μου είναι το 5. Γιατί υπάρχουν δύο τέτοια στο 515. Και το κακό είναι πως είναι και δύσκολο να χαραχθεί. Πονάει αρκετά. Καλύτερα. Όσο περισσότερο πονάει στη σάρκα τόσο λιγότερο πονάει στη καρδιά και αυτό ισχύει. Αλήθεια, νοιάζονται αλήθεια όλοι αυτοί που με λένε τι έχω, και γιατί είμαι έτσι; Δεν το πιστεύω… «Χαμογέλα». Δεν είναι απλό. Δεν μπορώ να το κάνω και ας έχω φάει μισή σοκολάτα. Υποκατάστατα και μαλακίες. Τίποτα δεν είναι σαν, όχι ακριβώς έτσι, αλλά σαν την αγκαλιά της. Τίποτα απολύτως που να μπορώ να αγγίξω. Το μέλλον μου διαγράφεται απρόβλεπτο και αβέβαιο…  Τουλάχιστον πιστεύω αυτό που μου λέει, γιατί και εγώ το πιστεύω όταν το λέω. Θα είναι εκεί. Όπου και αν είναι θα είναι εκεί για μένα. Θα με αγαπάει ένα μέρος της όσος καιρός και αν περάσει…

Θα νοιάζεται για μένα. Θα αρκεστώ σε αυτό, δεν μπορώ να πάρω κάτι άλλο… Εξ άλλου ήδη κέρδισα πολλά από εκείνη. Με βοήθησε να βρω κάτι χαμένο εδώ και 6 χρόνια από μέσα μου…. Πρέπει να πάω για μάθημα… Και δεν έχω γράψει ούτε τα μισά…

                                   Το αγαπώ:

Πικρόγλυκο...

Κάτι έχω πάθει αυτές τις μέρες…

Οι μήνες περνάνε, σχεδόν έφυγε και ο Φεβρουάριος, και έρχεται και ο Ιούνιος, και μετά από αυτόν η Γ’ και οι πανελλήνιες… Ναι, το ξέρω ότι έχω ενάμιση χρόνο πλην κάτι για αυτό (ο.Ο) και ναι το ξέρω πως δεν πρέπει να ανησυχώ από τώρα…. Αλλά δεν ανησυχώ για τις πανελλήνιες αυτές καθαυτές. Ανησυχώ για εμένα και για το τι κάνω. Αύριο γράφω φυσική γενικής, το χειρότερό μου μάθημα που βαθμολογήθηκε με ένα 19 που δεν αξίζει! Και εγώ σε λίγες ώρες θα πρέπει να απαντήσω σε ασκήσεις κ ερωτήματα που δεν γνωρίζω και θα αναγκαστώ να κάνω σκονάκι, και πάλι είναι αμφίβολο αν θα γράψω πάνω από 16.

Και αυτό που εγώ σαν μαθητής και σαν χαρακτήρας θα έπρεπε να κάνω είναι να στρώσω κώλο σήμερα, να τα βάλω κάτω, να πάρω το βοήθημα και να βγάλω την ύλη που δεν έχω διαβάσει, να λύσω δεκάδες ασκήσεις και να πάω αύριο καθώς πρέπει. Αντιθέτως εγώ φέρομαι σαν κάποιος άλλος… Στο πρώτο 4μηνο κατάφερα να κάνω αυτό που δεν μπόρεσα τώρα. Αυτό σημαίνει πως χειροτερεύω;  Ίσως… Λοιπόν, αντί να κάνω όσα θα έπρεπε για να γράψω το γαμημένο 19 που έγραψα στο Α’ 4μηνο ή έστω ένα 18… βρίσκω τον εαυτό μου στο γραφείο να ρεμβάζει στο φέισμπουκ, να ακούει μουσική και να κάνει άλλα πράγματα που μου αποσπούν την προσοχή… Και αύριο γράφω ΚΑΙ στο φροντιστήριο… και δεν έχω προετοιμαστεί καθόλου :/

Μόνο κάνω άλλα πράγματα, βρίσκομαι υπέρ πολλές ώρες στο ίντερνετ, για να είμαι κοντά της και βλέπω glee, γιατί με κάνει να ξεχνιέμαι από όλα αυτά, και ακούω μουσική… Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί το να τα κάνω αυτά υπερισχύει του διαβάσματος… Δεν έγινα με το καθισιό αυτός που είμαι και ποτέ δεν θα πετύχω έτσι! Αλλά δεν μπορώ να αντιδράσω… θέλω να είμαι μόνο μαζί της, να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να το πετύχω αυτό και έτσι λιώνω ώρες ολόκληρες στο fb ενώ θα έπρεπε να βρίσκω την τάση και την αντίσταση και την ισχύ και άλλες μαλακίες. Δεν είμαι αυτός που θα επέβαλα άλλοτε στον εαυτό μου να είμαι. Και υπάρχει αυτή αυτή αυτή και οι φίλες μου που θέλω να τις βλέπω κάθε ΣΚ και Κυριακή και Σάββατο και 3-4 αγόρια επίσης που τείνουν να γίνουν φίλοι μου και μέσα σε όλο αυτό έχω ήδη χάσει τα (ξ)αδέλφια μου που σε μερικούς μήνες θα φύγουν στη Γερμανία και εγώ τους δίνω ελάχιστη σημασία…  Και παραμελώ το σχολείο, παραμελώ το σχολείο, παραμελώ το σχολείο…  γιατί σκέφτομαι πρώτα εκείνη και μετά οτιδήποτε άλλο και τα πράγματα δεν είναι ζαχαρένια και ρόδινα μαζί της. Έχουμε εμπόδια να ξεπεράσουμε, προβλήματα και το μεγαλύτερο είμαι εγώ. Νιώθω πως δεν κάνω αρκετά… Αν ήμουν καλύτερος θα την άφηναν, αν ήμουν καλύτερος θα μπορούσα να ξαναπάω εγώ, αν ήμουν καλύτερος θα ένιωθα πιο όμορφα μαζί της, δεν θα έμενα ανικανοποίητος όπως αυτή τη στιγμή που νιώθω απαίσια γιατί έχουμε παγώσει…

Μα ποια είναι η λύση; Από το μεσημέρι διαβάζω, και καλά, τύπους και φόρμουλες και όσο και αν ψάξω δεν θα βρω σε κανένα βιβλίο τον τύπο για την υγιή σχέση, πόσο μάλλον αν αυτή είναι εξ αποστάσεως. Μόνοι μας πρέπει αν βρούμε το αντίδοτο πριν να είναι πολύ αργά, να αντιμετωπίσουμε τον μαρασμό, την ρουτίνα. Αλλά δεν ξέρω… ακόμα και εκεί, αδιάβαστος πάω, δεν ξέρω πώς να αντιδράσω σε αυτό που μας συμβαίνει. Θέλω όσο τίποτε άλλο να την δω το Πάσχα, θα έκανα φόνο για να το καταφέρω αλλά δεν είναι στο χέρι μου και αυτό με τρελαίνει πολύ. Βασικά πριν δεν είπα ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω καλύτερα; Δεν ξέρω τι λέω μου φαίνεται… Φάσκω και αντιφάσκω, δεν ξέρω ποιος είμαι και τι πιστεύω για μένα, τι κάνω, τι θέλω… Μόνο ξέρω πως την ποθώ όσο τίποτε. Και είμαι πολύ κακομαθημένος για να συμβιβαστώ με την απουσία της, γιατί συνήθως έπαιρνα αυτό που ήθελα, απλά ποτέ δεν ζητούσα υπερβολικά πολλά…  Ίσως αυτό να κάνω τώρα και γι αυτό να είμαι προβληματισμένος, γιατί δεν έχω αυτό που θέλω. Πάλι ο εγωκεντρισμός. Είμαι τόσο έτοιμος να κατηγορήσω τον εαυτό μου… Να προσβάλλω τα ίδια μου τα αισθήματα, να με ανακηρύξω παρτάκια και εγωιστή. Γιατί; Γιατί μου το κάνω αυτό…. Πρέπει να καθίσω και να τα βρω με τον Σαράντη γιατί πλέον έχει αλλάξει τόσο πολύ που δεν μπορώ να επικοινωνήσω εύκολα μαζί του. Μου αρέσει ο φετινός εαυτός μου και αυτός είναι ότι μου έδωσε εκείνη και το θέλω αυτό. Αλλά πρέπει να καταλάβω τι είναι αυτό που θέλω, τι κάνω για να το αποκτήσω, γιατί και να τα βρω με εμένα… Συχνά παριστάνω τον χαρούμενο… αλλά δεν αντέχω πια τα ψεύτικα εμότικον. Βλέπω το πρόσωπο με το χαμόγελο που και καλά δείχνει εμένα, τν δική μου έκφραση και δεν υπάρχει τίποτα κοινό… Γιατί το βάζω συνέχεια, γιατί παριστάνω πως είμαι καλά;

Το συμπέρασμα είναι πως εδώ και μισή ώρα γράφω ασυναρτησίες και η κατάσταση οδεύει προς το χειρότερο γιατί απομακρυνόμαστε… και δεν ξέρω τι να κάνω για να το ανατρέψω. Και όλα αυτά που έγιναν χ8ες…; Γιατί τα έκανα; =/ Ουφ…  Μπούλσιτ! Ανάθεμα και αν υπάρχει συνοχή στα όσα γράφω…

And The Reason Is You

Kαι τώρα κλαίω!
Απο την ανάρτησή της, από τις αναμνησεις μου, από τις σκέψεις μου, από το τραγούδι μας, από τα λόγια της, από τα λόγια μου...
Καίει το δάκρυ το άγονο χώμα και εκεί που βλάστιση θα υπήρχε μένει πάγος ξηρός και καυστικός.

I think I have an Emergency...

Καλής σας εσπέρα!

Σήμερα πήραμε βαθμούς και είμαι πολύ χαρούμενος για τον εαυτό μου. Τα καλά κόποις κτώνται λένε και είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τις προσπάθειες σου να αποδίδουν καρπούς. Από την άλλη ωστόσο δεν θα ήταν λογικό για μένα να μην υπήρχε και κάτι τις να δίνει πρέζες δηλητηρίου στη χαρά μου… Εκείνη. Δεν ξέρω τι θα κάνω αν γίνει αυτό που φοβάμαι. Εγώ διαβάζω συστηματικά χρόνια τώρα και τους τελευταίους μήνες προσπαθώ σκληρά για να μην απογοητεύσω τον εαυτό μου και το κατάφερα άριστα. Παρ’ όλα αυτά δεν είμαι ικανοποιημένος από κάτι… Δεν μου φτάνει που τα πήγα τόσο καλά διότι για μένα ήμουν σίγουρος. Αυτό που ποθούσα ήταν να αποδώσει ανάλογα και εκείνη μπας και γίνει η ζωή μας λίγο καλύτερη. Αλλά δεν έγινε έτσι. Και πώς να γίνει…; Δεν είναι τόσο εύκολο και το πείσμα δεν είναι το μόνο που χρειάζεται. Αν δεν αλλάξουμε μυαλά εμείς οι άνθρωποι πάντα έτσι σκατά θα τα κάνουμε. Νομίζουμε πως είμαστε ικανοί για τα πάντα, ή για πολλά τέλος πάντων, απλά και μόνο επειδή… είμαστε εμείς! Και από λόγια, άλλο τίποτε.   ‘’Δεν με ξέρεις καλά εμένα, τι μπορώ να κάνω!’’ και ΘΑ. Πολλά ΘΑ και ΘΕΛΩ και λίγα ΝΑ. Γενικά μιλάω, με αφορμή κάτι δικό μου. Όλοι πιστεύουμε λίγο πολύ, και εγώ, πως μπορούμε να τα καταφέρουμε δεξιά και αριστερά με το κούνημα των δαχτύλων μας, αλλά δεν είναι έτσι μάγκες. Θέλει δουλειά και προσπάθεια και το αίμα που θα φτύσεις, και ο ιδρώτας που θα ρίξεις, θα γίνουν λίπασμα για το άνθος της επιτυχίας… Το μόνο που σκέφτομαι είναι τι θα γίνει εάν χάσουμε τη μοναδική μας ευκαιρία, πώς θα συνεχίσω και πού. Και νιώθω πικραμένος, ναι. Απογοητευμένος ίσως…. Είμαι εγωιστής. Νιώθω άσχημα που χάνω εγώ το κέρδος μου και δεν μπαίνω στη θέση της. Και ντρέπομαι για αυτό. Δεν γνωρίζω πώς να αντιμετωπίσω αυτόν τον εαυτό μου, το μόνο που είναι ασφαλές να κάνω είναι να ελπίζω και να μιλάω όσο πιο κεκαλυμμένα μπορώ διότι οι πολλές κουβέντες πληγώνουν. Όπως και να ‘χει αυτό… απογοητεύτηκα γιατί ήλπιζα σε κάτι καλύτερο… Εγώ; Είμαι ικανοποιητικός εγώ; Όχι βέβαια. Δεν γνωρίζω τι παράπονα έχει από εμένα, όλο και θα υπάρχουν… Δίνω όμως ότι καλύτερο μπορώ και θεωρούσα δεδομένο το ανάλογο εκ μέρους της… Δεν πειράζει. Ποτέ δεν είμαστε πλήρως ευχαριστημένοι από κανένα, είμαστε άπληστοι απ τη φύση μας… Πάλι την αγαπώ.

Και άλλα θα μπορούσα να πω όμως δεν θέλω… Δεν το διακινδυνεύω περισσότερο. Πέρα απ τους βαθμούς και τα συναφή όμως η ζωή έχει και άλλες πλευρές. Η φιλία λόγου χάριν. Είναι κάτι που όλους μας προβληματίζει και όλους μας επηρεάζει, μας  καθορίζει, μας ταλαιπωρεί, μας ευχαριστεί, μας πληγώνει, μας κουράζει, μας ολοκληρώνει. Πριν λίγες μέρες ο μαθηματικός μου μας μίλησε για τη φιλία και για την προσφορά στους αγαπημένους μας. Με όμορφα λόγια, με συμβολικά λόγια. Και είχε δίκιο και αυτός και η σύζυγός του για αυτά που είπαν… Όλοι μας στενοχωριόμαστε για τους φίλους μας και όταν αυτοί είναι θλιμμένοι κάτι μέσα μας σπαρταράει, ζητά οξυγόνο, ζωή… Όταν ο φίλος νιώθει άσχημα η ψυχή σου αισθάνεται εν μέρει ανάλογα. Κλαίει; Θες να συμπαρασταθείς. Απελπίζεται; Θες να κάνεις το φως μέσα του να λάμψει. Καταρρακώνεται; Θες να γίνεις το υποστήριγμα του και να τον κρατήσεις να ξανασηκωθεί. Μια φίλη μου, μια κοπέλα που αν και δεν γνωριζόμαστε πολύ καιρό (ένα χρόνο περίπου) την νιώθω κοντά μου και της συμπαρίσταμαι ιδιαιτέρως ήταν κάπως έτσι μαύρα και άραχνα. Δεν θα μπορούσα να ξέρω πως είναι έτσι και να μην δώσω το 100% για να την στήσω στα πόδια της. Τα άκουσα όλα, όσο λυπητερά και αν ήταν, όσο απελπισία και αν έκρυβαν τα λόγια της και υπομονετικά επί ώρα πάσχιζα να την κάνω να νιώσει καλύτερα. Και στο τέλος με τη βοήθεια της κολλητής της το κατάφερα. Και αυτό με χαροποιεί ιδιαιτέρως καθώς οι φίλοι είναι μέρος του εαυτού μας, βοηθώντας τους αισθανόμαστε και εμείς αναζωογονημένοι.  Είναι μεγάλη βλακία να σκύβουμε το κεφάλι στις δυσκολίες της ζωής μας και να τα παρατάμε, να κουραζόμαστε από τον αγώνα και τη μάχη. Μπορούμε πάντα να κάνουμε τη ζωή ένα τόνο πιο ζωντανή και αυτό αν δούμε τη πραγματικότητα μέσα από πρίσμα αισιοδοξίας. Πολλοί θα μας πληγώσουν, φίλοι, έρωτες, άτομα εμπιστοσύνης, θα προδοθούμε, θα πονέσουμε, θα λαβωθούμε. Αλλά ξέρετε ένας φίλος είναι το καλύτερο θεραπευτικό. Και ίσως μερικές φορές κάνουμε τη σκέψη: Γιατί όλοι κλαίγονται σε εμένα, γιατί όλοι τώρα;  Όπως λοιπόν είχε πει και η κ. Μ. ‘’Αν υπήρχε ένα δέντρο μέσα στην έρημο, όλοι εκεί δεν θα πήγαιναν να ξαποστάσουν;’’ Επομένως δεν είναι σωστό κανείς να παραπονιέται για τα όσα καλείται να δώσει στους φίλους του, αντίθετα ισχύει πως όσα περισσότερα ζητάνε οι φίλοι τόσα περισσότερα αξίζεις, τόσα πιο πολλά μπορείς να δώσεις. Να αισθανόμαστε περήφανοι όταν οι φίλοι μας ζητούν την βοήθειά μας, σημαίνει ότι είμαστε πολύτιμοι. Και αν τα καταφέρνουμε είμαστε και ικανοί!  Και κανένας βαθμός δεν συγκρίνεται με την ικανοποίηση όταν ο φίλος σου λέει συγκινημένος ‘’ευχαριστώ’’. Η αγάπη είναι ανεκτίμητη και δεν την δίνουμε για τους άλλους, αλλά για μας. Γιατί ευτυχισμένος είναι αυτός που αγαπάει και όχι απαραίτητα αυτός που αγαπιέται. Έτσι είναι η φύση του άνθρωπου που είναι ‘’καλός’’ φίλος. Να δίνει, να δίνει, να δίνει και αν ποτέ γκρινιάζει ας σκεφτεί τον εαυτό του να μην προσφέρει στοργή στους άλλους και θα διαπιστώσει ότι δεν έχει νόημα η ύπαρξή του δίχως αυτό.

Μήπως είναι και αυτό εγωιστικό; Ναι είναι. Τόση ώρα λέω ότι αγαπάμε για τον εαυτό μας, όχι για τους άλλους, για να νιώθουμε εμείς σημαντικοί απαλύνοντας τον πόνο τους. Να νιώθουμε χρήσιμοι, κάποιοι. Να νιώθουμε άνθρωποι, φίλοι, κάτι τέλος πάντων που θα μας ελευθερώσει από την κενότητα της άστοχης ύπαρξης μας. Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι πως ένιωσα περήφανος για μένα όταν την βοήθησα. Ίσως να είμαι απλά εγωκεντρικός και να πασχίζω κατά βάθος μόνο για τη δική μου ικανοποίηση… Μπερδεύτηκα ανάμεσα στη χαρά για τη φίλη μου και στη χαρά για εμένα…

Και τι είναι αγάπη; Μήπως είναι απλά και μόνο η εκδήλωση ενός είδους εγωισμού, αυτού που απαιτεί την ευτυχία του άλλου για να χορτάσει το αίσθημα ανασφάλειας του ανθρώπου; Μήπως αγάπη είναι αυτά που κάνουμε στη προσπάθειά μας να δώσουμε αξία στον εαυτό μας; Μήπως τελικά η αγάπη δεν είναι να μοιράζεσαι αλλά να επωφελείσαι; Ή μήπως απλούστατα εγώ δεν ξέρω να αγαπάω… Και με τους βαθμούς το ίδιο έγινε… Πιο πολύ για μένα ανησυχώ παρά για εκείνη… Νιώθω παγιδευμένος σε ένα κολοσσιαίο ταμπλό του παιχνιδιού που ποτέ δεν μου άρεζε, το «Κερδίστε Χάνοντας». Μήπως λοιπόν ξοδεύουμε – αγαπάμε για να κερδίσουμε οι ίδιοι; Ας σκεφτούμε τη φράση ‘’σε θέλω’’ που τόσο μας αγγίζει όλους τους ερωτευμένους και χαιρόμαστε όταν μας τη λένε… Στην ουσία όμως δεν σημαίνει πως ότι κάνουμε αποσκοπεί σε εμάς, στις δικές μας επιθυμίες; Και γιατί φοβάμαι τόσο πολύ να παραδεχτώ τον εγωισμό που υπάρχει μέσα μου; Είμαι κακός, είμαι ψώνιο, είμαι παρτάκιας; Δεν θα παραδεχόμουν ποτέ τίποτα από αυτά στους άλλους, ούτε καν σε εμένα καλά καλά…  

Και να σκεφτεί κανείς πως ήμουν χαρούμενος όταν άρχισα να γράφω την ανάρτηση… τελικά δεν μου αρέσω, και δεν μου αρέσω καθόλου, τόσο καθόλου που δεν μπαίνω στον κόπο να με αλλάξω… Θα παίξω… Και ελπίζω να κερδίσω χάνοντας. Διότι σκεφτόμενος και άλλο πρόσφατο περιστατικό διαπιστώνω πως η ζωή εξαχνώνεται και μάλιστα τόσο απότομα που κάποια μέρα θα είναι η τελευταία μας και δεν θα το έχουμε καταλάβει… Και ας έχουμε να ζήσουμε πολλά ακόμα, είτε είμαστε 30 είτε 50 ετών είτε παραπάνω, ποτέ δεν θα έχουμε ζήσει αρκετά….

And you do your best to show me love, 

but you don't know what love is...

Paramore <3