Ελαττώματα λοιπόν.
Το πιο δύσκολο με αυτά είναι όχι απλά να τα παραδεχθείς, αλλά και να βρεις μέσα σου το αίτιο που τα προκαλεί και να το παραδεχθείς και αυτό. Πρώτα στον εαυτό σου. Μετά στους άλλους.
Ωστόσο είναι και αυτά αναπόσπαστο κομμάτι μας και χωρίς αυτά δεν είμαστε οι εαυτοί μας. Και κάποιοι μας αγαπούν για αυτό ακριβώς που είμαστε, με τα ελαττώματα και τα λάθη μας. Όσο και αν προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό, καθώς άλλα θα δημιουργούνται απ τις στάχτες των παλιών. Οπότε το πιο υγιές που θα έκανα εγώ, είναι βρω πια είναι, να τα ερμηνεύσω, να τα αποδεχτώ και να τα αγαπήσω. Και τότε μόνο θα μειώσω τις επιπτώσεις τους.
Δεν αναφέρομαι στα όσα με κάνουν άσχημο και αποκρουστικό, όχι στα εξωτερικά ελαττώματα. Αυτά είναι μάλλον ατέλειες. Αλλά αυτό που πραγματικά μας μειώνει, όπως λέει και η λέξη, είναι τα ελαττώματα. Τα πνευματικά, και ψυχικά χαρακτηριστικά, τα στοιχεία της ψυχοσύνθεσης μας που μας προσδίδουν κακότροπο ύφος και άσχημη συμπεριφορά, που μας χαρίζουν αντιπαθητικότατα και μας ευεργετούν με απορρίψεις. Φυσικά, πολλά από αυτά καλύπτονται από το φως μιας λαμπερής εμφάνισης που κρύβει με την λάμψη της τις ασχήμιες της ψυχής. Λίγη τύχη, ένα ιστορικό ομορφιάς στην οικογένεια, σωστές επιλογές στην προεφηβία, τύχη (ναι, πάλι), και βουαλά έχεις αρκετό φαίνεσθαι για να εξωραΐζεις το είναι. Φυσικά η ουσία βρίσκεται μέσα μας. Παρασύρομαι πάλι. Άλλο είναι το θέμα. Σωστά είναι και αυτά, πνεύμα vs σώμα κτλ αλλά δεν είναι του παρόντος.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι να παραδεχτούμε από πού πηγάζουν τα ελαττώματα μας. Γιατί; Γιατί υπάρχουν, τι και ποιος τα φύτεψε και ποιος τα καλλιέργησε; Είναι σαν αγριόχορτα. Σε όλους, παντού, φυτρώνουν. Φαινομενικά, δεν υπάρχει λόγος γ αυτό. Απλά φυτρώνουν. Χόρτα είναι… Και βρωμίζουν το έδαφος, πνίγουν τα υγιή φυτά, ασχημίζουν το περιβόλι. Είπαμε… εκτός και αν τα τριαντάφυλλα είναι πολύ κόκκινα. Αλλά δεν είναι πάντα. Εγώ δεν είμαι τόσο κόκκινο. Εγώ δεν είμαι καν τριαντάφυλλο. Όμως εγώ έχω βαθιές ρίζες. Και είμαι σε θέση να ψάξω να δω από πού κρατάει η ρίζα των χορταριών. Στο δια ταύτα.
Κράζω. Πολύ. Βρίζω και θάβω τον κόσμο γύρω μου. Λίγους εκτιμάω αληθινά. Πάντα λέω πως αυτό είναι επειδή εγώ έχω επίπεδο, επειδή είμαι καλύτερος από αυτούς, επειδή ξέρω να κρίνω, να διακρίνω τη μάζα από τους ξεχωριστούς. Το ιδιαίτερο από το κοινότυπο, το ποιοτικό από το φτηνό. Αυτό κυρίως. Το παραδέχομαι ότι κράζω. Ίσως περηφανεύομαι πού και πού γι αυτό. Μάλλον κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Ο λόγος που κράζω δεν είναι ούτε το χαμηλό επίπεδο των άλλων ούτε καμιά ανωτερότητα δικιά μου. Φυσικά και γνωρίζω καλά γιατί κράζω. Ζηλεύω. Μπορεί να μην με πιάνει κρίση ζήλιας όπως άλλα άτομα αλλά ζηλεύω πολύ. Όχι απλά ζηλεύω. Φθονώ. Ακριβώς αυτό. Ο φθόνος καλλιεργεί αυτή τη διάθεση περιφρόνησης προς τους άλλους. Αυτό που μου λείπει, αυτό που έχουν εκείνοι και εγώ όχι, αυτό είναι που θέλω να το υποβαθμίσω. Για να φανώ καλύτερος. Ώρες ώρες δεν το πιστεύω πόσο πολύ φθονώ και πόσο λίγο το παραδέχομαι. Ακόμα και αν δεν ξέρω τον χαρακτήρα κάποιου ανθρώπου μπορώ να τον μισήσω γιατί έχει αυτό που μου λείπει. Και για να καταλάβω και εγώ ο ίδιος καλύτερα αυτό το πράγμα θα αναλύσω κάτι.
Τζάστιν Μπίμπερ. Τον απεχθάνομαι. Δεν ξέρω το παραμικρό για τα προσωπικά του, παρά δυο τρια πραγματάκια που έτυχε να δω κάποτε και δεν θέλω να μάθω κιόλας. Απλά τον μισώ. Αυτό το ξέρω. Θέλω να εξαφανιστεί. Και αποτελεί ανεξάντλητο στόχο κακίας και κραξίματος. Έχω πετάξει καλές ατάκες για τα μούτρα του. Και όλα αυτά χωρίς να μου φταίει σε κάτι άμεσα. Δεν με πρόσβαλε, δεν με ξέρει καν, παίζει να μην ξέρει ποια είναι η πρωτεύουσα της χώρας μου. Η ξαδέλφη μου, μου το λέει, αλλά δεν το παραδέχομαι μπροστά της. Τον ζηλεύω ως το κόκαλο. Το κάθε τι που έχει πάνω του και θα ήθελα να το αποκτήσω αλλά δεν μπορώ. Δεν θέλω απλά να πάρω αυτά που έχει. Αλλά θέλω να δικά του. Αυτός να γίνει ένα τίποτα και εγώ να γίνω αυτός. Δεν θα έπρεπε καν να ασχολούμαι. Αλλά τον φθονώ τόσο πολύ που όλο αυτό εξωτερικεύεται.
Έχω κόμπλεξ κατωτερότητας. Εδώ και χρόνια, από τότε που έμαθα τι είναι το κόμπλεξ κατωτερότητας και τι το ανωτερότητας πάντα σκεφτόμουν πιο έχω εγώ. Ήξερα εδώ και καιρό ότι έχω ένα. Αυτογνωσία… κάτι είναι και αυτό τουλάχιστον. Με απασχολεί ακόμα. Μήπως έχω κόμπλεξ ανωτερότητας; Αυτό δεν προϋποθέτει να είμαι ανώτερος, ώστε να φέρομαι δεσποτικά; Αλλά μοιάζει σαν να έχω το κόμπλεξ κατωτερότητας. Ξέρω πως είμαι κατώτερος αλλά συμπεριφέρομαι αντίθετα. Όπως είπα, γι αυτό φταίει το σύνδρομο ζήλιας.
Και κάτι ακόμα σημαντικό. Είμαι εγωιστής. Εγωκεντρικός. Εγωπαθής. Εγωμανής. Ή τουλάχιστον έτσι λένε κάποιοι που αγαπάω. Γι να το λένε… Η αλήθεια είναι πως δεν το αναλαμβάνομαι, ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι, που προσπαθώ να προσδιορίσω γιατί το λένε αυτό, τι είναι το τόσο εγωιστικό πάνω μου δεν το βρίσκω. Αγαπάω τόσο πολύ τους φίλους μου. Θυσιάζομαι για αυτούς, είμαι γενναιόδωρος… Πού είναι ο εγωισμός. Δεν ξέρω πραγματικά… Αλλά δεν πιστεύω πως έχει άδικο όποιος το λέει γιατί βέβαια ο εγωπαθής, το λέει και η λέξη, δεν καταλαβαίνει την οπτική των άλλων. Όλα είναι υπό το δικό μου πρίσμα. Όσα λέω τον τελευταίο καιρό για τον εαυτό μου, το πόσο έξυπνος είμαι, το πόσο με έχει κάποιος/α ανάγκη, και τα λέω ανοιχτά σε αυτόν τον κάποιο/α, δεν είναι ο αληθινός μου εαυτός. Είναι ένα προσωπείο το οποίο καλύπτει τα ελαττώματα μου και ξέρω πως είναι ψωνίστικο και γι αυτό το κάνω αυτοσαρκαστικά. Σοβαρά, όταν είμαι μόνος μου, όπως τώρα, δεν πιστεύω καθόλου σε αυτά που λέω. Είναι μια επαναλαμβανόμενη πλάκα που κάνω συνεχώς. Δεν είναι αυτά λοιπόν που με κάνουν εγωπαθή, γιατί αυτά δεν τα πιστεύω τόσο θερμά όσο λέω. Υποθέτω πως όσοι με βρίσκουν εγωκεντρικό θα πρέπει να μου κάνουν ξεκάθαρο γιατί το λένε αυτό.
Μέσα μου, βαθιά, παραδέχομαι πως είμαι, αλλά δεν ξέρω να πω γιατί ακριβώς. Απλά ξέρω πως ακόμα και αν είμαι καλός φίλος, πάνω από όλα, από όλα, όλα όμως, είναι η δική μου ικανοποίηση. Είμαι τόσο καλός με τους άλλους γιατί θέλω να παρουσιάζομαι ως μεγαλοπράγμων, να φοράω την περικεφαλαία που γράφει ‘'Δείτε, είμαι ΤΟΣΟ καλός! Θαυμάστε με’’ Αυτό το ξέρω ότι το έχω. Είναι όλα για να φαίνομαι ηθικός. Είμαι, όχι ότι δεν είμαι. Αλλά η ουσία είναι πως θέλω να κάνει μπαμ. Να το βλέπουν όλοι πόσο αφοσιωμένος είμαι στις φιλίες μου, και οι ίδιοι μου οι φίλοι να νιώθουν χειρότεροι από εμένα. Γιατί τόση κακία στον πάτο της ψυχής μου; Ευτυχώς είναι πολύ βαθιά… συνήθως επικρατεί η καλοήθη κρούστα από πάνω, ακόμα και αν ο πυρήνας είναι φαρμακερός.
Αυτά για απόψε. Ψυχανάλυσα, όχι αναλυτικά, αλλά κάπως ολοκληρωμένα, αυτά που θεωρώ μεγαλύτερα ελαττώματα μου. Δίπλα σε αυτά βρίσκεται η οξυθυμία μου, τα νεύρα, η τελειομανία, η ανασφάλεια, το πόσο μυγιάγγιχτος είμαι στα όλα μου, το πείσμα και η υπερβολική ευαισθησία. Η ανικανότητα να δω καθαρά στους ανθρώπους και κυρίως στις καταστάσεις, να τρέφω άσκοπες ελπίδες, στους έρωτες κυρίως, α, να ερωτεύομαι ακατάλληλες κοπέλες… Και άλλα… Είναι πολλά τελικά. Ίσως επανέλθω σε αυτά… Για την ώρα πάω να κοιμηθώ, αύριο έχω να ζήσω μια μέρα που θα κουράσει τον εγωπαθή και φθονερό έφηβο που κατοικεί σε αυτό το ασχήμι κορμί.
