It's the final countdown..
Σημερα λοιπον και καθως ψωνιζα αμεριμνος και χαλαρος με την κολλητη μ (β') μου 'ρχετε μια φλασια...
Και με τάραξε. Με ταρακούνησε. Με επανέφερε στην πραγματικότητα. Με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι ίσως κινδυνεύω να βρεθώ προ τετελεσμένων γεγονότων.
Εκεί που περπατούσαμε στο κέντρο, κοιτάω το κινητό μου και ξαφνικά καταλαβαίνω ότι σε 7 x 24 = 168 ώρες θα βρίσκομαι σε ένα μεγάλο δωμάτιο (αίθουσα το λέμε ρε βλάχο) με μερικές άλλες δεκάδες παιδιά και φοιτητές, την κολλητή μου (α'), τον συμμαθητή μου και τις συμμαθητριές μου και καμιά πεντάδα μεσήλικες καθηγητές πανω απ τα κεφάλια μας και μια ποικιλία θεμάτων τυπωμένα σε χαρί μπορστά στα χέρια μας, με σκοπό να αξιολογήσουν την γνώση μας επι της αγγλικής γλώσσας σε πάσης φύσεως περιεχόμενο με τις ανώτερες απαιτήσεις και τα υψηλότερα κριτήριας. ECPE.
Examination for the Certificate of Proficiency in English
Προφίσενσι.... Μίσιγκαν Προφίσενσι....
Ήταν μία και δέκα περίπου (13:10) το μεσημέρι και σκέφτηκα ότι σε ακριβώς μια εβδομάδα από τότε θα δίνω τις τελευταίες εξετάσεις που θα αφορούν τα αγγλικά στη ζωή μου (υποθετω....) Μετά από 7.5 (εφτάμισι) χρόνια στα θρανία του ISON, μετά από 7 καθηγήτριες, μετά από δύο προηγούμενα πτυχεία, μετά από ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, δεκάδες διαγωνίσματα, εκατοντάδες λάθη, μετά από την κατασπατάλιση του καλύτερου καλοκαιριού της ζωής μου, μετά από πολλές ώρες με στραμμένη την προσοχή σε ένα κασετόφωνο, μπόλικες μπόλικες σελίδες με εκθέσεις, δυο Α', γέλια, χαρές, φιλίες, καυγάδες, γνώσεις, κουβέντες, εμπειρίες, γνωριμίες, παρεξηγήσεις και πειράγματα και ασταμάτητο φρεσκάρισμα και διάβασμα πάνω από δεκάδες βιβλία αγγλικών, δεκάδες προσομοιώσεις εξετάσεων, εκατοντάδες ευρώ σε βιβλία και τετράδια και χιλιάδες αλλα σε δίδακτρα, 3 εξέταστρα και δύο εκδρομές στο Λονδίνο, μετά από την πρόσφατη θλίψη μου για την πρώην καθηγήτρια μου και την κλονισμένη υγεία της, την σχέση σεβασμού και οικειότητας με την διευθήντρια μου, τον σχηματισμό δύο παρεών στο φροντιστήρειο (δύο διαφορετικών) και την εκμυστήρευση μυστικών και συναισθημάτων κατά την πορεία προς τα μαθήματα με την κολλητή μου, μετά από την συνύπαρξη με τους καλύτερούς μου φίλους σε μια τάξη, μετα από αστηρευτες γνωσεις που δώσαμε στην καθηγήτρια μας περί Χάρι Πότερ και πολύ κουτσομπολιό από την διευθύντρια (ξεχνάω κάτι???) η εμπειρία μου με την εκμάθηση αγγλικών λαμβάνει τέλος.
Η αυλαία κλείνει, πέφτουν οι τίτλοι τέλους, τα credits, τα special thanks και η μουσική λήξης... Δεν το πιστεύω ότι σε μια εβδομάδα θα έχει περάσει ακόμα και το τελευταίο λεπτό που θα διδάσκομαι αγγλικά, ότι αυτό ήταν. Ότι έμαθα ότι ήταν να μάθω και δεν θα έρθει κανένα αλλο βιβλίο, καμια φωτοτυπία από τον "Κρητικό" και καμιά καθηγήτρια να μου μάθει αγγλικά.
Θα μου πείτε... "Πώς κάνεις έτσι. Ο πρώτος είσαι ή ο τελευταίος που τελειώνει τα αγγλικά."
"Φυτό, σε πειράζει που τελειώνουν τα μαθηματα... "
"Και δεν χαίρεσαι"
"Σιγά το πράγμα"
Πρώτον... Δεν λέω ότι στεναχωριέμαι. Απλα... κάτι φεύγει απ τη ζωή μου. Θα είναι πλέον διαφορετική η πραγματικότητα καθως από την δευτερα δημοτικού εγώ μαθαίνω αγγλικά. Καθε βδομαδα, σταθερα τόσα χρονια πηγαινα στο ISON και εκανα μαθημα... Και τώρα αυτό πάει, τελειώνει... Κάτι θα λέιπει....
Ναι, θα μου λέιψουν. Και τα αγγλικά, και το μάθημα, και οι καθηγητριες και το ISON. Πολλάκις έχω πει ότι το νιώθω δεύτερο σπίτι μου. Λένε οτι το σχολειο ειναι το 2ο σπιτι του μαθητη. Αλλά εγώ αισθάνομαι έτσι για το φροντιστήρειό μου. Εκεί πήγαινα και πληροφορική και Γερμανικά... Εχω περάσει περισσότερες ώρες εκεί απ ότι στο σχολείο. Λοιπόν, για μενα εκεί είναι το δεύτερο σπίτι μου. Και θα μου λείψει όταν θα βγω απο εκει μέσα την Παρασκευή και θα ξέρω πως ίσως να μην κάνω πότε μάθημα ξανα εκει μέσα (ίσως συνεχισω τα Γερμανικα στο Πανεπιστήμειο...)
Όμως το πτυχείο πλησιάζει, απέχει μόλις λίγες μέρες και έπειτα (αν βεβαια το πάρω, που ειναι σιγουρο)...; Επειτα τι; Θα παψουν εκεινες οι γυναίκες να είναι καθηγητριες και παιδαγωγοί μου; Θα πάψουν οι αίθουσες να είναι οικεία μέρη, η πόρτα γνώριμο κακταφύγειο, ο αριθμός του τηλεφώνου γνώστος στη μνήμη μου; Όχι. Γιατί ότι γράφει δεν ξεγράφει και όσα έζησα και έχω να ζήσω άλλα δυο μαθηματα εκει περα δεν θα τα ξεχασω. Με επιρρέασαν. Με διαμόρφωσαν. Με έφτιαξαν και εν μερη χαρη σε αυτα είμαι όποιος ειμαι.
Η Μ. (μακαρι να τα καταφερει), η Ρ., η Α. και η Δ. ειδικά η τελευταία, η διευθύντρια είναι άνθρωποι που με έμαθαν πολλά και δίπλα τους έζησα διάφορες εμπειρίες. Η τελευταία ξέρει πολλά περισσότερα για μένα απ ότι ο οποιοσδήποτε άλλος καθηγητής μου έβερ. Είναι ο μέντοράς μου. Ένα στόμα που θα ακούσω τις συμβουλές του, ένα μάτι που θα καταλάβω το βλέμμα του. Είναι ένας άνθρωπος στον οποιο χρωστάω πολλά και την ευχαριστώ για όλα αυτά που μου έδωσε έμμεσα ως διευθυντρια και άμεσα ως καθηγητρια τα τελευταία χρονια. Ως συνοδος στις εκδρομες, ως υπεύθυνη για το ατομο μου, ως αρχηγός του γρουπ.
163 ώρες απομένουν....Και μετά τα αγγλικά θα είναι παρελθόν.
163ω-2-λ-57δ
163ω-2-λ-56δ
163ω-2-λ-55δ
Σημερα λοιπον και καθως ψωνιζα αμεριμνος και χαλαρος με την κολλητη μ (β') μου 'ρχετε μια φλασια...
Και με τάραξε. Με ταρακούνησε. Με επανέφερε στην πραγματικότητα. Με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι ίσως κινδυνεύω να βρεθώ προ τετελεσμένων γεγονότων.
Εκεί που περπατούσαμε στο κέντρο, κοιτάω το κινητό μου και ξαφνικά καταλαβαίνω ότι σε 7 x 24 = 168 ώρες θα βρίσκομαι σε ένα μεγάλο δωμάτιο (αίθουσα το λέμε ρε βλάχο) με μερικές άλλες δεκάδες παιδιά και φοιτητές, την κολλητή μου (α'), τον συμμαθητή μου και τις συμμαθητριές μου και καμιά πεντάδα μεσήλικες καθηγητές πανω απ τα κεφάλια μας και μια ποικιλία θεμάτων τυπωμένα σε χαρί μπορστά στα χέρια μας, με σκοπό να αξιολογήσουν την γνώση μας επι της αγγλικής γλώσσας σε πάσης φύσεως περιεχόμενο με τις ανώτερες απαιτήσεις και τα υψηλότερα κριτήριας. ECPE.
Examination for the Certificate of Proficiency in English
Προφίσενσι.... Μίσιγκαν Προφίσενσι....
Ήταν μία και δέκα περίπου (13:10) το μεσημέρι και σκέφτηκα ότι σε ακριβώς μια εβδομάδα από τότε θα δίνω τις τελευταίες εξετάσεις που θα αφορούν τα αγγλικά στη ζωή μου (υποθετω....) Μετά από 7.5 (εφτάμισι) χρόνια στα θρανία του ISON, μετά από 7 καθηγήτριες, μετά από δύο προηγούμενα πτυχεία, μετά από ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, δεκάδες διαγωνίσματα, εκατοντάδες λάθη, μετά από την κατασπατάλιση του καλύτερου καλοκαιριού της ζωής μου, μετά από πολλές ώρες με στραμμένη την προσοχή σε ένα κασετόφωνο, μπόλικες μπόλικες σελίδες με εκθέσεις, δυο Α', γέλια, χαρές, φιλίες, καυγάδες, γνώσεις, κουβέντες, εμπειρίες, γνωριμίες, παρεξηγήσεις και πειράγματα και ασταμάτητο φρεσκάρισμα και διάβασμα πάνω από δεκάδες βιβλία αγγλικών, δεκάδες προσομοιώσεις εξετάσεων, εκατοντάδες ευρώ σε βιβλία και τετράδια και χιλιάδες αλλα σε δίδακτρα, 3 εξέταστρα και δύο εκδρομές στο Λονδίνο, μετά από την πρόσφατη θλίψη μου για την πρώην καθηγήτρια μου και την κλονισμένη υγεία της, την σχέση σεβασμού και οικειότητας με την διευθήντρια μου, τον σχηματισμό δύο παρεών στο φροντιστήρειο (δύο διαφορετικών) και την εκμυστήρευση μυστικών και συναισθημάτων κατά την πορεία προς τα μαθήματα με την κολλητή μου, μετά από την συνύπαρξη με τους καλύτερούς μου φίλους σε μια τάξη, μετα από αστηρευτες γνωσεις που δώσαμε στην καθηγήτρια μας περί Χάρι Πότερ και πολύ κουτσομπολιό από την διευθύντρια (ξεχνάω κάτι???) η εμπειρία μου με την εκμάθηση αγγλικών λαμβάνει τέλος.
Η αυλαία κλείνει, πέφτουν οι τίτλοι τέλους, τα credits, τα special thanks και η μουσική λήξης... Δεν το πιστεύω ότι σε μια εβδομάδα θα έχει περάσει ακόμα και το τελευταίο λεπτό που θα διδάσκομαι αγγλικά, ότι αυτό ήταν. Ότι έμαθα ότι ήταν να μάθω και δεν θα έρθει κανένα αλλο βιβλίο, καμια φωτοτυπία από τον "Κρητικό" και καμιά καθηγήτρια να μου μάθει αγγλικά.
Θα μου πείτε... "Πώς κάνεις έτσι. Ο πρώτος είσαι ή ο τελευταίος που τελειώνει τα αγγλικά."
"Φυτό, σε πειράζει που τελειώνουν τα μαθηματα... "
"Και δεν χαίρεσαι"
"Σιγά το πράγμα"
Πρώτον... Δεν λέω ότι στεναχωριέμαι. Απλα... κάτι φεύγει απ τη ζωή μου. Θα είναι πλέον διαφορετική η πραγματικότητα καθως από την δευτερα δημοτικού εγώ μαθαίνω αγγλικά. Καθε βδομαδα, σταθερα τόσα χρονια πηγαινα στο ISON και εκανα μαθημα... Και τώρα αυτό πάει, τελειώνει... Κάτι θα λέιπει....
Ναι, θα μου λέιψουν. Και τα αγγλικά, και το μάθημα, και οι καθηγητριες και το ISON. Πολλάκις έχω πει ότι το νιώθω δεύτερο σπίτι μου. Λένε οτι το σχολειο ειναι το 2ο σπιτι του μαθητη. Αλλά εγώ αισθάνομαι έτσι για το φροντιστήρειό μου. Εκεί πήγαινα και πληροφορική και Γερμανικά... Εχω περάσει περισσότερες ώρες εκεί απ ότι στο σχολείο. Λοιπόν, για μενα εκεί είναι το δεύτερο σπίτι μου. Και θα μου λείψει όταν θα βγω απο εκει μέσα την Παρασκευή και θα ξέρω πως ίσως να μην κάνω πότε μάθημα ξανα εκει μέσα (ίσως συνεχισω τα Γερμανικα στο Πανεπιστήμειο...)
Όμως το πτυχείο πλησιάζει, απέχει μόλις λίγες μέρες και έπειτα (αν βεβαια το πάρω, που ειναι σιγουρο)...; Επειτα τι; Θα παψουν εκεινες οι γυναίκες να είναι καθηγητριες και παιδαγωγοί μου; Θα πάψουν οι αίθουσες να είναι οικεία μέρη, η πόρτα γνώριμο κακταφύγειο, ο αριθμός του τηλεφώνου γνώστος στη μνήμη μου; Όχι. Γιατί ότι γράφει δεν ξεγράφει και όσα έζησα και έχω να ζήσω άλλα δυο μαθηματα εκει περα δεν θα τα ξεχασω. Με επιρρέασαν. Με διαμόρφωσαν. Με έφτιαξαν και εν μερη χαρη σε αυτα είμαι όποιος ειμαι.
Η Μ. (μακαρι να τα καταφερει), η Ρ., η Α. και η Δ. ειδικά η τελευταία, η διευθύντρια είναι άνθρωποι που με έμαθαν πολλά και δίπλα τους έζησα διάφορες εμπειρίες. Η τελευταία ξέρει πολλά περισσότερα για μένα απ ότι ο οποιοσδήποτε άλλος καθηγητής μου έβερ. Είναι ο μέντοράς μου. Ένα στόμα που θα ακούσω τις συμβουλές του, ένα μάτι που θα καταλάβω το βλέμμα του. Είναι ένας άνθρωπος στον οποιο χρωστάω πολλά και την ευχαριστώ για όλα αυτά που μου έδωσε έμμεσα ως διευθυντρια και άμεσα ως καθηγητρια τα τελευταία χρονια. Ως συνοδος στις εκδρομες, ως υπεύθυνη για το ατομο μου, ως αρχηγός του γρουπ.
163 ώρες απομένουν....Και μετά τα αγγλικά θα είναι παρελθόν.
163ω-2-λ-57δ
163ω-2-λ-56δ
163ω-2-λ-55δ
Πιο αρχαίο τραγούδι δεν μπορούσες να βρεις;
Οχι ρε φιλε, δεν μπορουσα...
Οχι ρε φιλε, δεν μπορουσα...
