Και κάπως έτσι ακόμα ένα καλοκαίρι ήρθε –ή μάλλον έρχεται- στο τέλος τους… Όμως τα αγγλικά ξεκίνησαν, τα μαθήματα, τα διαβάσματα και οι διακοπές, ναι, αυτές πέρασαν. Τι ειπά; ‘’ Ακόμα ένα καλοκαίρι’’ ;;; Συγνώμη, η δύναμη της συνηθείας, ή μάλλον της ά-συνήθειας. Της αποξένωσης που ένιωθα από αυτό που στην πραγματικότητα οι άλλοι ονόμαζαν καλοκαίρι. Για μένα αυτή η λέξη σήμαινε ήλιος-ζέστη-βαρεμάρα- απραξία.Αλλά, αλλά, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρονιά αυτό άλλαξε. Τελικά δεν είναι δύσκολο να αλλάζουν νόημα οι λέξεις, αντιθέτως αποδείχτηκε αρκετά ευκολότερο απ όσο περίμενα. Και το καλοκαίρι έγινε ένα με την πλάκα, το γέλιο, τα μπάνια, τις φωτιές, τη χαρά, τα ξενύχτια, την ανεμελιά, την ξεγνοιασιά και την αυτονομία. Ά, και με το να μιλάω, να ΛΙΩΝΩ, στο κινητό
Αν με ρωτούσε κανείς τι ήταν αυτό που έκανες πιο πολλές φορές το καλοκαίρι θα απαντούσα ‘’ Να παίζω τάβλι’’. Ναι, πάντα μου άρεζε το τάβλι αλλά ποτέ δεν σήμαινε τόσα πολλά για μένα, γιατί μέσα στο αλλόκοτο και αλλοπρόσαλλο μυαλό μου, για κάποιο λόγο το τάβλι συνδέθηκε με το καλοκαίρι, παρ όλο που δεν ξόδεψα τόση πολύ ώρα στο τάβλι,ώστε δικαίως να τα ταυτίζω. Ίσως να φταίει που μόνο το καλοκαίρι παίζω τάβλι, με τους φίλους μου (και ειδικά την άπαιχτη φίλη μου) και τα ξαδέλφια μου. Γιατί τα λέω αυτά; Δεν ξέρω… Ίσως επειδή είναι κάτι τόσο πρωτοποριακό για μένα (αναφέρομαι στο να περνάω καλά το καλοκαίρι) ώστε να μου έκανε εντύπωση…
Τα παιχνίδια στο τάβλι, δεν είχαν τελειωμό, παίζαμε στο σπίτι μου, στα σπίτια των φίλων μου, στη καφετέρια και δεν ήταν απλά ένα παιχνίδι για να περάσει η ώρα, αλλά για να περάσουμε εμείς. Να περάσουμε όμορφα. Πόσες φορές δεν γελάσαμε με το 6-4, και πόσες φορές δεν βριστήκαμε για την τρομερή μας κωλοφαρδία…. Θέλω να πω… γέλασα τόσο πολύ πάνω από το ξύλινο κουτί με τα στρόγγυλα πούλια ώστε να το ταυτίσω με το πανέμορφο καλοκαίρι που πέρασα.
Η ζωή, όπως και κάθε κομμάτι της είναι παιχνίδι, πάντα το ήξερα αυτό, από τότε που με θυμάμαι να σκέφτομαι για αύτη, για τη ζωή. Έτσι και το κομμάτι που έζησα τις τελευταίες 3-4 εβδομάδες ήταν ένα παιχνίδι, μια παρτίδα. Και πράγματι, το πιστεύω επιτέλους, ότι αυτό το ριμαδοπαιχνίδι, και η δυσοίωνη παρτίδα μπορεί να γίνει πλάκα, διασκέδαση, απόλαυση όταν έχεις για συμπαίκτες τα κατάλληλα άτομα, τους φίλους σου. Φίλοι… Δεν ξέρω ποιοι από αυτούς που έκανα παρέα το καλοκαίρι είναι φίλοι μου, με τη βαθιά έννοια (νομίζω ότι δύο άτομα είναι) αλλά πραγματικά δεν χρειάζεται να είμαι πλεονέκτης. Περάσαμε υπέροχα μαζί και αυτό είναι που μετράει. Και μακάρι να περάσουν δεκάδες τέτοια καλοκαιράκια και μεγαλώσω πάνω από ένα τάβλι σαν το φετινό, και θα κάνω ότι μπορώ για να ξανασυμβεί αυτό.
Γενικά είδα έναν άλλο μου εαυτό τις μέρες που περνούσα τόσο όμορφα, έναν εαυτό που και εκείνος είναι πιο όμορφος, πιο καλός, πιο ανάλαφρος. Είμαστε όπως νιώθουμε. Αν περνάς καλά είσαι και εσύ καλά και αν περνάς βαρετά είσαι και εσύ βαρετός, και ήμουν. Όμως‘’ξεξενέρωσα’’ όπως είπε μια από τους φίλους που ανέφερα παραπάνω και άλλαξα. Και μου αρέσει αυτό. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο πίστευα. Αν χαλαρώσεις τότε χαλαρώνουν και οι καταστάσεις και τότε η καλοπέραση έρχεται από μόνη της αν ξέρεις πώς να την υποδεχτείς.Και φέτος την δέχτηκα με ανοιχτές αγκάλες (btw, τι άθλια λέξη…) Τζάμπα πλήρωσα το ίντερνετ, πεταμένα λεφτά. Δεν το χρειάστηκα, μια χαρά βολευτήκαμε και με το wi-fi στον Πίπη (αγαπάμε Πίπη!!!). Και εκείνη η νύχτα, η δεύτερη νύχτα των καλύτερων διακοπών μου ήταν τόσο μα τόσο επική και τόσο μα τόσο συγκινητική. Πέρσα υπέροχα, έβγαλα από μέσα μου πράγματα που με βάραιναν και με τραβούσαν στον πάτο της θλίψης , γέλασα, είπα τα απωθημένα μου και ποιος χέστηκε πού η άλλη έγδαρε το τραπέζι…. Καλύτερα, να μείνει εκεί χαραγμένο για πάντα, να μου θυμίζει όλο το φετινό καλοκαίρι και τους φίλους που έκανα.
Και για να τελειώνω (διψάω κιόλας) θέλω να πω ότι ίσως να ήταν απλή τύχη και οι ζαριές μου φέτος να ήταν ευνοϊκές, βολικές, αλλά ίσως και να έγινα καλύτερος παίκτης και να παίζω τα πούλια των επιλογών μου πιο έξυπνα…
Λοιπόν φαίνεται πως μου άρεσε η ‘’μπλογκόσφαιρα’’ και έτσι αρκετά σύντομα επιστρέφω με καινούργια ανάρτηση… Αυτή τη φορά η ανάρτηση μου δεν έχει σχέση με προσωπικούς διαλόγους και βαθιές σκέψεις. Περισσότερο είναι κάτι σαν μια μεγάλη ευχαριστήρια κάρτα προς μια γυναίκα που, από την άλλη άκρη της Ευρώπης κατάφερε με μοναδικό τρόπο να επηρεάσει τόσο τη ζωή όσο και τον χαρακτήρα μου…
Αναφέρομαι στη Joanne Kathrin Rowling.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ, ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ.
Λοιπόν χθες επιτέλους είδα την τελευταία ταινία με την κολλητή μου και αποφάσισα να κάτσω και να σκεφτώ τι έχω περάσει μέσα από τα 7 βιβλία και τις ταινίες της σειράς, γιατί χάρη σε αυτά είμαι αυτός που είμαι και τολμώ να πω ότι μου άνοιξαν το δρόμο για περισσότερες φιλίες απ ότι έκανε το σχολείο.
Κατ αρχήν όλα άρχισαν στην Α’ Γυμνασίου. Αρκετά αργά θα έλεγα, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσει κανείς σε ένα μαγικό κόσμο. Μέχρι τότε το Χάρι Πότερ ήταν για εμένα απλά μερικές ταινίες, καλούτσικες μάλιστα (είχα δει τις δύο πρώτες στην τηλεόραση) και μου άρεζε λίγο αλλά ακόμα δεν βρισκόμουν ούτε ένα μέτρο στο μονοπάτι της μαγείας. Όμως μερικοί φίλοι μου, ανάμεσά τους και νυν καλύτερός μου φίλος, μου πρότειναν να πάμε μαζί στο «Τάγμα του Φοίνικα», στην Πρεμιέρα μάλιστα. Οι δύο από αυτούς ήταν αρκετά κολλημένοι με το Χάρι Πότερ και δεν ήθελαν να χάσουν την πρεμιέρα και μάλιστα μου φάνηκε εξαιρετική ευκαιρία να ξανασυναντηθώ με μερικούς συμμαθητές μου απ το δημοτικό, αφού είχαμε πάει σε ξεχωριστά γυμνάσια. Και έτσι πήγα στην πρώτη ουσιαστική χαριποτερική εμπειρία της ζωής μου. Τι ανήξερος που ήμουν τότε…. Ακόμα με θυμάμαι να ρωτάω έναν φίλο μου «Ποιος είναι ο Ντάμπλντορ» και «Ποιος είναι ο Σείριος» και να νομίζω ότι οι προστάτες είναι τζίνι (για αυτό φταίει η ατάκα του Χάρι ‘’Fantastic Ginny’’ ). Και αμέσως κόλλησα. Πωρώθηκα να το πω… Το ΣΚ που ακολούθησε νοίκιασα τις 4 πρώτες ταινίες για να μην έχω κενά και να μάθω τα πάντα για το Χάρι Πότερ. Και παρακαλούσα έναν από τους φίλους μου να μου δανείσει πρώτο το DVD (από μαύρο) της 5ης.
Και έτσι κάλυψα τα κενά που είχα και πλέον ήμουν ένας χαριποτερικός φαν. Τι έγινε μετά…..; Α, ναι. Στις 3 Σεπτεμβρίου 2007 ήμουν στην εμποροπανήγυρη που γίνεται στον Άγιο Μάμα Χαλκιδικής (όπως κάθε χρόνο) για βόλτα και μερικές αγορές. Και περνάω έξω από ένα βιβλιοπωλείο. Για να ρίξω μια ματιά…. Αχ, Χάρι Πότερ. Αλλά ακόμα ήμουν τόσο απληροφόρητος που δεν ήξερα με ποια σειρά είναι οι τίτλοι. Και αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο… Ουφ, τι χαζούλης :Ρ Αλλά δεν είχε τα πρώτα πρώτα και έτσι πήρα το 4 και παρακαλώντας κατάφερα να πάρω και το 6. Το ξεκίνησα εκείνο το βράδυ κιόλας αλλά –αν είναι δυνατόν- μου έπεσε βαρύ… Και το παράτησα. Στην σχολική χρονιά που ακολούθησε δεν έκρυψα ότι μου άρεζε το Χάρι Πότερ και έτσι οι (τότε) φίλοι μου το γνώριζαν. 20 Δεκεμβρίου. Έκλεινα τα 13 και το δώρο ενός συμμαθητή μου ήταν –τολμώ να πω- το καλύτερο δώρο γενεθλίων ever. Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του Θανάτου. Σαν ανάποδος άνθρωπος που είμαι ξεκίνησα από το τελευταίο βιβλίο και μετά (με ακανόνιστη σειρά πήγαινα προς τα πίσω). Αυτό ήταν! Διάβασα το πρώτο μου Χάρι Ποτερ και μάλιστα το καλύτερο από όλα (για μένα). Από δω και πέρα το Χάρι Πότερ γίνεται μέρος της ζωής μου. Μέσα στις διακοπές των Χριστουγέννων που ακολούθησαν είχα μεταλλαχτεί σε έναν βιβλιοφάγο που όχι μόνο πολύ δεν του έπεφτε αλλά απολάμβανε να διαβάζει τις 6 εκατοντάδες και βάλε σελίδες εκείνου του τούβλου από χαρτί.
Ακολούθησε το 4 και το 6. Δεν μπορούσα πια να σκεφτώ τον εαυτό μου χωρίς αυτά τα βιβλία. Και έπειτα, το 1, ‘’Η φιλοσοφική Λίθος’’ . Καλοκαίρι 2008. Το 6 και το 7 δέχονται μια δεύτερη επίθεση ξεφυλλίσματος και φανατικής ανάγνωσης. Και ακόμα μου έλειπαν το 2, το 3 και το 5. Αρχές Σεπτεμβρίου 2008. Ένα βιβλίο που συμπληρώνει την ορχήστρα της Ρόουλινγκ έρχεται στην κατοχή μου και μου χαρίζει το μελλοντικό νικ μου. ‘’ Οι ιστορίες του Μπιντλ του Βάρδου’’ ήταν τόσο υπέροχες που ακόμα διαβάζω καμιά ιστοριούλα κανένα μεσημεράκι όταν δεν έχω τι να κάνω. Στη χρονιά που ακολούθησε δεν ασχολήθηκα πολύ με Χαρι Ποτερ λόγω των δύο πτυχίων που καραδοκούσαν τον Μάιο και λόγω μιας σειράς καταστάσεων που με έριξαν στη χειρότερη φάση της ζωής μου. Χάλια, χάλια… αίσχος. Δυστυχία και απελπισία, αυτό ήταν η Γ’ Γυμνασίου για μένα, και επιπλέον ήρθε και το Πέρσι Τζάκσον που πήρε προτεραιότητα λόγω της επικείμενης ταινίας και λόγω του ότι στο Χάρι Πότερ ήξερα τι γίνεται από τις ταινίες (λέμε τώρα). Καλοκαίρι 2009. Και εγώ δεν ξέρω πώς ακριβώς, υποθέτω λόγω της 6ης ταινίας που πλησίαζε τον Αύγουστο, ξεκινάει η κολλητή παρέα με έναν απ τους φίλους μου που με είχαν πάρει στο Τάγμα του Φοίνικα. Νομίζω ότι αυτός ‘’φταίει’’ που είμαι τόσο κολλημένος. Δεν είναι λογικό να βγαίνεις με έναν φίλο σου και να μιλάτε 3 ώρες ακατάπαυστα για ΧΠ… Ενίσχυσε τον χαριποτερισμό μέσα μου και εγώ έκανα το ίδιο. Εν τω μεταξύ, παράλληλα με την φιλία που φούντωνε χάρη στην όλη ιστορία με το ΧΠ, διάβασα και τα υπόλοιπα βιβλία, όχι που θα μου ξέφευγαν… Πλέον ήμουν τελειοποιημένος. Ένας 15χρονος χαριποτεριστής με τα όλα του. Είχα αγαπημένο χαρακτήρα, αγαπημένη ταινία, αγαπημένο βιβλίο και βέβαια αγαπημένο κοιτώνα. Ώρες ατέλειωτες τα 7 βιβλία πρόσφεραν υλικό για συζήτηση και πλάκες με τον φίλο μου και έδιναν καύσιμα στην άσβεστη φλόγα. 6η ταινία, πρεμιέρα. Εγώ, ο κολλητός μου και ένας φίλος μας (ήταν και στην προηγούμενη ταινία) παρακολουθούμε σε πρώτη ελληνική προβολή
τον Ημίαιμο Πρίγκιπα.
Και κάπου εκεί, λίγες μέρες μετά την ταινία το Χάρι Πότερ για μένα, και τον φίλο μου, παύει να είναι υπόθεση βιβλίων και ταινιών αλλά πλέον γίνεται και υπόθεση του ίντερνετ. Το Hogwarts On Line είναι η πρώτη μου διαδικτυακή επαφή με το Χαρι Ποτερ. Δεν μείναμε όμως πολύ εκεί γιατί τα role playings
είναι κουραστικά και κάπως ανώφελα….
Και τώρα αρχίζει το καλύτερο κομμάτι. Σεπτέμβρης 2010. Ξεκινάω αγγλικά για Προφίσενσι σε ένα τμήμα με την κολλητή μου, ένα παιδί που μέχρι τότε για να πω την αλήθεια δεν συμπαθούσα πάρα πολύ και έναν ακόμα. Αμέσως, αμέσως όμως, το Χάρι Πότερ έγινε η αφορμή για να δέσει μια καλή φιλία. Εγώ, η κολλητή μου και το παιδί που δεν συμπαθούσα πολύ γίναμε γρήγορα καλοί φίλοι, βγαίναμε συχνά και σε κάθε, μα κάθε, μάθημα μιλούσαμε για Χάρι Πότερ, τόσο πολύ που νομίζω ότι περισσότερο έμαθε η καθηγήτρια μας από Χάρι Πότερ παρά εμείς αγγλικά (με την συγκεκριμένη καθηγήτρια). Στο μεταξύ, μετά από λίγες μέρες ήρθε στο τμήμα και ο κολλητός μου και η τετράδα συμπληρώθηκε. Ένας Ράβενκλοου, μια Χάφλπαφλ, ένας Γκρίφιντορ και ένας Σλύθεριν. Τέσσερεις κολλημένοι με Χάρι Πότερ να συνυπάρχουν τόσο κοντά. Αυτό που θέλω να πω είναι ο αν δεν υπήρχε το Χαρι Πότερ, πιθανόν εγώ ακόμα να μην συμπαθούσα τον Σλύθεριν (που τώρα τον νιώθω πολύ καλο μου φίλο), να μην ήμουν κολλητός με την Χάφλπαφλ, ούτε και με τον Γκρίφιντορ. Γιατί, αν και κάτι όχι χειροπιαστό , αυτή η ιστορία μας είχε και ακόμα μας επηρέαζε όλους μας.
Από τον Οκτώβριο περίπου ξεκινάει η υπόθεση με τα φόρουμ… Δεν θα πω πολλά, γιατί ήδη έχω πει πάρα πολλά. Πρώτα ΧΓ όπου περνούσα αρκετά καλά και εκεί έκανα μια πολλή διαφέρουσα γνωριμία με εξίσου ενδιαφέροντα αποτελέσματα στη ζωή μου. Για άλλη μια φορά αν δεν ήταν το Χάρι Πότερ και αν εγώ δεν ήμουν τόσο κολλημένος ώστε να μπω σε φόρουμ δεν θα είχε συμβεί να γνωρίσω τ*ν ΜΚΜΤ. Και εκτός αυτού το φόρουμ αυτό έδεσε ακόμα περισσότερο τη φιλία μας. Γιατί εκτός από φίλοι και συμμαθητές συνυπήρχαμε μαζί και σε ένα φόρουμ και βιώναμε μαζί τα όσα γίνονταν εκεί μέσα. Οι τρεις από εμάς τουλάχιστον.
Κάποια στιγμή, πρέπει να ‘ταν Νοέμβριος εγώ και ο Σλύθεριν φεύγουμε από το ΧΓ, πρώτα εκείνος και δεν άργησα να ακολουθήσω, και πάμε στο ΠΛ. Εκεί και αν δέθηκε η φιλία… Σχέσεις διαφορουμικές που επηρέασαν και τις ρεαλιστικές μας σχέσεις. Σχέσεις φιλικές, αλληλεγγύης και πολλές πολλές πολλές ώρες συζητήσεων γύρω από τα θέματα και το περιεχόμενο του φόρουμ, χώρια οι συζητήσεις για αυτό μέσα σε αυτό. Μετά ήρθαν και οι άλλοι δύο και τότε ήταν που υπήρξαμε μαζί σε ένα φόρουμ, και οι τέσσερεις, ο καθένας σε διαφορετικό κοιτώνα. Και το φόρουμ ήταν για εμάς κάτι που μας έδενε, που μας έκανε μέρος μιας τρίτης, μετά τα αγγλικά και την παρέα, ομάδας που είχε επιρροές και στις άλλες δύο. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι χάρη στο Χάρι Πότερ έδεσαν αυτές οι σχέσεις φιλίας που ειδάλλως δεν ξέρω σε ποιο βαθμό θα μπορούσαν να φτάσουν.
Αλλά τα όσα κέρδισα χάρη στο Χάρι Πότερ και στο φόρουμ δεν σταματούν εκεί. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω… Θα πάρω τα πράγματα κατά χρονολογική σειρά. Πρώτα έρχεται λοιπόν εκείνο το μίτινγκ όπου γνώρισα τρία… τέσσερα άτομα και κυρίως τν Κ…. Έναν άνθρωπο τόσο βαθύ και τόσο πολυσύνθετο που ακόμα και τώρα μετά από μερικές συναντήσεις και συζητήσεις νιώθω ότι δεν θα τν καταλάβω πότε… Απλά το άτομο βρίσκεται σε ανώτερο επίπεδο, και αυτό που μπορώ εγώ να κάνω είναι να προσπαθήσω by trial and error να τν φτάσω. Νομίζω ότι έχω ακόμα να επηρεαστώ αρκετά από αυτν και δεν είναι κάτι που θα αποτρέψω.
Έπειτα, αν δεν κάνω λάθος ήταν η εκείνη. Δεν θα γράψω σχεδόν τίποτα για όλη αυτή την ιστορία γιατί απλά είναι τόσο σημαντική για μένα που αξίζει περισσότερα από μια αναφορά σε μια τιτανοτεράστια, όπως λέει και εκείνη, ανάρτηση. Το μόνο που θα πω εδώ είναι ότι είμαι περήφανος και χαρούμενος που έγινε ότι έγινε και που μπήκα στο ενδιαφέρον να γίνω φίλος της. Με έχεις επηρεάσει και να ξέρεις ότι πάντα θα σημαίνεις πολλά για μένα, ότι και αν συμβεί, όσος χρόνος και αν περάσει.
Και κάτι πιο πρόσφατο… Με πρώτη αφορμή το Χάρι Πότερ και το μάθημα που μου δόθηκε στο φόρουμ ήρθα αρχικά σε επαφή με ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άτομα που γνωρίζω. Ωστόσο η πρώτη αυτή επαφή ήταν μάλλον χλιαρή… μέτρια, τυπική. Αλλά το πού κατέληξε, μέσα από διάφορες καταστάσεις, είναι εντυπωσιακό. Και αυτό το άτομο είναι μια ανοιχτή πόρτα για μένα, μια διέξοδος προς έναν άλλο κόσμο.
(Σόρρυ αν ξέχασα κάποιον :ΡΡΡΡ )
Και βέβαια και άλλες γνωριμίες και επαφές, άλλες πιο στενές και άλλες πιο τυπικές, προστέθηκαν στον κοινωνικό μου κύκλο χάρη στο φόρουμ προς τιμήν του πιο υπέροχου σύγχρονου παραμυθιού, της πιο πωρωτική πώρωσης , της πιο μανιακής μανίας, του Χάρι Πότερ.
Και όσον αφορά τα φόρουμ η κατάσταση παραμένει πάνω κάτω η ίδια, με τη διαφορά ότι ο καλύτερός μου φίλος πλέον έχει εγκαταλείψει το φόρουμ εδώ και λίγο καιρό. Το αν θα κάνω το ίδιο από Σεπτέμβρη θα εξαρτηθεί από πολλά… Όμως αυτό είναι άλλο θέμα.
Εν τω μεταξύ πιστεύω ότι αν τα σχολικά βιβλία είχαν νου, τότε σίγουρα το εγχειρίδιο των αρχαίων θα ήξερε πολλά περισσότερα για Χάρι Πότερ απ όσο ξέρω εγώ από ρήματα β’ συζυγίας... Ωστόσο δεν ήταν η πώρωση με την ιστορία του Χάρι Πότερ που με οδήγησε στο να σημειώνω διάφορα, να γράφω το όνομα του κοιτώνα μου, τα μέλη του και τους φίλους μου στο φόρουμ αλλά το γεγονός ότι αυτή η πώρωση ήταν πλέον ένα μέρος του χαρακτήρα μου και της προσωπικότητάς μου. Πλέον είναι σίγουρο ότι θα ήμουν διαφορετικός χωρίς αυτή.
Και έτσι τελειώνει η πορεία της σχέσης μου με το Χάρι Πότερ, αφού φτάνω στο παρόν και η κατάσταση είναι έτσι όπως είναι. Όμως έχουμε ακόμα αρκετά να ζήσουμε γύρω από την ομορφότερη ιστορία που έγραψε ποτέ άνθρωπος γιατί το Πότερμορ καραδοκεί για να μας δώσει μια ‘’μοναδική εμπειρία’’ από τον ερχόμενο Οκτώβριο.
Και τι έμαθα αυτά τα δύο, και κυρίως τον τελευταίο χρόνο; Έμαθα πολλά είναι η αλήθεια. Τα βιβλία του ΧΠ με δίδαξαν ορισμένα πράγματα που δεν μαθαίνεις ούτε στο σχολείο ούτε στο φροντιστήριο, κάτι που μαθαίνεις στη ζωή. Και δεν ντρέπομαι που το λέω γιατί το ΧΠ είναι κομμάτι της ζωής μου. Και έτσι λοιπόν έμαθα να μην το βάζω κάτω και να αντιμετωπίζω ακόμα και τους φίλους μου όταν αυτοί κάνουν λάθη, να χρησιμοποιώ το μυαλό μου εκεί που άλλοι θα βασιστούν στη δύναμη ίσως, φυσική ή κοινωνική, να κοιτάζω κατάματα αυτό που θέλω πιο πολύ, να θυσιάζομαι για αυτούς που αγαπώ, να κάνω το δίκαιο και το σωστό ενάντια στις άδικες καταστάσεις, να μην καταθλιψιάζω όταν χάνω κάποιον αγαπημένο μου και κερδίζω έναν άλλο αλλά να χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να τους γνωρίσω και τους δύο, να έχω θάρρος και να μην κοιτάω μόνο την πάρτι μου, να παλεύω ενάντια στην καταπίεση (παρ όλο που αυτό ακόμα δεν μου έχει συμβεί) και να ελπίζω ότι το καλό θα νικήσει το άδικο, να βλέπω και τις δυο πλευρές πρώτου κρίνω κάποιον και να είμαι πρόθυμος να παραδεχτώ ότι κάποιος που αγαπώ δεν είναι έτσι όπως τον νόμιζα και αυτός που μισώ είναι πολύ καλύτερος μπροστά του, να δίνω όρκους γι αυτούς που αγαπώ και να μην φοβάμαι να τους εκπληρώσω, να υπερασπίζομαι την αγάπη και το καλό μπροστά στο ισχυρό κακό που υπάρχει γύρω μας και τέλος να αγαπάω με όλη μου τη καρδιά, ακόμα και αν η αγάπη μου είναι καταδικασμένη σε μονόπλευρη μοίρα.
Σε ευχαριστώ για όλα JKR, σε ευχαριστώ που μου έδωσες την πιο μαγική εμπειρία, που μου χάρισες την πιο υπέροχη ιστορία, που με έκανες μέρος της, και που μου έμαθες τόσα πολλά και με έκανες εν μέρει αυτόν που είμαι.
Θα νιώθω πάντα για σένα έναν ωκεανό ευγνωμοσύνης για όλα όσα έζησα χάρη στην αστέρευτη φαντασία σου.
Σημείωση: Αυτή η ανάρτηση γράφτηκε στις 2 Αυγούστου και αναρτήθηκε στις 15:S
