Αυτή είναι η πρώτη μου ανάρτηση, μετά από αρκετές μέρες από τη δημιουργία του blog μου… Α, επί τη ευκαιρία, το ξέρατε ότι στην Αμερική τα blogs τα λένε και logs; Όχι; Ε, τώρα το μάθατε…
Προχθές με αφορμή μερικά μηνύματα με τον κολλητό μου είχε έναν προσωπικό σιωπηρό μονόλογο και αυτό είναι ένα απόσπασμά του…:
"Τελικά αυτός ο άνθρωπος με θεωρεί ακόμα τον τελευταίο τροχό της αμάξης… Της δικιάς του άμαξας. Τι τελευταίο τροχό δηλαδή… ακόμα χειρότερα. Με θεωρεί τη ρεζέρβα του, πιστεύοντας ότι θα είμαι εκεί όποτε με χρειαστεί…..; Μπα όχι, όποτε με θελήσει… Ότι κάθε φορά που οι άλλοι τροχοί, αυτοί που τους βάζει μπροστά μπροστά και τους καμαρώνει, τον απογοητεύουν και η άμαξά του κινδυνεύει να ανατραπεί εγώ θα είμαι εκεί, πρόθυμος να τον υποστηρίξω χωρίς ανταπόκριση βέβαια, όπως γινόταν παλιότερα… Όμως δεν είμαι πια η ρεζέρβα της δικής του άμαξας.
Κάποτε ήμασταν, εγώ και εκείνος, οι μπροστινοί και μεγαλύτεροι τροχοί και σέρναμε την άμαξά μας μέσα από δρόμους χαράς και ευημερίας… Και πριν δυο χρόνια κυλάει στο δρόμο μας ένας νέος, εξίσου ικανός και μεγάλος τροχός… Όμως η άμαξα χωράει μόνο δυο μπροστινούς τροχούς. Και έτσι εγώ πάω πίσω. Κανένα πρόβλημα, εκεί υπάρχουν και άλλες ρόδες που τόσο καιρό κυλούσαν πρόθυμα μαζί μας. Να μην τα πολυλογώ, κατέληξα ρεζέρβα που ήλπιζε στην ανάγκη μιας επιπλέον ροδίτισσας ώστε να σύρω μαζί τους το άρμα… Έλα όμως που το άρμα τους προσφάτως ανατράπηκε και οι τροχοί του κατρακύλησαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ήταν τόσο προσηλωμένοι στο να σέρνουν την άμαξα τους μέσα από κακοτράχαλα μονοπάτια ώστε να μην αντιληφθούν ότι η ρεζέρβα τους είχε πέσει εδώ και καιρό από το άρμα και τους είχε εγκαταλείψει, όχι ότι τους ένοιαζε κιόλας, βάρος ήμουν. Αυτοί έσερναν μόνοι τους την άμαξα. Και τώρα που εκείνη έχει διαλυθεί σκοντάφτοντας σε μια πέτρα πολύ μεγάλη ώστε να την προσπεράσουν οι μπροστινοί τροχοί, αφού ο παλιότερος από αυτούς ήταν ελαττωματικός, εγώ δεν ήμουν εκεί για να κατρακυλήσω μόνος μου. Γιατί ήδη είχα πέσει…. Είχα κατηφορίσει από τον λόφο που με είχε ανεβάσει εκείνη η άμαξα και εκεί που πίστευα ότι θα συνεχίσω να κυλάω στην τραχιά πλαγιά κατέληξα σε ένα λιβάδι.
Και εκεί δεν ήμουν πια ο μοναχικός τροχός. Υπήρχαν και άλλες ρόδες πρόθυμες και απολύτως κατάλληλες για τον σχηματισμό μιας δικιάς μας άμαξας, μιας άμαξας χωρίς ρεζέρβες και τελευταίους τροχούς, μιας άμαξας όπου όλοι συνεργαζόμαστε χωρίς διακρίσεις ώστε αυτή να κυλάει ομαλά και ευχάριστα. Και κυλάει μέσα από λιβάδια σπαρμένα με μάγια (όπως λέει ο Κ.Π. τελικά κάτι θυμάμαι από τη φετινή λογοτεχνία), μάγια και γητέματα χαράς, μέσα από δάση όπου μαγεία και πραγματικότητα γίνονται μια αδιάσπαστη αλχημεία που έχει κάνει τα δεσμά μεταξύ των τροχών ακόμα πιο δυνατά, πιο βαθιά, βαθύτερα από τις βίδες που υπήρχαν στο παλιό μου όχημα. Θέστραλ μας γνεύουν μέσα από τα δέντρα και ιππόγρυπες βόσκουν γύρω μας καθώς η άμαξα μας πορεύεται…
Εν τω μεταξύ οι παλιοί μου σύντροφοι σκορπίστηκαν, προς διαφορετικά μονοπάτια, μόνοι τους ή και σε μικρές συντροφιές και έφτιαξαν τα δικά τους οχήματα… Ο μεγάλος τροχός που κάποτε ήταν δίπλα μου, κατέληξε σε μια άμαξα που από τη πρώτη κιόλας ματιά καταλαβαίνει κανείς πόσο κακοφτιαγμένη και πρόχειρη είναι… Οι σύνδεσμοι μεταξύ των τροχών της είναι τόσο χαλαροί που εύκολα θα τουμπάρει και αυτή στέλνοντάς τον ίσως σε μια ακόμη άμαξα που ποιος ξέρει τι κατάληξη θα έχει και εκείνη. Και έτσι, για να μην ανατραπούν τρέχουν στον μεγάλο αυτοκινητόδρομο, κατευθυνόμενοι σε μια πόλη αυταπάτης, ειδώλων και γυάλινων σχέσεων όπου οι αξίες και τα ιδανικά σέρνονται στους υπονόμους σαν στοιχειά, αφού οι κάτοικοί της τα έχουν απορρίψει.
Ενώ εμείς συνεχίζουμε την πορεία μας μέσα από το μαγεμένο δάσος κατευθυνόμενοι όχι στην κορυφή του λόφου, αλλά κινούμενοι οριζοντίως και όχι ανοδικά γιατί ξέρουμε καλά πώς αν και δύσκολο να φτάσεις στην κορυφή του λόφου είναι εύκολο, αν τύχει ένα μεγάλο εμπόδιο να αναποδογυρίσει το άρμα και ο κάθε τροχός να πάρει τον κατήφορο. Ενώ σε ένα λιβάδι ότι και να γίνει οι ρόδες θα παραμείνουν κοντά, χωρίς να αναγκαστούν να απομακρυνθούν αμετάκλητα μεταξύ τους… Ο χρόνος θα δείξει πού θα καταλήξει η κάθε μία από τις άμαξες που δημιουργήθηκαν, αλλά θέλει γερά δεσίματα και κάτι παραπάνω από ψυχρά σίδερα για να ενωθούν οι τροχοί."
